Morgunblaðið - 27.11.2020, Blaðsíða 61

MINNINGAR 61
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. NÓVEMBER 2020
✝ Jóhann ÓskarHólmgrímsson
fæddist á Skeggja-
stöðum í Norður-
Múlasýslu 16. októ-
ber 1938. Hann lést
í Reykjavík 31.
október 2020. For-
eldrar hans voru
Svanhvít Péturs-
dóttir, fædd á
Kollaleiru við
Reyðarfjörð, og
séra Hólmgrímur Jósefsson frá
Ormarslóni í Þistilfirði, prestur
á Skeggjastöðum í Bakkafirði
og á Raufarhöfn. Systkini Jó-
hanns eru tvíburasysturnar
Sigurbjörg og Halldóra, f. 1936,
og tvíburasysturnar Þuríður og
Hólmfríður, f. 1943. Hálfsystk-
ini Jóhanns, sammæðra, eru
Selma Dóra Þorsteinsdóttir, f.
1953 og Hólmgrímur Þor-
steinsson, f. 1956. Af systkinum
Jóhanns eru Sigurbjörg, Hólm-
fríður og Selma Dóra látnar.
Auk eigin barna tóku þau Svan-
hvít og Hólmgrímur í fóstur
Kristrúnu Guðnadóttur, f. 1927
og systurdóttur Svanhvítar,
Sigurbjörgu Sverrisdóttur, f.
1946. Þær eru báðar látnar.
Jóhann giftist Þórunni
Nönnu Ragnarsdóttur 25.12.
1962. Þórunn var fædd í Græn-
Olga Friðriksdóttir, f. 4. októ-
ber 1969. Þeirra börn: Þórunn
Nanna, f. 1995, maki Sigmar
Darri Unnsteinsson, dóttir
þeirra: Sesselja Mjöll, f. 2020.
Friðrik Þór, f. 1998. 5) Ingvald-
ur, f. 17. ágúst 1974, maki Ásdís
Hallgrímsdóttir, f. 4. júlí 1978.
Þeirra börn: Petra María, f.
2001 og Viktor Ingi, f. 2005.
Þegar Jóhann var fjögurra
ára flutti fjölskyldan til Rauf-
arhafnar þegar faðir hans var
settur prestur í Svalbarðssókn í
Þistilfirði og Raufarhafn-
arsókn. Fjölskyldan bjó í
prestshúsinu á Raufarhöfn til
1946 en Hólmgrímur lést þá.
Flutti móðir Jóhanns með börn-
in í Vog við Raufarhöfn, jörð
sem Hólmgrímur hafði fest
kaup á nokkrum árum fyrir
andlát sitt. Jóhann fór í Bænda-
skólann á Hólum í Hjaltadal
1961-1962 og útskrifaðist þaðan
sem búfræðingur. Jóhann og
Þórunn tóku við búinu í Vogi og
bjuggu þar myndarbúi í mörg
ár. Eftir að þau hættu búskap
fluttust þau til Akureyrar og
síðan Reykjavíkur. Bjuggu þau
lengst af í Hvassaleiti 56. Útför
Jóhanns fór fram þann 10. nóv-
ember. Minningarathöfn fer
fram 27. nóvember 2020 kl. 15 í
Háteigskirkju. Vegna aðstæðna
í samfélaginu verða aðeins nán-
ustu aðstandendur viðstaddir
en streymt verður frá athöfn-
inni:
https://youtu.be/ddJfcTXjbQo
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á https://www.mbl.is/andlat
umýrartungu í
Hrútafirði 13.4.
1940. Foreldrar
hennar voru Ragn-
ar Guðmundsson
bóndi og Sigríður
Gunnarsdóttir hús-
freyja. Þórunn lést
20.4. 2012.
Börn þeirra eru:
1) Sigríður, f. 28.
október 1963, maki
Jón Skúli Indr-
iðason, f. 6. júlí 1963. Þeirra
börn: Jóhann Skúli, f. 1991,
maki Unnur Elfa Hallsteins-
dóttir, börn þeirra eru Eysteinn
Skúli, f. 2017 og Glódís Anna, f.
