Morgunblaðið - 14.12.2017, Blaðsíða 91

MINNINGAR 91
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 14. DESEMBER 2017
✝ Haukur Ar-rebo Clausen
fæddist 9. október
1959 í Reykjavík.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu 30. nóvember
2017.
Hann var sonur
hjónanna Halldóru
Filippusdóttur
flugfreyju og
Hauks Clausen
tannlæknis og ólympíufara.
Þau skildu. Haukur átti fimm
hálfsystkini; Örn Friðrik, Önnu
Marí, Ragnheiði og Þórunni
samfeðra og Breka Johnsen
sammæðra. Árni Johnsen, eig-
inmaður Halldóru, var stjúpfað-
ir Hauks frá átta ára aldri.
Haukur lauk landsprófi frá
Laugarvatni og stundaði síðan
nám í Menntaskólanum á Ísa-
firði og einnig nam hann raf-
iðnaðarfræði í Iðnskólanum í
Reykjavík. Hann
tók hlé í iðnnámi
vegna alvarlegra
veikinda en tók
síðan aftur til við
nám í Rafiðn-
aðarskóla Reykja-
víkur. Hann varð
nemandi við List-
dansskóla Þjóðleik-
hússins og tók þátt
í nokkrum sýn-
ingum. Veikindi
bundu enda á þann feril, sem
hann sýtti alla tíð. Þótti hann
með efnilegri listdönsurum
landsins. Haukur starfaði við
tölvuvinnslu í nokkur ár en aft-
ur settu veikindi strik í reikn-
inginn og leiddu til þess að
hann varð öryrki. Hann var
ógiftur og barnlaus.
Útför Hauks verður gerð frá
bænahúsinu í Fossvogskapellu í
dag, 14. desember 2017, klukk-
an 11.
Hann var glæsimenni, fríður
sýnum, glaðlyndur og ljúfmenni,
búinn mörgum kostum sem hann
ræktaði þó ekki sérstaklega því
hann var sérsinna og fór ekki
hefðbundnar leiðir. Á tímabili var
hann einn efnilegasti ballettdans-
ari landsins og bar þá fas föður
síns, Hauks Clausen tannlæknis
og ólympíufara, en vegna veik-
inda varð dansferill hans ekki
langur.
Á margan hátt var Haukur
einfari, nægjusamur, lítillátur,
kurteis og hægur, þótt stundum
ætti til að hvessa hressilega þeg-
ar mannréttindamál bar á góma.
Hann talaði aldrei illa um
nokkurn mann og bjó yfir hlýju
og góðu hjartalagi. Hann var ekki
lánsamur þegar á allt er litið en
lét sér lynda. Trygglyndi var ríkt
í honum og lítillæti. Það er sökn-
uður að Hauki.
Hann varð bráðkvaddur 30.
nóvember síðastliðinn á 59. ald-
ursári. Góður Guð varðveiti Hauk
og fylgi honum í hamingju á lend-
um eilífðarinnar.
Megi góður Guð vernda ástvini
hans og ættingja, en það er alveg
víst, ef blessaður drengurinn er
líkur sjálfum sér, að hann fer
ekki með neinum hávaða fyrir há-
sæti Drottins, en hann mun
tjalda náttúrulegum glæsileik
sínum.
Árni Johnsen.
Haukur A. Clausen
✝ Markús JónIngvason fædd-
ist 2. desenber 1954
á Landspítalanum
við Hringbraut.
Hann lést 1. desem-
ber 2017 á Land-
spítalanum Foss-
vogi.
Foreldrar hans
eru Ingvi Jónsson, f.
12. nóvember 1921,
d. 29. desember
2000, og Inga Magnúsdóttir, f.
17. desember 1933. Markús var
elstur þriggja systkina, hin eru
Sigríður Guðbjörg, f. 26. október
1963, og Ingólfur Magnús, f. 20.
ágúst 1965.
Markús kvæntist hinn 9. októ-
ber 1976 Guðbjörgu Sveins-
dóttur, f. 3. desember 1954. For-
september 2010, og d) Mary
Mjöll, f. 26. ágúst 2012. 3) Ragn-
heiður Ýr, f. 16. júlí 1989, eigin-
maður Helgi Freyr Helgason, f.
20. maí 1989, börn þeirra: a)
Markús Máni, f. 26. febrúar 2009,
b) Áróra Fanney, 25. ágúst 2017.
