Tímarit Máls og menningar - 01.02.2006, Page 61

Áhrifamikill útúrsnúningur
an sig á mjög kaldhæðnislegan hátt. Hún á til að segja hluti eins og „ég
er heilsteypt kona sem þarf ekki á karlmönnum að halda til þess að finna
hina algjöru fullkomnun“ (41), en í næstu andrá hefur henni snúist
hugur. „Hmm. Daníel virðist ekki vera kominn enn. [...] Enn bólar ekk-
ert á Daníel“ (42). Hugmyndir hennar um að vera heilsteypt kona sem
þarf ekki á karlmönnum að halda eru aðeins ósk sem fær ekki tækifæri
til að rætast í heimi þar sem ofuráherslan er á gagnkynhneigð gildi. Hér
notar Fielding kaldhæðni og hlátur til þess að snúa út úr hinum hefð-
bundnu gildum og nota þau gegn sjálfum sér með því að draga fram í
dagsljósið hluti sem eru annars ósýnilegir. Lesandi sem er í svipuðum
aðstæðum og Bridget fær tækifæri til að finna samkennd með henni og
gera sér grein fyrir að hann er ekki einn í þessari aðstöðu. Aðrir lesend-
ur, sem tilheyra kannski hópnum sem spyr hinnar ljótu spurningar, gera
sér hugsanlega grein fyrir því að það er ekki við hæfi að skipta sér svona
af og að það kemur öðrum ekki við hvernig fólk lifir lífinu. Jafnvel getur
það leitt til þess að einhver hugsi sig tvisvar um áður en spurningin er
borin upp næst. Útúrsnúningur eins og þessi getur því hjálpað til við að
grafa undan hefðbundnum gildum og gefa fjölbreytileikanum smá
pláss.
Fyrirmyndarkonan
Bridget þekkir vel ímynd hinar fullkomnu konu og leggur sig alla fram
við að gangast upp í henni.
MIÐNÆTTI. Úff. Algerlega útkeyrð. Það er varla heilbrigt að æfa sig fyrir
stefnumót eins og ráðningarviðtal? [...] Síðan ég fór úr vinnunni er ég næstum
búin að kafna og fara í bakinu í eróbikktíma; auk þess er ég búin að skrapa
beran skrokkinn á mér í sjö mínútur með hörðum bursta, taka til í íbúðinni,
fylla ísskápinn, plokka á mér augabrýrnar, fletta dagblöðunum og bókinni Hið
fullkomna kynlíf, setja í þvottavél og vaxa lappirnar á mér sjálf því að það var of
seint að panta tíma. Lá fyrir rest á fjórum fótum á handklæði að baksa við að
rífa kolfastan vaxbút aftan af kálfanum á mér um leið og ég horfði á Kastljós
til þess að geta snarað fram áhugaverðum skoðunum á einhverju. Mér er illt í
bakinu, er með dúndrandi hausverk og lappirnar á mér eru eldrauðar, útataðar
í vaxklessum.
Viturt fólk myndi segja að Daníel ætti að elska mig eins og ég er, en ég er barn
Cosmopolitan menningarinnar, sködduð af glæsifyrirsætum og alltof mörgum
persónuleikaprófum og veit þess vegna að hvorki persónuleiki minn né líkami
stenst nokkuð af þessu ef ekkert er að gert. Ég þoli ekki þetta álag. Ég ætla að
aflýsa stefnumótinu og éta kleinuhringi í kvöld í gamalli peysu með eggjablettum.
(54)
TMM 2006 • 1
59