Tímarit Máls og menningar - 01.11.2015, Síða 70

G e r ð u r K r i s t n ý
70 TMM 2015 · 4
unglingur og kominn tími til að haga sér sem slíkur. Unglingar tóku strætó
í bíó.
Heima var allt með kyrrum kjörum. Engin ljós höfðu verið kveikt.
Mamma var örugglega inni að leggja sig en hún hafði samt tekið til hádegis­
matinn minn. Flatbrauð með osti og hálft epli biðu á diski. Allt samkvæmt
venju. Mjólkinni hellti ég sjálf í glas. Þegar ég var búin að borða fór ég inn í
her bergið mitt. Það var innst á ganginum og ég hafði lært að læðast framhjá
svefn herbergisdyrunum. Ég leið inn ganginn eins og kafari í niðamyrkum
sjó. Geiturnar þrjár hefðu getað lært margt af mér. Tröllið hefði aldrei
hrokkið upp hefði ég lagt leið mína yfir brúna. Ég vissi að mamma myndi
ekki birtast fyrr en rétt áður en pabbi kæmi heim úr vinnunni.
Ég settist hljóðlega við skrifborðið mitt. Ég yddaði blýantinn hljóðlega,
fyllti hljóðlega inn í eyðurnar á dönskuverkefninu, skrifaði på, i og hos hljóð­
lega á blað. Svo hljóðlega dró ég andann að mér fannst ég vera að kafna.
Nú væri Hildur í flaututíma svo ekki gat ég skroppið til hennar. Mér varð
hugsað til Selmu og eyrnalokkanna. Mig langaði í svoleiðis lokka. Ég var næst­
um á leiðinni í bíó og þangað varð að fara í strætó. Að kvöldi til. Unglingar
víluðu það ekki fyrir sér. Eins og segir í laginu, stundin var runnin upp. Ég
fann strætómiða í skúffunni á símaborðinu og hélt út á stoppustöð. Litlu síðar
kom þristurinn akandi út úr kófinu og stöðvaði með hvini fyrir framan mig.
Ég steig inn og fékk mér sæti í miðjum vagninum. Janúarmyrkrið þrýsti sér
upp að strætóglugganum og kuldann lagði inn í gegnum rúðuna. Gangurinn
í vagninum var ataður slabbi. Veturinn þrengdi sér alls staðar inn. Einhver
hafði tússað símanúmer á sætisbakið fyrir framan mig. Kannski sjálfur
eigandi númersins sem beið nú spenntur eftir upphringingu. Ekki ætlaði ég
að slá á þráðinn. Ég hafði öðrum hnöppum að hneppa.
Ég fór úr vagninum við Landsbankann og rölti að 1001 nótt, lítilli verslun
sem hefði vel getað selt frjósemislyf úr nashyrningshornum eða undarleg lif­
andi kríli sem þoldu illa dagsbirtu. Þótt ég hefði ekki þorað að spyrja Selmu
enskukennara hvar hún hefði fengið eyrnalokkana var ég viss um að ég fyndi
þá hér.
Ég lét augun reika um verslunina, allar skrýtnu smástytturnar, og velti
fyrir mér hvernig liti út í herbergjum krakkanna sem keyptu hér dularfulla
skrautmuni og patchuli­olíur. Hvort foreldrar þeirra segðu ekkert við jafn­
skrítinni lykt og hér liðaðist um eins og hver annar pönk­Móri.
Við afgreiðsluborðið stóð maður, dökkur yfirlitum, í doppóttri skyrtu.
Hann hafði flust úr hlýju kókoshnetulandi til þessa slabblands. „Get ég
aðstoðað?“ spurði hann á bjagaðri íslensku. Ég varð svo feimin að ég gat
allt í einu ekki talað. Hjartað hamaðist svo að það hefði líklega skotist út
úr brjóstinu á mér hefði Pink Floyd­merkið ekki varnað því leið. Þegar ég
reyndi að svara kom bara slabbneska út úr mér. Loks tókst mér þó að róa mig
nóg til að að geta gert mig skiljanlega. „Áttu eyrnalokka með písmerkjum?“
stundi ég upp.