Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1998, Blaðsíða 48

Klúbburinn Geysir
egar við vorum í heimsókn hjá
Geðhjálp í fyrra, s.s. frá var greint
hér í Fréttabréfinu, þá upplýsti fram-
kvæmdastjórinn, Ingólfur H. Ingólfs-
son, okkur um merkilegt fyrirbæri,
upprunnið í Bandaríkjunum fyrir um
50 árum - nefnist það Fountain House
og hefur breiðzt bærilega út um heim-
inn. Ingólfur kvað þá ætlunina að
festa þetta fyrirbæri í sessi hérlendis
og að því unnið í fullri alvöru.
Hingað barst svo á góu kynningar-
blað kynngimagnað: Til þín frá okkur
í Klúbbnum Geysi, undirritað af tólf
einstaklingum á forsíðu þ.e. sjálfri
postulatölunni.
Fremst skrifar Guðmundur Pétur
Jónsson reynslusögu sína, lýsir á
glöggan og næman hátt basli sínu og
baksi við að fá vinnu og þá ekki síður
að halda vinnu. Hann hefur verið
veikur í 15 ár, reyndi stöðugt í 5 ár að
útvega sér vinnu, gafst síðan upp.
Guðmundur Pétur segir orðrétt:
“Sannleikur um örorku / andlegan
sjúkdóm fælir flestalla atvinnurek-
endur frá ráðningu einstaklings,
skiljanlega vegna hugsanlegrar langr-
ar fjarveru frá vinnumarkaði og nægu
framboði umsækjenda. Hin eina leið
fyrir öryrkja er að þegja yfir sínum
sjúkdómi.” Hann bindur miklar vonir
við Klúbbinn Geysi og segir svo:
“ Allir þurfa á uppbyggingu og trausti
að halda, eigi þeir að fá að sanna sig.
En til þess þurfa menn tækifæri.”
Þá er rifjuð upp í stuttu máli saga
þessara klúbba, upphafið það að fyrir
nær 50 árum tóku sjúklingar sem ver-
ið höfðu á geðdeild í New York sig
saman um að hjálpa hverjir öðrum að
finna vinnu og húsnæði - verða virkir
þátttakendur í samfélaginu.
✓
Idag eru 340 klúbbar starfandi í 22
löndum. Áhugahópur hér stofnað-
ur í janúar sl. og hittist vikulega í hús-
næði Geðhjálpar. Grundvallarhug-
myndin er að brúa bilið milli stofnun-
ar og samfélags, skrefið út í samfélag-
ið er mörgum óyfirstíganlegt.
I klúbbnum er rekin vinnumiðlun,
þar er haft samband við vinnuveit-
endur, ráðningarsamningur gerður,
María Skagan rithöfundur:
SNILLIN GURINN
Einu sinni var snillingur og það
var hann vegna þess, að hann var
ástfanginn af fegurðinni. Spekingur
var hann einnig, því að hann skildi
manneskjurnar.
En svo bágt sem
það var, þá skildi
hann enginn.
Orðin voru
fyrir löngu svo
gatslitin af of-
notkun, að fæstir
tóku mark á þeim
lengur. Snilling-
urinn andvarpaði,
því flosgrænar
skýhörpur undu logastrengi yfir sæn-
um um sólarlagsbil, og veröldin var
töfrandi eins og prinsessa, sem fól alla
sína fjársjóði í ástvinarhjarta. En til
hvers var að segja fólki, sem trúði, að
ævintýrin væru bara sjónvarpsaug-
lýsingar um bingó ellegar sólarlanda-
ferðir, eða kanske æsimynd í bíó.
Já, til hvers var þessi svokallaða
snilligáfa, þegar enginn lagði að orð-
um manns eyra?
Uti á öskuhaugum lá gamall og
fúinn kassi, sem einhver hafði fleygt.
Svo forljótur var hann, að gamli mað-
urinn, sem að jafnaði hirti allt fémætt
af haugunum, lét hann eiga sig án þess
að hafa fyrir að gá, hvað í honum væri.
Einu sinni, þegar snillingurinn var
á gangi þarna niður við sjóinn, rak
hann augun í kassann, og hvernig sem
á því stóð, tók hann þetta rifrildi og
bar heim á leið. Á götunni mætti hann
lítilli stúlku, sem var að gráta. Stóru
krakkarnir höfðu skemmt brúðuna
hennar, hana Rósu. Þau höfðu plokk-
að úr henni augun, svo að nú var hún
orðin blind. Vesalingurinn gat ekki
lengur séð blóm eða fugl, ekki fólk á
gangi og sólina, sem skein í heiði.
Litla stúlkan var óhuggandi, og tár
hennar féllu á kassann og þvoðu hann
hreinan. I rauninni var snillingurinn
í vandræðum með barnið, og því var
það, að þau settust á bekk niður við
Tjörnina, þar sem hann fór að reyna
að opna kassann, en tókst ekki, hvaða
brögðum sem hann beitti.
- Má ég reyna, heyrðist allt í einu
sagt að baki þeim, og þegar þau litu
við sat þar drengur í hjólastól með
stóra lyklakippu um hálsinn. Fyrr en
varði flaug lokið af kassanum - og
innan í honum lá reyndar rykfallið
hljóðfæri. Það var fagurlega skorin
flauta úr ljósum viði. Snillingurinn
bar hana að vörum sér og hóf að leika,
því í æsku hafði hann numið hljóð-
færaleik hjá frægum meistara. Tón-
arnir gáfu brúðunni Rósu sýn án
augna, og litla drengnum færðu þeir
fögnuð þess að hlaupa og finna vind-
inn í fangi, þar sem hann sat hreyfing-
arlaus með lamaða fætur. Fyrr en
varði flykktist að fólk, sem gat ekki
að sér gert að hlusta.
- Þessi maður leikur ekki bara á
hljóðfæri, sagði fögur kona og þurrk-
aði sér um augun.
- Hann “improviserar” hjartaslög
allífsins, sagði listamaður með marg-
litar hendur.
Jafnvel unga fólkið varð frá sér
numið. Það gleymdi aðjapla á tyggj-
óinu sínu og draga upp “glymskratt-
ana” varð þögult og fallegt, því þetta
var eins og að vakna í draumi.
annig gerðist það, að fólk fann
sinn snilling á bekk niður við
Tjörn, þar sem hann lék fyrir tvö lítil
börn á flautu. Og hann hélt áfram að
leika allt til kvölds - leika svo jafnvel
fuglarnir hlustuðu og kaupmaðurinn
neyddist til að loka Glæsikauphöll-
inni, því þangað kom enginn þann
dag. Upp frá þessu hlýddi fólk á það,
sem snillingurinn hafði að segja, því
hann hafði fundið orðum sínum
hljóm.
María Skagan
María
Skagan
48