Bændablaðið - 19.09.2019, Blaðsíða 57

Bændablaðið | Fimmtudagur 19. desember 2019 57
– Steinsagir, kjarnaborvélar, gólf- og vegsagir
MHG Verslun ehf | Víkurhvarf 8 | 203 Kópavogi | Sími 544-4656 | www.mhg.is
ALLT FYRIR ATVINNUMANNINN
HUSQVARNA
FS 400 LV
Sögunardýpt 16,5 sm
HUSQVARNA
K 770
Sögunardýpt 12,5 sm
HUSQVARNA
K 2500
Sögunardýpt 14,5 sm
HUSQVARNA
DM 230
HUSQVARNA
K 3600 MK II
Sögunardýpt 27 sm
HUSQVARNA
Steinsagarblöð
og kjarnaborar
Ísfell ehf, Óseyrarbraut 28
220 Hafnarfjörður, Sími 5200 500
www.isfell.is, isfell@isfell.is
Starfsfólk Ísfells
Óskum landsmönnum
öllum gleðilegra jóla og
farsældar á komandi ári
GRÆNT ALLA LEIÐ
Bændablaðið Næsta blað kemur út 9. janúar 2020
vestan dyra að sunnan, því þar voru
byrslur og básar nær að dyrum.
Þetta þótti mér að vonum undarlegt
og taldi mjög ósennilegt að nokkur
maður hefði farið að hleypa hestunum
út. Næsta kvöld byrgði ég hestana
þarna aftur með sama hætti. Hlaða
var austan við fjósið og op á veggnum
efst í norðausturhorni fjóssins.
Gamalt hey var þar í hlöðunni og
laumaðist ég upp þangað sem ég gat
séð til hestanna úr launsátri. Virtust
þeir hinir rólegustu drjúglanga stund,
svo ég var í þann veginn að guggna
á vaktinni.
En þá sé ég allt í einu hvar
Lýsingur gengur að dyrunum, hnusar
nokkra stund að hleranum og síðan
er eins og hann sé að narta í efri
brún hans. Loks sé ég að hann tekur
hlerann með kjaftinum, lyftir honum
upp og snýr sér svo snyrtilega með
hann að austurveggnum og leggur
hann þar frá sér, með hæfilegum
halla upp við vegginn – rétt eins
og hann hlýtur að hafa gert kvöldið
áður. Lölluðu þeir félagar síðan í
rólegheitum út í vornóttina og fékk
ég mig ekki til að svipta þá frelsinu
að sinni. Fengu þeir því að nasla í
túninu aðra nóttina til.
---
Sundafrek smalahundsins
Annarrar ferðar minnist ég vegna
sérstaks atviks sem við bar í
Fljótsgljúfrinu. Ég var þar í leit
með Fljótinu ásamt Steinari fjall-
kóngi. Við urðum kinda varir niðri
í einni ofangöngunni, að mig minnir
í Hausaofangöngunni. Fórum við
þar niður og fundum tvær einlembur
niður undir vatnsfarveginum.
Steinar var með fjárhund sinn
er Smali hét. Var sá margreyndur í
fjallferðum, þolinn og harðskeyttur
eins og þarna kom á daginn með
einstæðum hætti.
Þegar við hugðumst reka kind-
urnar áleiðis upp úr gljúfrinu voru
þær heldur ósamvinnufúsar og
misstum við þær aftur niður að
fljótinu. Þegar við komum að þeim
að nýju, tókst ekki betur til en svo,
að önnur ærin setti sig í fljótið og
synti austur yfir. Þar tók hún land
við bratta stórgrýtisskriðu niður frá
víðum og háum hamrakór og var þar
lítið undanfæri, því fljótið svarraði
við þverhnípta hamra beggja vegna
skriðunnar.
Var nú ekki á að lítast og þótti
mér sem þarna yrði ærin að dúsa,
uns til sérstakra aðgerða yrði efnt
með mikilli fyrirhöfn, mannskap og
útbúnaði.
Smali herti takið með
hnykkjum og rykkjum
En Smali var ekki á sama máli.
Ærin var rétt svo búin að krafsa sig
upp í grjótskriðuna handan fljótsins
og var að hrista vatnið úr ullinni,
þegar við sjáum okkur til undrunar
að Smali tekur viðbragð og setur
sig til sunds í ólgandi flauminn.
Stórfljótið er þarna á að giska 40-60
metra breitt, í einum streng. Smali
synti sitt kraftmikla hundasund og
náði landi austan megin rétt neðan
við ána í skriðunni. Þegar hún varð
hundsins vör tók hún að brölta upp
skriðuna og komst svo sem hálfa
leið upp undir bergið, áður en Smali
komst upp fyrir hana. Snerist hún frá
honum á hlið, en hann læsti þegar
kjaftinum í hálsullina undir kverkinni
og tók að ýta ánni á hlið á undan sér
og skáhallt ofan og inn eftir skriðunni
niður að fljótinu. Þótt ærin reyndi að
stimpast við, herti Smali því meir á
takinu með hnykkjum og rykkjum og
virtist þá sem ærin hætti að mestu að
veita mótstöðu.
Furðulegt var að fylgjast með
atferli hundsins sem virtist helst
vinna eftir fyrirframgerðri áætlun.
Hann hnuðlaði ánni á undan sér
þannig að þegar niður að fljótinu
kom var hann nær því kominn að
hamrinum innan skriðunnar. Og
það sem næst gerðist kom manni
til að gapa af undrun og aðdáun.
Hann virtist nýta hæðarmuninn
síðasta metrann niður að vatninu
til að hrinda ánni og sjálfum sér
út í kolmórauða iðuna, en um leið
og í vatnið kom sveiflaði hann sér
undir kverk ærinnar og var allt í
einu kominn vinstra megin við
hana og þannig synti hann með
hana forstreymis vestur yfir fljótið.
Hrakti hann nokkuð undan straumi á
leiðinni vestur yfir, enda lagði ærin
lítið til þessa sundafreks.
„Skynlaus skepnan“
sýnir útsjónarsemi!
Sem betur fer háttaði þannig til að
landtaka var fær nokkuð niður með
fljótinu okkar megin og hlupum við
til, að taka á móti sundkappanum þar
sem hann bar að landi með feng sinn.
Má nærri geta um hrósyrði, klapp og
kjass sem hann hlaut fyrir afrekið,
auk nestisbitans úr vasa húsbóndans.
Þetta atvik, sem ég þarna varð
vitni að, tel ég eitt gleggsta dæmi
þess að „skynlaus skepnan“, sem
sumir kalla svo, getur einatt gert
mannskepnunni skömm til, sýnt
útsjónarsemi og leyst úr verkefnum
sem okkur eru um megn.
Hundurinn Smali, sem hér kom
við sögu, var af blendingskyni sem
ég kann ekki að nefna. Hann var
rúmlega í meðallagi að stærð, fremur
mjósleginn, hvítur með hálflafandi
svört eyru og svartan rófubrodd,
einnig með grásvartar doppur á fótum
og ef til vill lítils háttar á hálsi. Hann
sýndi ókunnugum engin vina læti og
ekki laust við að krakkar hræddust
hann. Þó var hann meinlaus við
fólk, en í hundahópi var hann með
afbrigðum grimmur og harðskeyttur
svo að enginn hundur lagði til atlögu
við hann nema einu sinni.
Smali var duglegur smalahundur
og vel vaninn. Fór hann vel að fé
og hélt hópnum saman eins góðra
fjárhunda er vandi.