Gríma - 01.09.1933, Blaðsíða 26

24
DAUÐI GUÐMUNDAR BERGSSONAR
stundu fyrir miðnætti. Eg fór þá að tína af mér
fötin, en Guðmundur var eitthvað að dunda og veitti
eg honum raunar enga sérstaka eftirtekt. Um það
leyti sem eg fór upp í rúmið, gekk Guðmundur út.
Skeytti eg því ekki, en lagðist út af og sofnaði fljótt.
— Þá dreymdi mig, að við Guðmundur værum á
ferð um. Víkina með tveim elztu dætrum prestsins,
séra Steins. Þótti mér önnur þeirra ríða Skjóna
Guðmundar, en Guðmundur sjálfur þótti mér ríða
bleikum hesti. Komum við öll að á, sem um Víkina
rennur og kölluð er Bæjará eða Árnesá — hún
rennur milli bæjanna Árness og Bæjar — og þótti
mér hún velta fram kolmórauð. Leizt mér hún ófær
og vildi frá hverfa, en Guðmundur sagði, að fær
mundi hún þeim, er Skjóna sínum riði. Hleyptí
hann í ána, og þótti mér Guðmundur og Bleikur
fara á kaf, en áin lykjast yfir þeim. Við þetta vakn-
aði eg, en sofnaði fljótt aftur án þess að hugsa
meira um þennan draum. Þá þótti mér nafni minn
koma inn á gólfið svefnhússins og vera venju frein-
ur upprifinn. Fannst mér hann vera góðglaður og
sagðist hann hafa skroppið yfir að Finnbogastöðum
þar í Víkinni. í svefnhúsinu var gamall kirkju-
bekkur af tré; þótti mér Guðmundur leggjast aftur
á bak í bekkinn, og kvarta um, að illa færi um höf-
uðið á sér. Bað hann mig að hagræða því, og fannst
mér eg vilja gjöra það, án þess þó að geta hreyít
mig til þess. Allt í einu varð eg glaðvakandi við
það, að mér fannst Guðmundur hnippa við mér og
segja, að eg flýtti mér ekki að hagræða sér. Sá eg
Guðmund þá ganga frá rúminu, yfir gólfið og út
úr húsinu. Þá þóttist eg þess fullviss, að Guðmundur
væri búinn að ráða sig af dögum, klæddist í skyndi