Fyrir átti Guðbjörg soninn Svein
Inga Andrésson, f. 10. október
1972, eiginkona hans er Auður
Björk Gunnarsdóttir, f. 9. mars
1973. Sonur Sigþór Svavar Jó-
hannesson, f. 23. janúar 1995.
Markús ólst upp á bænum
Kverngrjóti, Saurbæ, Dalasýslu
þar til rétt um fermingu þegar
hann flutti til Reykjavíkur. Hann
fór ungur á sjó, 15-16 ára. Lærði
vélvirkjun í Iðnskólanum, fór svo
í vélfræði í Vélskóla Íslands og
útskrifaðist sem vélfræðingur
1980. Vann á hvalbátunum til
1989, fór þá að vinna hjá Orku-
veitu Reykjavíkur og starfaði þar
þangað til hann greindist með
krabbamein í lok mars 2017.
Útför Markúsar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 14.
desember 2017, klukkan 15.
eldrar hennar eru
Sveinn Kristinsson,
f. 12. apríl 1933, og
Pálína Guðlaugs-
dóttir, f. 7. apríl
1935. Börn Mark-
úsar og Guðbjargar
eru: 1) Ingvi Þór, f.
9. júní 1977, börn
hans og Signýjar
Dóru Harðardóttur
(skilin): a) Anna
María, f. 29. apríl
2000, b) Birna Margrét, f. 23. maí
2004, og c) Emelía Guðbjörg, f.
13. mars 2008. 2) Iða Brá Kuforiji
Markúsdóttir, f. 6. desember
1981, eiginmaður Ayodeji Gbem-
iniyi Kuforiji, f. 14. mars 1974,
börn þeirra: a) Birta Teresa, f.
23. júlí 2001, b) Angela Líf, f. 4.
janúar 2008, c) Sean Þór, f. 30.
Nú kveð ég föður minn og afa
dætra minna, hann var yndisleg-
ur maður sem var tilbúinn að að-
stoða alla sem þurftu á aðstoð að
halda. Ef ég hefði vitað að hann
myndi fara svona snemma hefði
ég eytt enn meiri tíma með hon-
um til að kynnast honum betur og
lært meira af honum. Síðustu
mánuðir pabba fóru í að undirbúa
skemmuna á Eyrarbakka, ég
reyndi að fara með honum flestar
helgar til að aðstoða hann en það
þykir mér dýrmætt í dag því
þetta var ómetanlegur tími sem
ég átti með honum.
Það var alltaf stutt í grínið hjá
honum, við systkinin fengum að
fara í gegnum Tabasco-smakkið í
kringum sjö ára aldur. Þegar það
var farið í spólusafnið hans mátti
finna grínefni og útvarpsleikrit.
Pabbi passaði upp á að taka upp
alla grínþætti og áramótaskaup í
sjónvarpinu, ef hann var ekki
heima vorum við krakkarnir
fengin til að sjá um upptökurnar.
Ég horfði oft á þættina og hlust-
aði á spólur eins og úllen dúllen
doff og kaffibrúsakallana, en það
voru ekki margir unglingar á
mínum aldri sem gátu vitnað í
áramótaskaupið 1981. Áður en
pabbi fór á sjó las hann inn á seg-
ulband Grimmsævintýri sem
mamma spilaði fyrir okkur systk-
inin fyrir svefninn.
Þú varst mér sem vinur, kenn-
ari og síðast en ekki síst besti fað-
ir sem hugsast getur. Ég lít til
þín í uppeldi barna minna og mun
gera mitt besta til að vera eins
góður faðir og þú.
Hvíldu í friði pabbi, ég veit að
þú fylgist með okkur og passar.
Ingvi Þór Markússon.
Elsku pabbi minn. Þó að við
höfum vitað af því að það væri
ekki mikill tími eftir get ég ekki
lýst því hvað sársaukinn er mikill
nú þegar þú ert farinn. Ég er
engu að síður óendanlega þakklát
fyrir þessa mánuði sem við höfð-
um eftir að þú greindist. Það var
ótrúlegt hvernig þú tókst á þess-
um veikindum þínum; þú lést þau
ekki stoppa þig í neinu sem þú
vildir gera. Hættu nú að vera fúll
út í sjálfan þig fyrir að hafa dott-
ið, maður er lifandi á meðan mað-
ur er lifandi og slysin gerast.