2020. Kristín Ýr, f. 1998. 2)
Hólmgrímur, f. 13. nóvember
1964. Börn hans og Ingibjargar
Maríu Gylfadóttur: María, f.
1990, maki Pálmi Hrafn
Tryggvason, f. 1985, börn
þeirra: Högni, f. 2013 og París,
f. 2016. Jóhann Þór, f. 1993. Ína
Soffía, f. 2003. Fyrir átti Hólm-
grímur soninn Siguringa, f.
1989. 3) Svanhvít, f. 30. maí
1966. Börn hennar og Djamel
Seba: Sonja Seba, f./d. 1989,
Elías Samyvalid Seba, f. 1990,
maki Silje Sandvik, Lydia Seba,
f. 1995, maki Fredrik Kloster
og Kenza Seba, f. 2003. 4) Ragn-
ar Axel, f. 20. júní 1969, maki
Elskulegur faðir okkar er lát-
inn. Söknuðurinn er mikill en
einnig þakklæti til yndislegs
manns sem veitti okkur tilfinn-
ingalegt öryggi og sjálfstæði í
æsku sem hefur fylgt okkur til
fullorðinsára. Alltaf gátum við
vitað að við gætum leitað til for-
eldra okkar hvort sem var í
blíðu eða stríðu og þau myndu
hlusta á okkur í rólegheitum og
gefa okkur hrós eða blíðar ráð-
leggingar. Í æsku sátum við fjöl-
skyldan saman, hlustuðum á
sögur, tónlist og sungum saman.
Þau kenndu okkur líka að dansa
heima á stofugólfi. Ekki síst
sameinuðumst við í áhugamálinu
að spila á spil og hljóðfæri. For-
eldrar okkar hvöttu okkur til að
mennta okkur og leggja okkur
fram í því og þeirri vinnu sem
við tækjum okkur fyrir hendur.
En alltaf var hvatningin á já-
kvæðan hátt og voru þau tilbúin
að styðja okkur og styrkja í því
að ná þeim markmiðum sem
hugur okkar stefndi til. Lífið
verður aldrei það sama eftir að
foreldrar okkar eru horfnir úr
þessari jarðvist en við gerum
allt til þess að miðla til barna
okkar og barnabarna hversu
yndisleg og góð þau voru bæði
tvö. Við viljum kveðja elskuleg-
an föður okkar með eftirfarandi
ljóðlínum eftir Snæbjörn Ein-
arsson, sem hann orti eftir afa
okkar, séra Hólmgrím Jósefs-
son:
Far heill til drottins heima, dygga sál,
til dýrðar hans, sem kveikir fegurst
ljósin,
sem skilur alla, skilur hjartans mál,
sem skilur það, er grætur yngsta
rósin.
- Flyt vora bæn að fótskör meistarans
til frelsis þeim, sem vilja á Guð sinn
trúa.
Leið þína vini inn að hjarta hans,
sem hefur elskað sérhvern jarðarbúa.
Sigríður (Sigga), Hólm-
grímur, Svanhvít (Svana),
Ragnar (Raggi) og
Ingvaldur (Ingi).
Jóhann tengdafaðir minn er
látinn. Með honum er genginn
mætur maður, sómamaður. Jó-
hann var borinn og barnfæddur
á harðbýlum útskaga við nyrsta
sæ, ólst þar upp og varð seinna
bóndi þar á föðurleifð sinni í
Vogi. Í millitíðinni fór hann í
bændaskólann á Hólum og kom
þaðan með búfræðipróf upp á
vasann en líka unga eiginkonu,
Þórunni Nönnu, úr Grænumýr-
artungu, tengdamóður mína.
Með þrautseigju og dugnaði
byggðu þau upp myndarlegt bú.
Margar ánægju- og gleðistundir
áttum við hjá þeim í Vogi. Við
lok búskapar fluttu þau til Ak-
ureyrar og síðan til Reykjavík-
ur. Í Reykjavík settust þau að í
blokkinni sinni í Hvassaleitinu.
