Gríma - 01.09.1933, Blaðsíða 44

42
LJÓSMÓÐÍRIN
pilsum sínum, heldui' lausavasa, sem þær bundu
með linda um mitti sér. Tók konan lausavasa sinn,
hnýtti hann við sig og lét í hann ljósmóðurskæri,
sem hún átti, því að hún hafði stundum fengizt
við ljósmóðurstörf. Það sá bóndi, að konan var
steinsofandi, en hann lét hana alveg fara sinna
ferða og yrti ekki á hana, en af því að á henni var
greinilegt ferðasnið, brá hann sér í föt og fylgdi
henni eftir. Gekk hún hratt fram göngin, út á hlað
og tók svo stefnu á hamar nokkurn háan eða stapa,
sem var spölkorn frá bænum. Hamar þessi var tal-
inn ókleifur, en er konan kom að honum, kleif hún
upp eftir honum léttilega, og er hún kom upp í
hann miðjan, virtist bónda hún hverfa inn í hann.
Ekki taldi bóndi takandi í mál að reyna að fara á
eftir konunni, heldur settist hann niður undir hamr-
inum og beið þess að hún kæmi aftur sömu ieið.
Beið hann þar nokkuð fram eftir nóttinni og kom
þá konan aftur niður hamarinn og gekk rakleitt
heim til bæjar. Fylgdi bóndi fast á hæla henni alla
leið inn í baðstofu og þar háttuðu þau bæði og
sváfu til morguns.
Morguninn eftir svaf konan í lengra lagi, geisp-
aði mjög og kvaðst vera einkennilega þreytt. Spurði
bóndi hana þá, hvort hana hefði dreymt nokkuð.
»Já«, svaraði konan; »mig dreymdi, að maður kæmi
til mín og skilaði kveðju frá álfadrottningunni í
hamrinum hérna upp frá; bæði hún mig að koma
til sín sem skjótast og hjálpa sér í barnsnauð, því
að hún mundi trauðla léttari verða, nema til kæmi
hjálp einhverrar mennskrar manneskju. Bjóst eg
þegar til ferðar með manninum og leiddi hann mig
að hamrinum, hjálpaði mér upp að dyrum, sem