Ég er ekki viss um að ég hafi
sagt þér frá því hvað ég grét mik-
ið þegar þú sagðir mér að þú
fengir ekki að koma norður í út-
skriftina mína í sumar því þú
þurftir að fara í aðgerð nokkrum
dögum áður og læknarnir treystu
þér ekki í flug. Eða þá hvað ég
var glöð þegar ég talaði við þig
kvöldið fyrir útskriftina og þá
varst þú nýkominn heim af spít-
alanum og þér var gefið grænt
ljós á að fljúga norður morguninn
eftir, sem þú gerðir. Ég er svo
þakklát fyrir að þú skyldir geta
verið þarna með mér á þessum
stóra degi.
Elsku pabbi minn, nú þarf ég
að kveðja þig í síðasta sinn þótt
ég sé alls ekki tilbúin til þess. Það
sem ég á eftir er minning um
yndislegan föður og góðan mann.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Ég elska þig pabbi.
Kveðja
Iða.
Hann pabbi minn var besti
pabbinn verð ég að segja, hann
var svo blíður og góður við allt og
alla, maður með hjarta úr gulli og
það er svo sárt að sjá hann fara.
Ég hef stutta sögu að segja um
okkur saman þegar ég var lítil.
Ég man ekki hvaða ár þetta
var en ég var allavega nógu göm-
ul til að trúa pabba mínum og
tilbúin í að fórna namminu mínu í
þessa hugmynd hjá honum.
Mamma og pabbi fóru með mig í
labbitúr í miðbæ Reykjavíkur og
þegar við komum á Austurvöll
settumst við á bekk við runnana
þar. Pabbi segir mér að ef ég
gróðursetji kirsuberjahlaupið
mitt þá muni vaxa nammitré!
Auðvitað gerði ég eins og stríðni
pabbi minn stakk upp á og í hvert
skipti sem við stoppuðum á Aust-
urvelli var leitað að þessu sjald-
gæfa nammitré.
Þetta hefur alltaf glatt mitt
litla hjarta og er nokkuð sem ég
mun aldrei gleyma. Ég mun alltaf
sakna pabba og ég verð alltaf litla
pabbastelpa, þótt ég verði 100
ára.
Hvíldu í friði, elsku pabbi
minn.
Ragnheiður Ýr Markúsdóttir.
Með sorg í hjarta kveð ég ást-
kæran bróður minn og mág sem
lést langt fyrir aldur fram hinn 1.
desember síðastliðinn eftir erfið
veikindi.
Á þessari stundu er ómetan-
legt að draga fram allar góðu
minningarnar um Markús og fjöl-
skyldu í gegnum árin, ekki síst
dásamlega viku á Spáni með
þeim hjónum í ágúst síðastliðn-
um.
Elsku mamma, Guðbjörg og
fjölskylda, ég bið Guð að gefa
ykkur styrk á þessari erfiðu
stund.
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý,
því burt varst þú kallaður á örskammri
stundu
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga
og góða
svo fallegur, einlægur og hlýr
en örlög þín ráðin; mig setur hljóða
við hittumst ei aftur á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma
gæta að sorgmæddum, græða djúp sár
þó kominn sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ókunnur)
Sigríður Ingvadóttir og
Ásgeir Gísli Gíslason.
Það er okkur mikill missir að
sjá á eftir þessum gæðadreng
sem Markús tengdasonur var
okkur. Ótaldar voru heimsóknir
hans þar sem rætt var um allt
mögulegt. Hann leitaði oft til
okkar eftir ráðleggingum og að-
stoð og það var gagnkvæmt hjá
okkur.
Það var okkur mikil gæfa þeg-
ar hann kom inn í fjölskylduna.
Hann kvæntist Guðbjörgu dóttur
okkar og tók að sér Svein Inga
son hennar. Fjölskyldan þeirra
stækkaði og stækkaði, þau eign-
uðust börnin Ingva, Iðu og Heiðu
og svo bættust við tengdasynir
og -dætur og síðan öll barnabörn-
in.
Markúsi var einnig mjög um-
hugað um mömmu sína og systk-
in.
Hann var mikill fjölskyldu-
maður, það er því skarð fyrir
skildi nú þegar hann er falinn frá.
