Gríma - 01.09.1933, Blaðsíða 14

12
TVÆK FARANDSÖGUR
nefna, en ósköp var að sjá greyin þarna í óþverr-
anum.
Þá hætti djöfullinn að spúa, og sneri sér að mér.
»Já, þarna ert þú, Ballarárklerkur«, sag'ði hann,
»þarna sérðu nú lögvitringana og valdsmennina
ykkar. Þetta er óþverralýður. Eg átti áðan að pína
einn þjóðfrelsislöggjafann, en hann fór að afsaka
sig, og mér varð svo flökurt af að heyra alla þá
hræsni, — við djöflarnir ættum þó að þola dá-
lítið af slíku — að eg varð að fara hingað til að
selja upp«.
Við glætuna, sem enn lagði af rennandi eldspýj-
unni, sem logaði ofan á hlandforinni, eins og blá-
leit, flögrandi móða, gat eg séð, hvar menn voru
hengdir upp á snaga á kamarveggjunum, tveir og
tveir spyrtir saman, eins og hertur fiskur í spyrðu-
bandi.
Djöfullinn brá brókum og settist á setuna —
hann þreif eitt spyrðubandið — það voru tveir
sýslumenn — og hnoðaði þá í krumlunum eins og
pappír.
»Við notum þessa hérna til að skeina okkur á«,
sagði hann, »og fleygjum þeim svo niður í hland-
forina, þar mega þeir svo busla og svamla og reyna
að komast yfir hana og upp úr; þar fá þeir frið,
þangað til þeir eru svo þurrir, að hægt sé að brúka
þá aftur. Þeir sem framast svo, að þeir komast
upp úr hlandforinni, fá heiðurstitil og eru kallaðir
kammerráð!«
»Mér ofbauð og eg vaknaði«.
»Ög farðu nú bölvaður, þinn pamfíll, séra Frið-
rik«, sagði kammerráðið, »en trúlegt er það, að