Breiðfirðingur - 01.04.1989, Blaðsíða 128

126
BREIÐFIRÐINOUR
er, að föðuramma mín sagði okkur (og hún var Skaftfelling-
ur) að eina örugga læknisráðið við sjúkdómi þeim er gula
nefnist væri að gleypa marflær, sjö til níu að tölu og þó
fremur fleiri en færri. Annað var það, að Guðmundur heit-
inn Finnsson (móðurbróðir Ríkharðs myndhöggvara) og
Karólína Haraldsdóttir (móðir hennar var Chatinka Char-
lotta Susanna Grönvold, sonarsonardóttir Grönvolds þess,
hershöfðingja Napóleons, sem fylgdi Bernadottunum til
Svíþjóðar) þau sögðu, að það hefði ávallt verið fyrsta verk
Fransmanna er þeir komu að landi á skútunum, að flykkjast
ofan í fjöru og tína upp í sig marflær og éta lifandi - þar næst
að reika upp í bæ og horfa á stelpur.
Sjálfur þykist ég hafa sannreynt, að meinlausar eru mar-
flær börnuim til átu. Er mér það minnisstætt, eitt vorið þegar
sjómenn frá Norðfirði gerðu okkur strákunum á Djúpavogi
það tilboð í landlegu að greiða okkur tuttugu og fimm aura
fyrir stykkið af marflónni, gleyptri lifandi, en þá ætla ég að
tímakaupið hafi verið um það bil ein króna fyrir klukku-
stundina í erfiðisvinnu. Efast ég um að nokkrir akkorðs-
menn á íslandi hafi verið kauphærri en við hnokkarnir
vorum á þeim morgni.
En í þessu dæmi sem öðrum, þegar rætt er um hvort
heldur aukabúgrein eða stóriðju, er ekki varlegt að fram-
reikna markaðseftirspurn í hlutfalli aukinnar framleiðslu-
þarfar án tillits til sennilegra verðbreytinga, svo sem Fjóð-
hagsstofnun hefur stundum gert. Fór enda svo í framan-
greindu tilfelli, að við smásveinarnir gleyptum svo margar
marflær með undraskjótum hætti að vermenn gátu ekki
staðið í eðlilegum skilum við okkur og vísast að við hefðum
alls ekki fengið umsamin verkalaun, ef ekki hefði komið til
Bjarni heitinn Vilhjálmsson (sá er fórst með Gandinum) afi
Alberts Guðmundssonar ráðherra, sem innheimti fyrir
okkur kaupið með harðri hendi. Hefur mér stundum fundist
öngvu líkara en hjálpfýsi við duglega smælingja gangi í ættir.
Ekki vil ég á nokkurn hátt rýra trú alþýðu manna á gildi
Þjóðhagsstofnunar sem slíkrar, en þó fer ég nú eigi dult með