Markús var það sem við köll-
um „altmuligmand“. Hann var
lærður fjórða stigs vélstjóri og
það var því leikur einn hjá honum
að sjá um vélar, trésmíði, pípu-
lagningar og rafmagn.
Gegnum tíðina starfaði hann
að mestu við vélar. Hann var á
millilandaskipi og hann vann
einnig á verkstæðinu hjá okkur, á
hvalskipunum og var þar með
einn af fáum hér á landi sem hafa
unnið við gufuvélar. En lengst af
starfaði hann hjá Orkuveitunni.
Markús kom að uppbyggingu
Nesjavallavirkjunar og starfaði
þar í fjölda ára. Hann fór svo að
vinna í stjórnstöð Orkuveitunnar
í Reykjavík.
Fyrir um 30 árum byggðu
Markús og Guðbjörg sér heimili
sitt, fallegt hús í Setberginu í
Hafnarfirði.
Svo var smíðaður húsbíll og
fékk bíllinn nafnið Hlaðgerður,
enda að stórum hluta gerður á
hlaðinu við húsið þeirra.
Þau fóru í margar ferðir um
landið á Hlaðgerði og þá oftast
með fjölskyldu sinni. Svo fóru
þau hjónin eina stóra ævintýra-
ferð með Norrænu til Danmerk-
ur og Þýskalands með bílinn.
Hlaðgerður bilaði smávegis í
ferðinni en það var ekkert sem
Markús réð ekki við.
Þrátt fyrir ungan aldur þá
voru Markús og Guðbjörg farin
að undirbúa efri ár.
Þau keyptu sér hús á Eyrar-
bakka sem þau voru að stand-
setja og voru þegar farin að njóta
þess að vera þar.
Það var mikið áfall þegar
Markús greindist með fleiður-
þekjukrabbamein. En hann var
fljótur að ákveða að lifa lífinu lif-
andi en ekki að leggjast í kör.
Hann var ekki fyrr kominn af
spítalanum en hann var farinn að
fást við eitthvert verkefni. Það
var svo margt ógert í húsinu á
Eyrarbakka og ýmislegt annað
sem þurfti að klára heima í Hafn-
arfirði.
Þegar meðferðirnar gerðu
Markús orkulítinn þá kom hann
oft í heimsókn til okkar meðan
hann var rólfær og mikið þótti
okkur vænt um að hann kvaddi
okkur alltaf með faðmlögum.
Elsku Guðbjörg okkar, Sveinn
Ingi, Ingvi Þór, Iða Brá, Ragn-
heiður Ýr, tengdabörn og barna-
barnabörn.
Við hugsum einnig til ykkar
Ingu, Inga Magga og Siggu.
Góður maður er genginn en
hann mun lifa í hjörtum okkar
allra.
Samúðarkveðjur,
Pálína og Sveinn.
Í dag kveðjum við Markús
mág okkar með söknuði.
Við sáum hann fyrst þegar
hann mætti á þessum líka rosa-
lega kagga að sækja Guðbjörgu
systur okkar. Þetta virtist ekki
beint vænlegur kostur svona við
fyrstu sýn. En það tók Krúsa
ekki langan tíma að vinna sam-
þykki okkar.
Hann hafði svo góða nærveru
og þægilegt viðmót. Það fór lítið
fyrir honum en stærri sál höfum
við ekki kynnst. Það var alltaf
stutt í hláturinn og hann átti auð-
velt með að sjá spaugilegu hlið-
arnar á lífinu.
Við þökkum góð kynni og
skemmtilegar stundir.
Krúsi naut þess að vera með
fjölskyldu sinni og barnabörnin
áttu stóran hlut í hjarta hans.
Hann og Guðbjörg systir voru
ekki bara hjón heldur líka góðir
félagar. Missir systur okkar,
barna þeirra og barnabarna er
því mikill.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Elsku Guðbjörg, Svenni,
Ingvi, Iða, Heiða, tengdabörn,
barnabörn og kæra Inga, Sigga
og Ingi Maggi,
hugur okkar er hjá ykkur og
megi guð gefa ykkur styrk til að
takast á við sorg ykkar.
Ragnheiður, Helga,
Kristín, Lilja og Ásdís
og fjölskyldur.
Í dag kveðjum við Markús með
miklum söknuði en um leið þakk-
læti fyrir allar minningarnar.
