Gríma - 01.09.1933, Síða 37

LÍKFYLGDIN
;5o
hafa orðið of hrædd við atburð þann, sem greint
hefur verið frá, og af því mundi sjúkdómur hennar
stafa. — Hún hélt sjálf að þetta hefði verið álfa-
fólk, sem hún sá til og heyrði. Ekki er getið um,
að nein nývirki hafi sézt í kirkjugarðinum, þar
sem henni sýndist gröfin vera tekin.
Allan seinni hluta æfi sinnar var Ingibjörg rúm-
föst, en vann mikið i höndunum og hafði bæði um-
sjón og fyrirhyggju fyrir ýmsu á heimilinu. Var
hún vel þokkuð og mikils metin af öllum, er hana
þekktu. Aldrei var hún við karlmann kennd, og
varð kona gömul. Á seinni árum sínum var hún í
Svarfaðardal og dó á Jarðbrú nálægt miðri nítjándu
öld. — Mjög fáum sagði hún sögu þessa, en hér
er hún höfð eftir konu, sem var Ingibjörgu ná-
kunnug og dó 1875.
Huldukind fdSruí.
(Eftir handriti Þorsteins Þorkelssonar frá Hvarfi).
Á fyrri hluta nítjándu aldar bjuggu á Hriflu í
Ljósavatnshreppi hjón þau, er hétu Jón og Itagn-
hildur. Jón var ráðvendnismaður og þótti heldur
einfaldur, en húsfreyja var skynsemdarkona. —
Það var einu sinni seint á sumri, að Ragnhildi
dreymdi að til hennar kæmi huldukona og segði við
hana: »Þú hefur fengið meiri heyskap í sumar en
eg. Taktu nú af mér eina á til fóðurs í vetur«. »Það
3*
L