Breiðfirðingur - 01.04.1989, Blaðsíða 74

72
BREIÐFIRÐINGUR
Elínborg Ágústsdóttir frá Mávahlíð
Bernskujólin mín
Á jólum vakna gamlar minningar. Hafa þær leynst í djúpi
hugans. í gömlu hjarta geymist þetta ljóslifandi frá jólunum
er ég fyrst man. Þau jól eru gjörólík þeim jólum sem börn
þekkja í dag á okkar landi.
Ég var lítil stúlka í sveit sem hlakkaði til jólanna. Þó að ég
væri ekki stór, sá ég og heyrði að fullorðna fólkið var önnum
kafið að undirbúa jólin. Ég heyrði sagt: „Þetta verður að
vera búið fyrir jólin.“ Ég var elst af systkinum mínum, og
var því eina barnið um þessi jól. Fylgdist ég ein og ótrufluð
með öllu sem gerðist. Ekkert duldist auga eða eyra hins
forvitna barns. Það átti að gera hreint. Allir áttu að fá nýja
flík. Enginn mátti fara í jólaköttinn.
Flíkurnar saumaði mamma á litlu handsnúnu saumavélina
sína, en þannig voru saumavélar þeirra tíma, og þótti mikil
framför frá því að allt var saumað í höndum. Ekki hafði
mamma lært að sauma, en samt saumaði hún allan fatnað á
fjölskylduna. Oft var víst langur vinnudagur hjá mömmu.
Mun hún hafa saumað mest á kvöldin þegar allir voru hátt-
aðir og sofnaðir. Það var eins og enginn mætti sjá þessar
flíkur sem hún var að sauma. Þær áttu víst að koma þiggj-
endunum á óvart. Þetta átti ég bágt með að skilja.
Ömmur mínar báðar spunnu og prjónuðu. Alltaf fjölgaði
sokkum og vettlingum. Síðan röðuðu þær þeim þvegnum og
þæfðum undir undirsængina í rúmi sínu, þar áttu þeir að
pressast og geymast til jólanna. Þorsteinn afi minn dvaldi oft
langtímum úti í skemmu og var þar að smíða eitthvað sem
ég mátti ekki sjá. Ég var forvitin, en lét þó afa í friði við það
sem hann var að gera.