Breiðfirðingur - 01.04.1989, Síða 91
BREIÐFIRÐINGUR
89
skipti, er konur tóku á móti okkur sérstaklega. Enda steig
nú gleði og ánægja ferðalanganna til muna.
Ingólfur Þorsteinsson flutti fróðlegt erindi og snjallt um
Flóaáveituna. Þar voru og margar ræður fluttar. Að lokinni
kaffidrykkju var ekið að upptökum áveitunnar, svo til baka
um Flóann niður til sjávar og loks vestur í Hveragerði. Pað
er auðsætt, að mikið og merkilegt framtak er að Flóaáveit-
unni og víst er um það, að mikið hefir áunnist um auknar
slægjur. Pað er næsta furðulegt að líta yfir allt það skurða-
kerfi um jafn stórt svæði og það á svo skömmum tíma, sem
liðinn er frá því að þetta risaverk var hafið. Margt benti
okkur til, að víða austur þar séu menn eljusamir í vinnu. Pað
er áreiðanlega fágætt, nú á tímum, að sjá slíka torfgarða og
við sáum á leið okkar um Rangárvelli. Fleiri km langir,
beinir og vel byggðir garðar. Og það var mér sagt, að víða
girtu bændur á þann hátt um Iönd sín. Ég tel slík mannvirki
til hinnar mestu fyrirmyndar. Og víst er um það, að bændur
þar virða og meta málsháttinn: „Hollt er heima hvat“.
Á ferð okkar um Flóann fylgdi okkur stór hópur karla og
kvenna. Fagurt er niður við sjóinn í Flóanum. Það er heill-
andi sýn að sjá hinar víðáttumiklu sveitir og hinn fagra
fjallahring í þeirri órafjarlægð.
Fararstjórinn hafði pantað mat í Hveragerði á ákveðnum
tíma, sem við að vísu gátum ekki látið standa heima. Gest-
risni, alúð fólksins í Flóanum og allsstaðar hið heillandi veður
og umhverfið gerði og sitt til, beint og óbeint, að okkur var
aldrei mögulegt að vera neinstaðar alveg á réttum tíma. Er
við komum svo að Hveragerði var okkur fagnað þar með
blönduðum kórsöng, er séra Ólafur [Magnússon] stjórnaði.
Var það í einu hrífandi og hressandi áður en til borðs var
gengið. Undir borðum voru ræður fluttar að vanda, enda
leið nú að skilnaði við fólk og héruð. Svona rétt til að stríða
fararstjóranum okkar, er samdi allar okkar áætlanir, sem þó
nær aldrei stóðu heima, flutti ég þar þessa stöku: