Gríma - 01.09.1933, Qupperneq 68

6« SAGAN AF NÆFRAKOLLU
hún fljótt einverunni, þótt hún kæmi ekki út fyrir
hússins dyr tímum saman. Karl var jafnan á dýra-
veiðum dag hvern, dró vel til búsins og var Helgu
góður, en þrátt fyrir nánari viðkynningu þóttist
hún ekki viss um, hvort hann væri mennskur mað-
ur eða tröll. Á þessum tima fór Helga að þykkna
undir belti og liðugu missiri síðar varð hún léttari
að fögru meybarni. Jós hún það vatni og nefndí
Helgu í höfuð ömmu þess, því að móðir Helgu hét
sama nafni.
Áður hafði Helga oft reynt að komast eftir, hvar
karl geymdi töfraklæðið, ef vera kynni að henni
tækist að strjúka burtu á því, en eftir það er stúlk-
an fæddist, varð hún því afhuga að mestu. Var
henni svo mikil ánægja að barninu, að hún hugsaði
ekki um annað. Voru þær mæðgur einar heima all-
an daginn, en karl fór á dýraveiðar og kom ekki
heim fyrr en á kvöldin með ýmiskonar bjargræði,
er hann hafði aflað, dýr, fugla og fiska. Leið svo
ár frá ári. ólst Helga yngri upp við hið mesta ást-
ríki, lærði allt til munns og handa, er móðir henn-
ar gat kennt henni og varð hin gervilegasta mær
og fríð sýnum sem móðir hennar. Karlinn var henni
góður og lét allt eftir henni, sem hann mátti. Helga
eldri undi hag sínurn sæmilega vel, enda skorti
hana ekkert og ein réði hún öllu innanhúss; lykla
hafði hún að öllum hirzlum, nema kistli einum
rauðum, sem karl vildi aldrei sýna henni í; hafði
hún oft beðið hann að sýna sér, hvað í honum væri,
en karl jafnan famzt undan. Þóttist Helga vita, að
í kistlinum mundi töfraklæðið geymt vera. Var
þetta atriði það eina, sem stundum varð karli og
Helgu að misklíðarefni, og þó aldrei svo að orð væri