Breiðfirðingur - 01.04.1989, Side 75

BREIÐFIRÐINGUR
73
Dagarnir liðu heldur seint að mér fannst. Siluðust þetta
áfram, og þó að ég reyndi að telja þá á fingrum mér dugði
það ekki hót. Þó heyrðist mér á mömmu minni að henni
þættu dagarnir líða allt of fljótt. Hún þurfti líka svo margt að
gera.
Á Þorláksmessu bar gest að garði. Það var alltaf kær-
komið til sveita ekki síst í svartasta skammdeginu. Á jóla-
föstu þá varð að nota birtuna ef skreppa átti milli bæja. Að
þessu sinni var gesturinn Guðrún í Tröð. Hún kom með
hvítan böggul undir hendinni og fékk mömmu hann.
Þær töluðu eitthvað saman í hálfum hljóðum. Það var
eitthvað um böggulinn, eitthvað sem ég mátti ekki heyra. Er
Guðrún hafði þegið kaffisopa flýtti hún sér af stað, kvaddi
mig innilega með ósk um gleðileg jól, um leið hvíslaði hún í
eyra mér: „Þú færð að sjá í böggulinn annað kvöld þegar
orðið er heilagt.“ Þetta gerði mig mjög forvitna, og um
kvöldið ætlaði ég varla að geta sofnað, og velti því fram og
aftur fyrir mér hvað gat verið í hvíta bögglinum. Að lokum
sveif litla stúlkan í draumaheima frá að telja alla kvistina í
súðinni fyrir ofan rúmið hennar Lilju ömmu minnar. í hol-
unni fyrir ofan hana kúrði ég á litla svæflinum mínum.
Upp var runninn aðfangadagur, allir voru snemma á