Breiðfirðingur - 01.04.1989, Blaðsíða 139

BREIÐFIRÐINGUR
137
tíð. Kunningjar þeirra voru tíðir gestir á heimilinu og suma
þeirra átti hún að vinum til dauðadags.
Árið 1941 var ísland hernumið land og fjöldi Reykjavík-
urbarna sendur í sveit. Pað sumar kom Sigurborg í bæinn og
móðir mín bað systur sína að taka mig með sér vestur. í
þann tíð var Stykkishólmur í órafjarlægð og ég þekkti
frænku mína lítið nema af afspurn. Fyrstu dagarnir að
heiman voru erfiðir en frænka mín skildi barnssálina og brátt
var heimþráin horfin. Aðeins einu sinni man ég eftir að hún
ávítaði mig. Það var þegar hún stóð lítinn rófuþjóf að verki
í garði nágrannans. En ákúrurnar voru ekki þungar heldur
brýndi hún fyrir mér á sinn milda hátt að enginn mætti taka
neitt ófrjálsri hendi, ekki einu sinni rófu. Rófurnar freistuðu
mín ekki upp frá því.
I minningunni er þetta sumar umvafið ljóma og ég man
ekkert nema sólskinsdaga. Síðan hefur mér fundist Stykkis-
hólmur fallegri en aðrir staðir á landinu. Þegar kom að
kveðjustundinni vildi ég ekki fara heim. Sigurborg var þá
orðin ekkja en bjó á Tindum með sonum sínum og Karitas
Gunnarsdóttur.
Árið áður hafði hún misst mann sinn og yngsta soninn
með tveggja mánaða millibili. Ég skildi það ekki þá hve
þungan harm frænka mín bar í brjósti. Tveimur árum síðar,
árið 1942, missti hún annan son í blóma lífsins og í sama
mánuði dó lítil dótturdóttir hennar. Nokkrum mánuðum
áður en hún lést missti hún þriðja soninn.
Sigurborg var fíngerð kona og hæglát í fasi en yfir henni
reisn þess sem ekki lætur hugfallast. Þegar ég man hana var
jarpa hárið orðið silfurhvítt og stóru dökku augun alvörugef-
in. Hún var dul og sagði fátt af sjálfri sér en hafði nægan
tíma fyrir aðra og því laðaðist fólk að henni. Þó gat hún
verið ákveðin og föst fyrir ef svo bar undir. Hún var traustur
vinur vina sinna og mjög ættrækin og hélt bréfasambandi við
systkini sín sem bjuggu víðs fjarri. Hún var mjög barngóð og
börn hændust að henni. Barnabörnin voru henni mikill
gleðigjafi en tveim þeirra þurfti hún að horfa á bak. Guðlaug
i