Gríma - 01.09.1933, Blaðsíða 23

FRÁ SÉRA ÞORSTEINI OG SÉRA STEFÁNI 21
kom að Völlum fátækur bóndabjálfi, sem bjó þar
í grenndinni. Þá sagði prestur við hann: »Hjálpaðu
nú piltunum mínum til að ná raftinum úr læknum
hérna niður frá«. Bóndi svaraði engu, en rölti þó
af stað með húskörlum prests niður að læknum.
Kom það á daginn, að rafturinn var falinn i lækn-
um skammt frá híbýlum bónda. Hjálpaði hann hús-
körlum til að ná raftinum upp og koma honum
heim aftur. Þóttust menn vita, að bóndi mundi hafa
hnuplað honum, falið hann í læknum og ætlað að
hagnýta sér hann síðar.
Það var venja séra Stefáns á vorin, þegar bjart-
ar voru nætur, að ganga úti um tún og haga, en
stundum fór hann lengra burtu til að líta yfir land-
ið. Einu sinni bjó hann sér hvílurúm úti í kórn-
um í kirkjunni og svaf þar nokkrar nætur. En þá
var það eina nótt, er hann lá vakandi í hvílunni,
að hann heyrði tvo menn talast við fyrir utan
kirkjugaflinn. Þekkti hann, að það voru bændur
tveir þar úr sókninni, sem dánir voru fyrir nokkr-
um árum og áttu þar leiði. Annar þeirra mælti:
»Undarlegur er þessi prestur, að hann skuli vilja
Isofa í kirkjunnk. »Við skulum fara og finna hann«,
svaraði hinn«. »Já, það skulum við gera«, sagði sá
fyrri. Þá reis prestur á fætur og fór út úr kirkj-
unni. Svaf hann þar aldrei framar að nauðsynja-
lausu.
Þann 12. júní 1838 varð jarðskjálfti mikill norð-
anlands. Þá var séra Sigurður Arnórsson aðstoðar-
prestur hjá séra Stefáni. Jarðskjálftinn byrjaði að
kvöldi dags eftir háttatíma og var mjög snarpur.
Þeir prestarnir sváfu hvor í sínu húsi í enduin bað-
stofunnar, með nokkru af fólki sínu, en litla um-