Tímarit Máls og menningar - 01.06.2015, Page 123

G ó ð a l í f s e m m é r e r g e f i ð
TMM 2015 · 2 123
Hún talar eins og í hægagangi en orðin eru greinileg og full af ást.
„Ég vildi óska að það hefði endað öðruvísi. Ég vildi óska að ég …“
Hún þagnar.
„Mamma ekki segja svona. Við björgum okkur saman. Ég og þú.“
Mér finnst eins röddin komi úr einhverjum öðrum. Mér er kalt.
„Já,“ hvíslar hún hughreystandi, „við björgum okkur. Auðnan er með okkur.“
Ég brosi meyr og með fjarrænu augnaráði.
Andardráttur hennar er þungur og svitinn rennur eftir andlitinu.
„Þegar sortinn sækir á þig
og húmar yfir allt sem hjarir
yfir kæti sem kyrrð,
knýr auðnan dyra
að ljósinu sem er
ljósa sannast
hafir þú lag á að leita.
Það er sálin sem sindrar.“
Firnastóru ljósaballerínurnar líða kvikar og yndislegar um himinhvolfið.
Þær stafa geislum í allskyns litum og eina örskotsstund taka þær á sig mynd
andlits eða kyrrmynda úr minningarbrotum.
Mamma brosir veiklulega.
„Sjáðu … sérðu? Þetta er hann. Það er enginn vafi. Það er sál hans sem
dansar þarna.“
Hún þagnar. Maginn hættir að þenjast út og dragast saman á víxl, eins og
hann var vanur að gera. Kuldinn er miskunnarlaus og nú tekur hann öll völd
í líkamanum. Hvít froða rennur út um munninn á mömmu. Ég sé alheims-
sálina dansa uns allt verður svart.
*
Þulur #2:
„Skrifstofumann dreymir,
dvöl á sundi
í djúptærum sjó.
Fisk dreymir,
flug um loft
yfir fagurgrænum trjám.
Fugl dreymir sig fastan vera, sem forna eik, er andar sífellt í sátt og tryggð og
samhljóm við andartak upphafsins.
Jörð dreymir
að dreifa megi
hún dropum lífs
um yfirgefnar auðnir
sem risastórt regnský