Tímarit Máls og menningar - 01.06.2015, Síða 113

G ó ð a l í f s e m m é r e r g e f i ð
TMM 2015 · 2 113
margbreytileika náttúrunnar myndar hún litvana skordýr í gráu og allslausu
umhverfi. Kvikmyndatónlistin er frumsamið verk vinar. Stundum ljær hún
skordýrunum rödd sína og spinnur upp sögur af þeim. Og hún málar. Hún
málar ekkert nema tré – sum haustföl, dauðvona, litverp og sorgbitin, en
önnur tróna
tigin um vor.
Þau
standa sína daglegu vakt á götunni og selja listaverkin. Endrum og sinnum
eru myndirnar hennar sýndar á undirheimabörum eða í framsæknum
listasöfnum. Það litla sem þau öngla saman fer nær óskert í fixið.
Vonbjartur: „Mat getum við stolið, húsaleigunni getum við frestað.“
Nú liggja þau þarna, í skítugu ástarhreiðri, foreldrar mínir vímaðir, Von-
bjartur og Líf. Kaldhæðni örlaganna neitar þeim um sómasamlegt líf en með
bjartsýni og von eru þau ekki á hjarni.
„D … Díana? Nei. Mér finnst hún eigi að heita einhverju stórbrotnu.
Kannski Demanta.
Reginbjarta, rótsterka, rammgera Demanta.“
Hún er aum og afundin en reynir samt að hlæja.
„Demanta er ekki nafn,“ segir hún sigri hrósandi.
Hann langar til að brosa.
„Það er nafn ef ég segi það.“
Nú er hljótt um stund. Hann kveikir sér í sígarettu sem hann reykir upp
til agna en drepur svo í henni í öskubakka sem hann bjó sjálfur til. Platan
brakar í sátt við allt og alla og hljóðvarpar dýrð hinna dansandi engla.
Vonbjartur: „Dansaðu við mig.“ (skipandi)
Víman nálgast hámark og sama er að segja af Fred og Ginger sem ymja undir
nálinni.
„Skuggarnir dansa í Demöntu,“ sönglar hún, svo stendur hún tígullega upp
og réttir honum höndina.
Þau dansa nakin og innilega. Hann heldur henni þétt upp að sér og starir svo
ákaft í augu henni að hann sér liti og lögun sálarinnar. Sál hennar er eins og
fugl á litskyggnu, hugsar hann. Kannski er hún kráka, en ekki svört eða af
illri rót. Björt og bjartsýn kráka sem flýgur af eldmóði án þess þó að bifast –
eins og fjúk í fárviðri
og fuglarnir minna
á málverk
hangandi
málverk
sem eru hengd upp á himininn.