Breiðfirðingur - 01.04.1993, Síða 52

50
BREIÐFIRÐINGUR
Úr svari clr. Alexanders
Dr. Alexander var erlendis, þegar Tímagreinar Sigurðar Krist-
ófers birtust, svo að það er ekki fyrr en tveim mánuðum síðar,
að hann ansar þeim með nokkrum orðum (Tíminn 12. sept.):
„Þessi mæti maður er því miður latinn og eg gleymi gjarna
þeim óverðskulduðu og að sumu leyti ósæmilegu orðum, er
hann fór um mig í þessum greinum sínum. Eg virti þenna
mann vegna gáfna hans og mannkosta og er fús að láta í ljós,
eins og eg hefi áður gert, að bók hans er aðdáunarverð vegna
þess, að hún er vel og skipulega rituð, en hitt var mér þegar
Ijóst, að grundvallarskoðanir hans eru rangar og vék eg ein-
mitt að þeim í þessum áðurnefnda ritdómi mínum. ...
Eg get ímyndað mér, að ef undirstaða hefði verið rétt lögð,
myndi höf. með gáfum sínum og skarpskyggni hafa komist
langt í rannsókn þessa vandasama máls. I utanför minni í sum-
ar minntust ýmsir merkir málfræðingar á Þýskalandi og í Dan-
mörku á bók þessa og voru þeir vitanlega allir sammála um
þessa höfuðgalla á bókinni. ... Aðalkenningar höfundar í bók
þessari eru rangar og er það einróma álit allra þeirra málfræð-
inga, er eg þekki til; bókin morar þess vegna af villum og mun
eg síðar sýna fram á að hvert einasta atriði í ritdómi mínum í
Eimreiðinni var rétt“.
Hafi dr. Alexander látið verða af þessari ætlan sinni, veit ég
ekki hvar það skrif hans kynni að hafa birst.
Nafnbótin sjúklingur í Laugarnesspítala
Nokkru eftir að „Hrynjandi íslenskrar tungu“ kom út heyrði
frú Aðalbjörg Sigurðardóttir minnst á það við höfundinn, að
ekki hefði nú verið nema réttmætt, að hann hefði fengið dokt-
orsnafnbót fyrir bókina. „Þetta gerir ekkert til“ svaraði hann
þá, „eg hef aðra nafnbót, sem ekki verður af mér tekin, og hún
er að hafa verið sjúklingur íLaugarnesspítala“.'8
18. Vísir 25. ágúst 1925.