Breiðfirðingur - 01.04.1989, Side 122
120
BREIÐFIRÐINGUR
Kristján og byrjar að syngja: „Ég er kominn heim í heið-
adalinn / ég er kominn heim með slitna skó“. Petta syngur
gamli maðurinn til enda með rykkjum og bakföllum og
mikilli tilfinningu. Þegar það var búið, heyrum við að gamla
konan byrjar að syngja annað lag: „Sértu velkominn heim /
yfir hafið og heim“. bannig var þeirra hjónaband.
Næstum alveg lagði Kristján vinur minn niður smíðar,
eftir að hann fann upp steinsteypt hús í Færeyjum, enda orð-
inn gamall nokkuð, þegar hann kom hér á Ströndina. En
spilverk og bíslög var hann snillingur við að smíða. Hann
brúkaði mikið tóbak, enda haganlega vaxinn til að nýta sem
best nef-og munntóbak. Furfti hann oft í verslun til að ná í
þessa munaðarvöru. Kom hann oft til mín fótknúinn og við
keyrðum í verslunina og til hans aftur heim. í þessum
ferðum var hann ævinlega í miklum frakka svörtum með
feiknastórum vösum. Þennan frakka kallaði Kristján diffil-
frakka. Hann var heldur fyrir haglaskotum, þó af stuttu færi
væri. Þessi frakki var gersemi og sömu gerðar og frakkinn
hans Leníns heitins. Það var víst bóndi einhversstaðar fyrir
austan. Ekki taldi Kristján vinur minn sig syndugri mann en
það, að honum þótti tryggara hvern uppstigningardag að
sitja í diffilfrakkanum með þessa stóru vasa fulla af grjóti.
Held ég þetta hafi verið rétt hjá honum.
Þar kemur að nokkuð sérstökum viðskiptum okkar Krist-
jáns Hallbjarnar. Það var á þeim tíma, er rússneskir byrjuðu
á geimsiglingum, að miklar umræður urðu hér á Ströndu um
ferðir til tunglsins og annarra hnatta. Töldu allir sjálfsagt að
hver jarðarbúi ætti part í tunglinu. Þótti Kristjáni vini
mínum mikill fengur að hafa eignast þarna lóð allt í einu. En
nú skal sagt frá því, er hann tapaði þessari lóð skyndilega.
Það bar þannig til, að það áraði svo vel, að ég átti pott-
flösku af spíritus, smygluðum. Og einsog allir vita er smygl-
aður spíritus 96% og merkilegra áfengi og áhrif hans á sálina
stórum eftirsóknarverðari en af öðru víni. Þetta vissi
Kristján vinur minn og falaði oft af mér þessa flösku, sem
hann kallaði hnall. En ég neitaði jafnan, uns þar kom að