Tímarit Máls og menningar - 01.02.2005, Blaðsíða 55

Líf og önd
matinn íyrir næstu daga. Konan starði tómum augum á móti
honum og svaraði: „Önd.“
Hann íhugaði að blanda svefntöflum út í gosið hennar svo hann
gæti komið henni til bráðamóttöku geðdeildar.
Hann ákvað að þora það ekki. Reyndi frekar eitthvað nýtt.
Hann settist niður við hlið hennar. Sagði henni að hann væri
hreinlega búinn að gefast upp. Að hann gæti ekki lengur sinnt
heimilinu hjálparlaust. Að hann gæti ekki virt þessa sorg án
nokkurra takmarkana. Hann sagði henni að hann vissi að hún
mætti ekki lengur í vinnuna. Sagði henni að hann saknaði hennar.
Hann sagði henni að hann öfundaði Jón, sem ætti alla hennar
athygli.
Það tókst. Hún hljóp æpandi frá honum inn á baðherbergið. Um
leið og hurðin skall að stöfum hringdi hann á læknavaktina.
Þegar læknirinn kom var konan ennþá æpandi. Saman brutu
þeir niður hurðina, þegar það var orðið ljóst að hún myndi ekki
svara köllum þeirra. Manninum létti ákaft þegar hann horfði á lík-
ama hennar slakna undir höndum læknisins. Hann spurði næstum
glaðlega hvort hann ætti að hringja á sjúkrabílinn eða hvort það
væri betra að læknirinn gerði það.
Læknirinn klappaði honum á öxlina, svolítið hissa á svipinn, og
sagði að þeir færu nú ekki að senda hana á spítala svona rétt fyrir
jólin? Krotaði niður nafn á geðlækni og sagði manninum að panta
tíma hjá honum í janúar. Bauðst svo til þess að hjálpa honum að
bera konuna í rúmið.
Þessa nótt lágu maðurinn og barnið saman á sófanum í stofunni.
Öðru megin við þá hvíldi konan, hinu megin öndin.
Þegar þeir vöknuðu á aðfangadagsmorgun var konan horfin.
Þeir borðuðu hrísgrjónagraut og smákökur úr pakka í hádegismat-
inn og maðurinn reyndi að halda uppi glaðlegum samræðum við
barnið.
Konan sneri aftur eftir hádegið. I fyrsta skiptið síðan Jón dó sá
maðurinn hana brosandi.
Hann fann feginleikann flæða um sig þegar hún sveif í fang
hans, íklædd rauðri kápu með snjóflyksur í hárinu og hvíslaði að
TMM 2005 • 1
53