Breiðfirðingur - 01.04.1989, Blaðsíða 115

BREIÐFIRÐINGUR
113
ist, en ekki heyrðist neitt til piltanna okkar. Við litum á
klukkuna og var hún nú 12 á miðnætti. Við vorum þá stödd
í nánd við lyngi vaxna brekku og sagði mamma að þar
skyldum við hvíla okkur. Við fórum út af veginum og sett-
umst í brekkuna. Þarna var gott að vera og lögðumst við þar
til hvíldar. Steini sofnaði undir eins. Mamma breiddi ryk-
frakkann hans vandlega yfir hann og kápuna sína yfir sjálfa
sig og sofnaði síðan líka.
En ég gat ekki sofnað. Allt var svo kyrrt og hljótt og ég
hlustaði eftir bílhljóði, en ekkert heyrðist. Ég leit á klukk-
una mína, hún varð 2 og hún varð 3 og 4 og ekkert heyrðist.
Kannski hef ég eitthvað blundað þá, en er klukkan var 5
mínútur yfir 4 heyrðist mér einhverjar drunur í fjarska. Ég
settist upp og hlustaði og taldi nú víst að drengirnir væru að
koma með bílinn.
Mamma og Steini fóru þá líka að hreyfa sig og hlusta og
kom þá í ljós að bíll var á leiðinni. Varð nú heldur fagnað-
arfundur. Jón var kominn með bíl og bílstjóra, en Kristján
bróðir minn var orðinn svo þreyttur að hann kaus heldur að
hvíla sig á Þingvöllum og bíða þar eftir okkur. Þegar pilt-
arnir komu til Þingvalla hittu þeir strax góða vini okkar, þau
hjónin Jónínu Guðmundsdóttur og Frímann Ólafsson, sem
voru þar í sumarleyfi. Þegar þau fréttu af ferðum okkar
báðu þau guð að hjálpa sér að við skyldum vera ein uppi á
öræfum um hánótt. Og fljót voru þau að útvega bíl og bíl-
stjóra, mat og drykk ásamt ullarteppum, sem þau sendu
okkur og auk þess heitt kaffi.
Nú þurfti Jón að sækja bílinn sinn inn á dal og fóru þeir
strax þangað. Þeir gátu komið vélinni í gang og haldið
honum á veginum á eftir hinum bílnum. En eftir skamma
stund kom í ljós að bensíngeymirinn hafði sprungið og allt
bensínið runnið niður. Þeir urðu því að skilja hann eftir uppi
á Kaldadal og gerðu svo ferð eftir honum tveimur dögum
síðar.
Við komumst heilu og höldnu ofan á Þingvöll þar sem
Frímann og Nína tóku okkur báðum höndum. Til Reykja-