Breiðfirðingur - 01.04.1989, Blaðsíða 77

BREIÐFIRÐINGUR
75
horninu hjá Lilju ömmu. Það var hennar sparistaður. Allir
voru glaðir, helgiblær yfir öllu. Þá þekktust ekki jólagjafir í
fínum pökkum, með böndum og slaufum eins og er í dag.
En yfir hverri flík gladdist fólkið. Mamma hafði saumað
rósóttar sírssvuntur handa ömmunum báðum. Mér fannst
þær vera svo fínar þar sem þær sátu á rúmunum sínum með
nýju svunturnar þvegnar og greiddar.
Þegar allir voru orðnir jólaklæddir, var farið að borða
jólamatinn. Það var að venju hangikjöt og var borinn kart-
öflujafningur, uppstúf með. Á eftir var jólagrautur með rús-
ínum, kanel og mjólk út á. Þegar allir höfðu matast, hallaði
gamla fólkið sér útaf í rúmin sín. Ró og kyrrð var yfir öllu.
Þá var ekki komið útvarp, því síður sjónvarp. Ekki þekktist
stress á neinum, það var aðeins bráðlæti í mér eins og öðrum
börnum.
Afi brá sér fram í bæjardyr. Þangað sótti hann lítið
jólatré, setti það á borðið og sagði: „Þetta er jólatréð handa
litlu stúlkunni á bænum.“ Það var þetta sem hann hafði verið
að smíða úti í skemmu. Svona var afi hugulsamur. Að gleðja
börnin það var hans yndi. Grænum einiviðarhríslum var fest
á fótinn á trénu. Þetta ilmaði svo dásamlega þegar það kom
inn í hitann. Mamma kveikti á kertum, þau voru fimm. Eitt
var sett á toppinn, hin voru fest á litla spaða, á þá var vaxið
látið drjúpa. Kertið var látið ofan í heitt vaxið. Þá var það
fast. Hugfangin starði ég á blessuð litlu ljósin sem tindruðu
svo skært á litlu kertunum sem voru gul, rauð, græn, blá og
hvít.
Svo sannarlega voru jólin komin. Mín barnslega gleði var
mikil og allir glöddust með mér. Afi hafði borið jólin í bæinn
með þessu litla jólatré. Það þurfti ekki að segja mér að
þakka honum, svo mikið hafði ég lært. Ég kyssti hann og
faðmaði, um leið hvíslaði ég í eyra hans. „Nú veit ég hvað
þú hefur verið að gera í skemmunni.“ Afi ljómaði af gleði og
strauk mér um vangann. Ég átti áreiðanlega besta afann sem
til var. Á kertunum logaði þar til þau voru uppbrunnin. Ég
fékk að blása á síðasta logann.