Tímarit Máls og menningar - 01.11.2015, Page 69

K r o s s
TMM 2015 · 4 69
við mig. Hún hvarf þangað strax eftir vorprófin og kom ekki aftur fyrr en
eftir réttir. Ég hafði aldrei komið þangað og vissi ekki hvernig líf hennar var
þar.
Upphefðin yfir tilboði Steinu var of mikil til að ég fengi af mér að leiða það
hjá mér. Ég tölti yfir til hennar og Olgu með verkefnið í höndunum. „Verðum
við bara þrjár?“ spurði ég.
„Já, er það ekki í lagi?“ svaraði Olga. Hún strauk hendinni yfir þykkan
hártoppinn áður en hún tók til við að leika sér að því að vippa blýanti af
handarbakinu í lófann á sér.
Hildur sat enn við og virtist ekki taka eftir okkur. Ég dró stól að borðinu
þeirra og fékk mér sæti. „Jæja, byrjum,“ sagði Steina og brosti feimnislega
til mín. Saman fundum við út úr svörunum, breyttum eintölu í fleirtölu og
fleirtölu í eintölu. Selma ætlaði greinilega ekki að vera of hörð við okkur
í upphafi annar. Hún gekk ákveðin á milli borða og aðstoðaði krakkana
eftir þörfum. Þótt tónninn í röddinni hefði aðeins dempast var hún enn
hörkulegri en allir hinir kennararnir til samans.
„Þetta er komið hjá okkur,“ sagði Steina loks og leit yfir blaðið hjá sér. Hún
virtist sátt. Ég tók eftir því að þær Olga höfðu komið sér upp sömu rithendi.
Belgurinn á d­um og b­um var jafnstór, krókurinn á f­unum jafnskarpur og
allir stóðu stafirnir jafnþráðbeinir. Skriftin þeirra leit út eins og bísperrtir
tindátar.
Olga tók aftur til við blýantatrikkið. Hún var orðin nokkuð fær í því.
„Ætli við fáum að spila badminton í leikfimi í næstu viku?“ spurði hún.
„Ég vona það,“ svaraði ég. Þetta var eina íþróttin sem öllum stelpunum í
bekknum fannst skemmtileg. Við ræddum badminton dálitla stund eða þar
til Steina sagði: „Það er komin ný mynd í Bíóhöllina. Við gætum farið þangað
með strætó.“
Hún gaumgæfði mig í þögn. Þær gaumgæfðu mig báðar í þögn. Olga
hafði lagt frá sér blýantinn. Voru þær að bjóða mér með? Fór fram hugsana­
flutningur á milli þeirra þar sem þær bestuvinkonurnar ákváðu hvað gert
skyldi við mig?
Sem betur fer hringdi skólabjallan sem fékk Selmu til að hrökkva í kút.
„Þið takið dótið ykkar rólega saman!“ æpti hún óðamála sem var nákvæm­
lega það sem við vorum að gera. Við hefðum sennilega hlýtt þótt hún hefði
skipað okkur að leiðast öll í halarófu.
Við Hildur vorum samferða heim í snjómuggunni. Hún var ekkert að
þýfga mig um nein svik við sig, enda lét hún aldrei þannig. Þess í stað spjöll­
uðum við um hvað við ætluðum að gera um helgina. Ég hafði engin áform
en Hildur ætlaði að heilsa upp á hestinn sinn í sveitinni. Síðan beygði hún
inn götuna sína en ég hélt áfram. Mér leið eins og ég hefði verið í prófi. Steina
og Olga ætluðust eitthvað fyrir með mig. Þær höfðu ákveðið eitthvað mér til
handa og mig langaði til að standast kröfurnar. Við Hildur fórum aldrei í
bíó. Hún hafði einfaldlega engan áhuga á því. Nú var ég hins vegar að verða