Heimsmynd - 01.10.1987, Qupperneq 71

lifa kynlífi með öðrum karlmönnum sem
eru í áhættuhópi. Ég tel að heilbrigðisyfir-
völd hafi hingað til viljað líta framhjá
þessari staðreynd. Pau hafa látið eins og
hommar séu ekki til með því að beina
aldrei beinum áróðri til þeirra.
Ástæðan er fyrst og fremst blygðunar-
kennd heilbrigðisyfirvalda og lækna og
blindur ótti við almenningsálitið. Þessi
ótti þeirra á eftir að hafa alvarlegar afleið-
ingar nema þau takist á við hann í næstu
framtíð. Það er alvarlegt mál að láta for-
dóma stjórna gerðum sínum eins og þessir
aðilar gera, meðvitað og ómeðvitað."
Þorvaldur tók það skýrt fram að heil-
brigðisyfirvöld hefðu fljótlega sett sig í
samband við Samtökin 78 með samstarf í
huga og í kjölfar þess hefði meðal annars
verið ráðinn starfsmaður úr þeirra röðum
í hálft starf til að vinna sérstaklega að
fræðslumálum homma. Árangur þess
starfs var meðal annars fræðslubæklingur
sérstaklega ætlaður hommum sem gefinn
var út í 2500 eintökum á liðnum vetri og
ráðgert er að gefa aftur út í haust með
nokkrum breytingum. „Okkur hefur hins
vegar þótt vanta að talað sé beint til
homma í þessum almenna víðtæka áróðri
sem nær inn á hvert heimili í landinu. í
okkar félagi eru aðeins fimmtíu virkir fé-
lagsmenn og alls náum við til um 300
homma. Það er hins vegar ljóst að fjöldi
þeirra karlmanna sem lifa kynlífi með
öðrum karlmönnum er margfalt meiri.
Það eru einmitt þeir sem ekki þora að
setja sig í samband við Samtökin sem eru í
mestri hættu. Margir af þessum karl-
mönnum eru fjölskyldumenn eða ungir
ómótaðir strákar sem annað hvort leita að
sínum samböndum erlendis eða þá ölvað-
ir á skemmtistöðum. Þetta er langstærsti
áhættuhópurinn."
„Að okkar mati hafa samtök homma
bestu forsendur til að nálgast þá karlmenn
sem eru samkynhneigðir," sagði Vilborg
Ingólfsdóttir þegar þessi mál voru borin
undir hana, en hún hefur unnið mikið að
eyðnimálum á vegum Landlæknisembætt-
isins. „Vissulega er svo þarna einhver
Ihópur karlmanna sem lifir blönduðu kyn-
lífi, en við teljum að þeir taki við fræðslu
og áróðri í almennum upplýsingum um
leið og allir aðrir landsmenn. Það að
höfða sérstaklega til homma í almennum
áróðri getur hins vegar orkað tvímælis.
Fyrst þegar eyðni kom fram fann maður
fyrir óánægju meðal homma yfir því að
þetta væri skrifað alfarið á þá. Slíkt getur
aukið fordóma gegn hommum sem eru þó
of miklir fyrir. Það er allavega ljóst að
þetta eru viðkvæm mál.“
En það er ekki nóg með að skiptar
skoðanir séu um það hvert eigi að beina
fræðslunni heldur eru ýmis sjónarmið o
uppi um hvernig þessi fræðsla eigi að vera <
uppbyggð og hvaða framsetning skili |
mestum árangri. Þorvaldur Kristinsson §
sagði til dæmis að fulltrúar homma hefðu í
gagnrýnt fræðsluefni Landlæknisembætt- §
isins fyrir að þar kæmi mjög óljóst fram
hvað væri hættulegt kynlíf og hvað ekki.
„Fólk gerir fleira saman í rúminu en að
hafa hefðbundnar samfarir og það eitt að
nota smokkinn er ekkert einfalt svar,“
sagði Þorvaldur, en í þeim bæklingi sem
Samtökin 78 útbjuggu sérstaklega fyrir
homma var farið mjög berum orðum um
það hvað í kynlífi homma væri hættulaust,
sennilega hættulaust, og hvað væri hættu-
legt.
Vilborg Ingólfsdóttir hjá Landlæknis-
embættinu taldi þessa gagnrýni ekki rétt-
mæta. „Þetta er spurning um framsetn-
ingu,“ sagði hún. „í þeim bæklingi sem
við dreifðum til unga fólksins er sagt hvað
sé hættulegt og öruggt kynlíf og þar er
einnig sagt hvaða samskipti ættu ekki að
hafa smit í för með sér, til dæmis snerting
og atlot. Meginatriðið er að við höfum
ekkert upp úr því að særa velsæmistilfinn-
ingu fólks.“
Sölvína Konráðs tók í svipaðan streng
og benti á að of berorð umræða væri sjald-
an opinská. „Það erhægt að tala opinskátt
og hreinlega um þessa hluti án þess að
Áróðrlnum gegn eyðnl hefur aðallega verlð beint að yngrl kynslóðlnnl.
HEIMSMYND 71