Tímarit Máls og menningar - 01.06.2015, Side 121

G ó ð a l í f s e m m é r e r g e f i ð
TMM 2015 · 2 121
Morgunn
Mamma hefur sofið nægju sína. Hún fer á fætur, dregur frá og opnar
gluggann. Það er dásamlegur haustdagur. Eldkúlan ógnarstóra er algerlega
ein um hituna í friðsældinni á himinblámanum og sendir heita geisla niður
til barnanna sem leika sér á götunum. Mamma þvær sér vel og lengi undir
ylheitri sturtu með angandi mjólkursápu sem mýkir húðina. Svo klæðir
hún sig í eftirlætis fötin sín: Gulbláu, loðnu blússuna, sem tónar við augun,
þröngu svörtu buxurnar með skásettu rennilásavösunum og gömlu, brúnu
leðurstígvélin sem passa svo vel við beltið. Þegar hún kemur út undir bert loft
veit hún varla hvaðan á sig stendur veðrið þar sem ferska haustloftið blakar
burt menguninni.
Sólarorkan hressir og hún virðist hafa sáð gleðibrosi í borgarsálina sem
spírar í sérhverri mannveru á götunum, líka mömmu. Hún gengur fram á
notalegt kaffihús sem býður upp á bröns. Hún borðar sig hæfilega sadda og
fær sér safaríka, rauða vatnsmelónu í eftirrétt. Þetta er einn af fáum stöðum
þar sem reykingar eru leyfðar svo að hún kveikir sér í og slappar af í stólnum.
Í útvarpinu er sagt frá því að samspil sólgoss og heiðríkju skapi kjöraðstæður
fyrir óvenjulega greinileg norðurljós í kvöld. Mamma kinkar kolli ánægð.
Loftið verður enn hreinna þegar maður nálgast hafið. Silfurmávarnir
mynda skipulögð fylki yfir brimgarðinum og karra út í eitt.
* karr * karr *
Mamma gengur eftir malarströndinni og sest niður í flæðarmálinu þar sem
friðurinn ríkir. Öldurnar gæla varlega við ströndina í mjúkum, græðandi
sjávarnið sem borar sig inn í hugskot mömmu. Hún leggur aftur augun og
sameinast skvampinu. Það mýkir andann og streymir um hana alla. Það
kitlar líkamann glettnislega þegar hún heyrir hverja ölduna á eftir annarri
fullkomna örlög sín með því að binda enda á eigin tilveru í mildum bresti
sem sendir hana aftur á upphafsreit aldanna þar sem ný umferð í hring-
rásinni hefst. Það er eins og þetta einfalda, hægláta gjálfur afhjúpi flóknustu
leyndardóma alheimsins, svo fremi maður hafi lag á að hlusta.
Mömmu líður eins og logandi ljósi. Hún fyllist óseðjandi þrá. Hún stendur
upp, klæðir sig úr hverri spjör, leggur fötin varlega niður og fetar sig lengra
og lengra út í hafið. Sjólinn er kaldur og saltur og gæðir nakinn líkama
hennar lífi. Þegar hann er nógu djúpur stingur hún sér á kaf.
Henni finnst hún vera frjáls er hún líður um vatnssameindirnar sem draga
sig kurteislega í hlé svo að líkaminn megi komast leiðar sinnar.
(Vatnssameindir víkja:
sumar hafa séð hana áður
sem dropar úr lofti og drífukorn
þær kasta kveðju,
kenna vin)
Þó að iðjuverin á svæðinu hafi mengað vatnið svo mikið að yfirvöld vari
börn við því að leika sér á ströndinni skynjar hún ekkert nema hið hreina.