Gríma - 01.09.1933, Blaðsíða 71

SAGAN AP NÆFRAKOLLU
69
vizku að gera þér út af því«. Ætlaði Helga auðsjá-
anlega að segja meira, en þá var hún svo aðfram
komin, að hún mátti eigi ínæla og andaðist hún
stuttri stundu siðar. Sat Helga yngri grátandi hjá
líki móður sinnar, þegar faðir hennar kom heim um
kvöldið. Þegar karl sá, hver umskifti voru orðin,
var sem þungt sorgarský dx'ægi yfir ásýnd hans;
sat hann hugsi um stund, tók síðan dóttur sína í
fang sér og reyndi að hugga hana sem bezt hann
gat og vildi gefa henni ýmsar gersemar, til þess að
hún yrði móðurmissinum afhuga. En Helga vildi
með engu huggast láta, varðist atlotum hans og
vildi ekkert af honum þiggja. »Gæti eg þá ekkert
fyrir þig gert?« spurði karl. »Þú vilt ekki sýna mér
eða gefa mér annað en það, sem mig langar ekkert
til að sjá eða eiga«, svaraði hún. »Þú skalt fá að
sjá allt, sem eg á«, sagði karl klökkur í máli, »og
eiga það, sem þig langar til«. »Sýndu mér þá í
rauða kistilinn þinn, pabbi«, mælti Helga, »eg hef
aldrei fengið að sjá, hvað í honum er«. Karli brá
nokkuð við þessa bón, stóð upp seint og mælti:
»Komdu þá, en þú verður að Iofa mér því, að héðan
í frá gangir þú mér alveg í stað móður þinnar«.
»Það mun eg gera«, svaraði hún, »að svo miklu
leyti, sem ungri stúlku sæmir gagnvart föður sín-
um«. Vissi Helga nokkurn veginn, hvað karl fór,
en sá sér það í'áð vænst, að taka vel á öllu í bi’áð,
en reyna svo að forða sér frá þeirri svívirðingu,
að kai’l legði hana í sæng hjá sér. Hýrnaði yfir karli
við orð hennar; tók hann fram kistilinn rauða og
opnaði hann. Sá Helga þá töfraklæðið og steininn
fagra; greip hún steininn og mælti: »Skelfing er
þetta fallegur steinn, til hvei’s er hann notaður,