Ég man að þegar ég heyrði
fyrst af veikindum þínum hugsaði
ég með mér að þú myndir nú
sigrast á þessum krabba alveg
eins og þeim síðasta. Allar stelp-
ur horfa upp til pabba síns og sjá
hann sem hetjuna, einu ofurhetj-
una í heiminum, og þú varst
pabbi hennar Heiðu, að sjálf-
sögðu myndir þú vinna þessa bar-
áttu. Og að mörgu leyti gerðir þú
það. Þú háðir þessa baráttu af
miklu æðruleysi, á þínum for-
sendum, þú áttir síðasta orðið í
þinni baráttu.
Það rifjaðist upp fyrir mér
gamalt orðatiltæki þegar við
stóðum við rúmið þitt og kvödd-
um þig í síðasta skipti: „Þegar þú
komst í heiminn varstu grátandi
en allir í kring brosandi, lifðu líf-
inu þannig að þegar þú kveður
verðir þú brosandi og allir í kring
grátandi.“ Þetta rifjaðist upp fyr-
ir mér því það var varla pláss fyr-
ir okkur öll sem komum til þín á
þessum síðasta degi þínum í
þessu lífi. Þú hefur gefið okkur
öllum svo dýrmætar minningar,
þú varst límið sem hélt fjölskyld-
unni saman og mun ég gera mitt
besta til að taka við keflinu.
Elsku amma, Guðbjörg, Heiða,
Iða, Ingvi og Sveinn Ingi, ég bið
Guð að veita ykkur styrk á þess-
um erfiðu tímum.
Inga Hrönn Ásgeirsdóttir.
Markús Jón
Ingvason
Mamma okkar
flytur til Íslands frá
Færeyjum mjög ung
að árum. Hún var
mjög fljót að aðlagast lífinu á Ís-
landi og talaði lýtalausa íslensku.
Hún var frekar lágvaxin kona,
skemmtileg og ákaflega geðgóð.
Þessari litlu sterku konu tókst að
halda utan um fjölskyldu sína af
einstakri eljusemi, þótt oft væri
þröngt í búi. Hún var okkar stoð
og stytta í gegnum barnæskuna
og fullorðinsárin.
Þegar við systkinin hugsum til
mömmu koma upp margar góðar
minningar. Heimsóknirnar til
ömmu á sunnudögum, þar sem við
borðuðum góðu pönnukökurnar
hennar ömmu, lágum yfir púslu-
spili eða spiluðum spil. Þær
mæðgur voru mjög samrýmdar
og þetta voru frábærar stundir.
Önnur góð minning er þegar syst-
ur mömmu komu í heimsókn.
Írena frá Færeyjum og Amý frá
Skagaströnd. Þá var setið í eld-
húsinu yfir skerpikjöti, drukkið te
og töluð færeyska. Það var glatt á
hjalla og mikið hlegið.
Móðir okkar var einstaklega
hjálpleg og frábær amma sem var
Artha Rut
Eymundsdóttir
✝ Artha Rut Ey-mundsdóttir
fæddist 2. janúar
1941. Hún lést 25.
nóvember 2017.
Útför Örthu fór
fram 11. desember
2017.
mjög þolinmóð og
elskaði að sinna
barnabörnunum og
taka þátt í þeirra
uppátækjum og
leikjum.
Mamma var hrók-
ur alls fagnaðar þar
sem hún var og hafði
skemmtilegan húm-
or. Hún var vel liðin
á öllum sínum vinnu-
stöðum og seinna
meir á Vitatorgi og á Elli- og
hjúkrunarheimilinu Grund, þar
sem hún bjó síðustu æviárin. Við
systkinin viljum koma á framfæri
þökkum til allra þeirra sem sinntu
henni síðustu árin og sem bjuggu
yfir einstakri þolinmæði og um-
hyggju í hennar garð.
Blátt lítið blóm eitt er,
ber nafnið; gleymdu‘ ei mér.
Væri ég fleygur fugl,
flygi ég til þín.
Svo mína sálu nú
sigraða hefur þú,
engu ég unna má
öðru en þér.
Leggjum svo kinn við kinn,
komdu með faðminn þinn.
Hátt yfir hálsinn minn,
hönd þína breið.
Svo mína sálu nú
sigraða hefur þú,
engu ég unna má
öðru en þér.
Kveðja, elsku mamma,
Rakel, Björg og Ólafur.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Minningargreinar