Íþróttablaðið - 01.05.1978, Qupperneq 36

úr áramótum, og keppnistímabilinu
lýkur í september. Hálf milljón eða svo,
væri því ekki nema lágmarkslaun til ís-
lenskra knattspyrnumanna fyrir leik-
tímabilið. Ef reiknað er með sextán
leikmönnum, gera það átta milljónir
auka í reksturskostnað, og ljóst er að
eins og málum er háttað í dag ræður
engin knattspyrnudeild við það. En
hvað þarf til?
„Til að hér komi svokölluð „semi-at-
vinnumennska“ verður margt að
breytast“, sagði Pétur. „Til að byrja
með verður áhorfendum að fjölga. Og
þeim fjölgar ekki nema aðstaða við
vellina verði bætt. Eldra fólk, og jafnvel
einnig það yngra, veigrar sér við að
standa uppá endann í tvo tíma, þegar
allra veðra er von, við að horfa á
knattspyrnuleiki.“
„Fjármögnun yrði einnig að verða
með nokkuð öðrum hætti en nú er.
Þetta þyrfti sennilega að verða þannig
að hvert félag hafði nokkur stór fyrir-
tæki, sem fjármögnuðu þau að miklu
leyti. Hitt er svo annað að það eru ekki
mörg fyrirtæki á íslandi sem hafa þá
stærð sem til þarf. Ég er hinsvegar viss
um að fæst fyrirtæki gera sér grein fyrir
að þau geta fengið mjög góða auglýs-
ingu út úr slíku. Þeim finnst sjálfsagt að
núna gefi þetta lítið í aðra hönd, en
erlendis eru gerðir um þetta flóknir
samningar, og þar fá fyrirtækin mikla
og góða auglýsingu“, sagði Pétur.
Áhorfendafjöldi að leikjum fyrstu-
deildar hefur farið heldur minnkandi
síðastliðin þrjú ár. Sjálfsagt er ekki til
nein einhlít skýring á því hvað veldur,
en ef tillit er tekið til þess að á þessum
þremur árum hefur landsliðið staðið sig
frábærlega vel, og knattspyrnan yfir-
höfuð batnað, er fækkun áhorfenda
dálítið undarleg. Sú skýring sem lang-
flestir hafa á takteinum er að fjölgun
liðanna í fyrstu og annarri deild hafi
orðið þess valdandi að þótt áhorfend-
um hafi í heild ekki fækkað, hafi með-
altalið á leik lækkað því sem fjölgun-
inni nemur. Þeir hinir sömu eru því
fylgjandi að stofna hér úrvalsdeild með
um það bil 6 liðum, og segja að gæði
knattspyrnunnar í þeirri deild yrði
miklu meiri en nú er í fyrstu deildinni.
Og áhorfendunum myndi fjölga. Og
um leið skapist skilyrði fyrir atvinnu-
mennsku í einhverri mynd hjá þeim fé-
lögum sem í úrvalsdeildinni lékju.
En yrðum við eitthvað bættari með
atvinnumennsku? og vilja þeir strákar
sem nú leika knattspyrnu af miklum
áhuga verða atvinnumenn? Þorsteinn
Friðþjófsson, þjálfari fyrstudeildarliðs
Þróttar var spurður hvort hann teldi að
gæði íslenskrar knattspyrnu ykjust ef
tekin yrði upp atvinnumennska hér í
einhverri mynd.
„Ég held að það sé nokkuð ljóst“,
sagði Þorsteinn, „eins og málum er
háttað hér á landi, að hér verður aldrei
nema hálf-atvinnumennska i mesta
lagi. Jafnvel bara kvart-atvinnu-
mennska, ef svo má að orði komast. Ég
er á þeirri skoðun að þó að slíkt yrði
tekið upp kæmi árangurinn ekki nærri
því strax í Ijós. Jafnvel ekki fyrr en eftir
2 eða 3 ár. Og það er líka ómögulegt að
segja til um hvernig málin myndu þró-
ast. Kannski yrði þetta eins og t.d. í
Skotlandi, þar sem tvö lið, Rangers og
Celtic, eru langsamlega fjárhagslega
sterkust, og hafa sigrað svotil öll mót
þar til skiptis. Mér finnst reyndar ekki
ótrúlegt að einmitt svoleiðis yrði þetta
hér, vegna þess hve breiddin er lítil“,
sagði Þorsteinn.
Lítill vafi leikur á því að knatt-
spyrnumenn á íslandi, eins og annars-
staðar, vilja gjarna fá eitthvað fyrir sinn
snúð. Þeir eru flestir á „versta“ aldri —
að stofna heimili, að byggja, í lang-
skólanámi eða einhverju öðru. Þeir
myndu fæstir slá hendinni á móti smá
aukapening.
Það er einnig lítill vafi á því að fé-
lagaskipti leikmanna myndu aukast til
muna. Félagsbönd eru að vísu sterk,
þar sem leikmenn hafa gengið upp í
gegnum alla yngri flokkana saman, en á
móti kemur að flestir sterkustu leik-
menn okkar búa á Reykjavíkursvæð-
inu, og þurfa því ekki að taka sig upp og
flytja þótt þeir skipti um félag.
Reyndar er það spurning hvort kaup
á leikmönnum tíðkist ekki nú þegar á
íslandi. Gjaldmiðillinn sé að vísu ekki
peningar, heldur loforð um góða íbúð
fyrir slikk, þægilega vinnu, og vinnu
fyrir konuna — eða eitthvað álíka. Við
þessu er í rauninni lítið að segja og á-
hugamannalögin íslensku ná ekki yfir
slíkt.
Það má líka ljóst vera að þó tekin
verði upp atvinnumennska hér á landi í
einhverri mynd, þá munum við áfram
missa okkar bestu knattspyrnumenn úr
landi. Atvinnumennska á íslandi verð-
ur aldrei uppgripavinna, og knatt-
spyrnumenn munu alla tíð verða lág-
launamenn. Þeir sem efnilegastir eru
munu sem hingað til fara út í heiminn
stóra í frama og fjárvon. Og það verður
erfitt fyrir félögin að halda í leikmenn-
ina, vilji þeir í burt. Þau gætu sjálfsagt
fengið meira en 25 bolta, eins og ís-
lenskir landsliðsmenn virðast verð-
lagðir á núna, en þau gætu aldrei lifað á
því að selja efnilega leikmenn. írska
liðið Glentoran, $em var mótherji Vals í
Evrópukeppni í fyrra, notar það einmitt
sér til framfæris að selja. Margir leik-
menn sem nú gera garðinn frægan í
Framhald á bls. 85
Danskir knattspyrnumenn hafa ástæðu til þess að brosa við framtíðinni.
Þar hefur nú verið tekin upp ódulbúin atvinnumennska.
36