Gríma - 01.09.1933, Blaðsíða 25

DAUÐI GUÐMUNDAR BERGSSONAR
23
4.
Danði Gnðmnndar Bergssonar.
(Sögr. Guðmundar Bíldals á Akureyri. Handrit kand.
Valdemars Thorarensens).
Þaö var áriö 1882. — Eg var þá um tvítugt, ráðs-
maður í Árnesi í Trékyllisvík hjá séra Steini Stein-
sen, en þangað hafði eg flutzt með honum árið áður
frá Hvammi í Hvammssveit, ásamt skylduliði hans
og fleiri hjúum og meðal þeirra var Guðmundur
nokkur Bergsson. Hann var lítið eitt eldri en eg,
röskleika maður, einhleypur, en ekki heill á skaps-
mununum, eins og hann setti nokkuð fyrir sig.
Hafði hann nokkrum sinnum haft orð á því við
mig,að undarleg ráðstöfun forsjónarinnar væri það,
að spara líf sitt, en kippa öðrum burtu, er allt virt-
ist leika í lyndi fyrir. Guðmundur Bergsson var
eftir stöðu sinni vel i efnum og voru honum allir
vegir færir. Meðal annars átti hann hest, skjóttan,
sem talsvert orð fór af og aðeins var hafður til reið-
ar. — Þá var það á einmánuði, að kvöldi dags, að
presturinn, séra Steinn, sat á tali við okkur naínana
í svefnhúsi okkar, svonefndri »bláu stofu« í Árnesi.
Guðmundur Bergsson hafði um daginn farið út á
bæi og var nýkominn heim, en þar sem við sátum
þarna í »bláu stofunnk, tókum við eftir því, prestur
og eg, að Guðmundur skalf, líkt og færi um hann
hrollur. Þá stóð prestur upp, sagði við nafna minn,
að að honum myndi hafa slegið og kvað honum bezt
að ganga til rekkju. Bauð prestur okkur góðar næt-
ur og fór inn til sín. Mun þetta hafa verið góðri