Breiðfirðingur - 01.04.1970, Síða 47

BREIÐFIRÐINGUR
45
dönsku. Allt virtist „frúnni á Stað“ vera jafn lagið og hug-
leikið, ef unglingurinn mátti þar af hljóta nokkra ánægju
og þroska. Ekki var heldur ótítt, að kornungar stúlkur réð-
ust í vist til frú Ólínu og ílentust þar um nokkur ár, og
urðu seinna fyrirmyndar húsfreyjur. Lagði hún þá ekki
síður alúð við að kenna þeim en aðkomustúlkunum, auk
hinna almennu heimilisstarfa, sem þær lærðu. Enda vafa-
laust að vistin á Stað hefur orðið þeim notadrjúgur hús-
mæðraskóli. Eg held líka, að ef guð liefði ekki gert Ólínu
að prestsfrú á Stað, hefði hann ekkert betra gert en að
setja liana forstöðukonu við heimavistarkvennaskóla í fag-
urri sveit. Til þess hafði hún flest til að bera: Stjórnsemi
umhyggjusemi, fjölhæfni og smekkvísi, létt og alúðlegt við-
mót og þó ávallt virðulegt, nærgætni og háttvísi og skyggni
á annarra geð og gerð.
A Stað sem öðrum prestssetrum var mikið um gestkomu.
í Staðarkirkju var ávallt messað þriðja hvern sunnudag,
og sjálfsagt var að bjóða öllum kirkjugestum til stofu og
gefa kaffi eftir messu. Þar fyrir utan áttu fjölmargir háir
sem lágir ýmis erindi við þau prestshjón og ráðsmann stað-
arins, en enginn símaþráðurinn að taka ómak af rnönnum.
Staður stóð á sveitarenda og yzt á nesi og mátti segja að
lægi við krossgötur á sjávarleiðum. Þá voru nes öll og
firðir vestur um — eins og Breiðafjarðareyjar — í byggð,
mikið mannlíf í sveitunum og tíðar mannaferðir á landi —
og á sjó milli lands og evja og af Vesturnesjum. Við þess-
um ferðaleiðum lá Staður á Reykjanesi betur en nokkur við
innanverðan Breiðafjörð. Enda liðu svo fáir dagar flesta
árstíma, að ekki bæri þar bát að landi með fleiri eða færri
innanborðs Þessu fólki biðu jafnan útréttar hendur gest-