Gríma - 01.09.1933, Blaðsíða 24

22 FRÁ SÉRA ÞORSTEINI OG SÉRA STEFÁNI
göngu höfðu þeir hvor um annars hús. Þá er séra
Sigurður var sofnaður um kvöldið, hrökk hann upp
við það að séra Stefán stóð við rekkju hans, ýtti við
honum og mælti: »Taktu þér hníf í hönd, farðu út
i fjós, skerðu böndin á öllum kúnum og vertu fljót-
ur, því að eg er hræddur um, að það ætli að koma
jarðskjálftk. Sigurður prestur var snarmenni, stóð
skjótt á fætur, greip hníf, þaut upp í fjósið með
skyndi og skar á bönd allra kúnna; en þegar hann
var að skera á band þeirrar síðustu, dundi jarð-
skjálftinn yfir. Kýrnar þutu út á túnið, en fjósið
hrundi niður að mestu. Enginn vissi, hvað séra
Stefán hafði haft til marks um það, að jarðskjálfti
væri í námd. En þessi sögn er áreiðanlega sönn, því
að söguritarinn heyrði séra Sigurð segja sjálfan
segja frá þessum atburðum, og dáðist hann mjög
að glöggskyggni séra Stefáns.
Séra Stefán var hár maður vexti, fríður sýnum
og karlmenni að burðum, kurteis og hógvær í fram-
göngu, stilltur og prúður í lund, svo að afbragð
þótti, vinsæll og virtur af öllum, Ijúfur og góðgjarn
en þó fyrirmannlegur, svo að sumir höfðu beyg af
honum. Kona hans var Guðrún Einarsdóttir, prests
að Sauðanesi. Iiana hafði áður átt Skafti Skafta-
son prestur að Skeggjastöðum (f 1804). Þessi voru
börn þeirra séra Stefáns og Guðrúnar: Skafti Tímó-
teus, afbragðs gáfumaður, dó 1836; Jórunn Anna,
seinni kona séra Einars Hjörleifssonar í Vallanesi;
ólöf, gift Oddi bónda Guðmundssyni sýslumanns
Péturssonar frá Krossavík.
Séra Stefán sleppti brauði skömmu fyrir andlát
sitt, en það bar að 12. dag febrúarmánaðar 1846.