Gríma - 01.09.1933, Síða 27

DAUÐI GUÐMUNDAR BERGSSÓNAR 25
og fór út. Var þá nokkuð farið að birta. Gekk eg
fram á hlað, meðfram bæjarstöfnunum og að
skemmu nokkurri, sem eldiviður var geymdur í.
öú skemma var venjulega opin og var lykillinn
vanalega í hurðinni að utan. í þetta sinn var enginn
lykill í hurðinni, og skemman læst. Var þá sem að
mér væri hvíslað, að þarna væri nafni minn inni.
Barði eg að dyrum og kallaði á hann, en steinhljóð
var í skemmunni. Gekk eg þá í bæinn aftur og inn
til manns nokkurs, sem svaf í litlu afhýsi í öðrum
enda baðstofunnar. Vakti eg hann og sagði honum
grun minn, að nafni minn mundi búinn að fyrir-
fara sér, og bað hann að klæða sig til að leita Guð-
mundar með mér. — Kvað hann þetta heilaspuna
minn og myndi óhætt að bíða komu dagsins. Síðan
sneri hann sér til veggjar, en eg fór út aftur að
dyrum eldiviðarskemmunnar, því að þar hugði eg
nafna minn inni. Tók eg járn, lyfti hurð af hjörum
og komst þann veg inn í skemmuna. Sá eg þá fljött
hvers kyns var. Þar hékk eða sat Guðmundur Bergs-
son, því að skammt var milli bita og gólfs í skemm-
unni og námu fætur hans við gólfið. Hafði hann
brugðið snöru um einn bitann og um háls sér,
og skar eg hann þarna niður örendan. Um leið og
og eg skar á snöruna, gaf hann frá sér hljóð eða
ropa, sem af vindi, og fannst mér þetta ærið óvið-
felldið. — Hagræddi eg nú líkinu, breiddi klút á
ásjónuna og gekk í bæinn, til að vekja fólkið.
Var líkami Guðmundar fluttur í bæinn þá þegar,
en allar lífgunartilraunir reyndust árangurslausar.
Snemma um roorguninn var eg sendur inn á
Reykjarfjörð til þess að taka út við í kistu um
Guðmund. Hélt eg sem leið lá fram Víkina, yfir