Eftir að Þórunn lést 2012 tók
gamla bóndanum að leiðast og
tók fljótlega að sér að vera í for-
svari fyrir blokkina og sinna þar
ýmsu smáu sem stóru. Einstakir
eiginleikar hans til að eiga góð
samskipti við fólk komu þar ber-
lega í ljós og nutu sín vel. Hann
var í senn hjálparhella, trúnað-
arvinur og sálusorgari margra
íbúanna og var nánast vakinn og
sofinn yfir velferð þeirra. Væri
um fagnaði að ræða í blokkinni
var hann jafnan mestur hrókur
þeirra. Mér og mínum reyndist
hann alltaf vel. Snorri Hjart-
arson kvað svo:
Blær vertu, ljóð mitt
í sefinu við Styx
og syng þeim fró og svæfðu
þá sem bíða
Nú er Jóhann minn kominn
að fljótinu sem skilur heima.
Megi blærinn í sefinu þar vagga
honum blítt þar til róið verður
yfir í sumarlandið eilífa. Blessuð
sé minning hans.
Jón Skúli.
Elsku afi okkar. Það er með
mikilli sorg og söknuði sem við
skrifum þessa minningargrein.
Ekki óraði okkur fyrir því að
þurfa að kveðja þig nálægt því
strax. Í sorginni hugsum við um
allar góðu minningarnar sem við
eigum um þig og þökkum sér-
staklega fyrir að hafa alist upp á
Raufarhöfn, sem gerði okkur
kleift að verja miklum tíma með
þér. Seinna var svo skemmtilegt
að heimsækja þig til Reykjavík-
ur þar sem þér líkaði vel og
varst algjör kóngur.
Það var svo gott og gaman að
koma í Vog til ykkar ömmu, þar
sem við fengum allt sem við
vildum og gerðum það sem við
vildum. Þú hossaðir okkur við
lagið „svona ríður bóndinn á
bikkjunni sinni“ og varst dug-
legur að spila við okkur. Nönnu
þótti það reyndar ekki alltaf
gaman og vildi frekar horfa á
því það fór svo í taugarnar á
henni að þú hjálpaðir okkur allt-
af, til dæmis með því að draga
spilið sem Friðrik var búinn að
stilla upp hærra en hinum og
var því augljóslega Svarti-Pét-
urinn. Á sauðburði léstu okkur
alltaf líða eins og við værum
mikilvægir starfskraftar þrátt
fyrir að við eyddum öllum
stundum inni í hlöðu að leika
okkur. Auk þessara góðu minn-
inga hugsum við til allra jólanna
sem við héldum saman, páska
og þegar við komum í pössun í
Vog.
Þú sagðir okkur frá því að þú
hefðir ungur byrjað að vinna og
sjá fyrir heimilinu þínu og við
vissum að þú hefðir alla tíð verið
duglegur. Þú talaðir um hvað
það væri gaman að sjá hvað
krakkar nú til dags hafa mikla
möguleika og fylltist stolti við að
fylgjast með barnabörnunum
þínum nýta sér þessi tækifæri
og standa sig vel í öllu því sem
við vorum að gera.
Hvíldu í friði, þú mikli meist-
ari, við biðjum að heilsa ömmu
og vitum að þið passið upp á
okkur.
Þín barnabörn,
Þórunn Nanna og Friðrik
Þór Ragnarsbörn.
Afi var með eindæmum góð-
hjartaður maður, einlægur og
glaðlyndur og hrókur alls fagn-
aðar sama hvar hann var. Ég
dáðist alltaf að góðseminni og
virðingunni sem hann sýndi
öðru fólki, en hann kom fram við
alla á sama hátt hvort sem það
var fjölskylda, vinir og nágrann-
ar eða ókunnugt fólk.
Ég mun minnast hlýlega allra
þeirra stunda sem við áttum
saman. Allra sumranna í Vogi
með tilheyrandi hestaferðum,
afmælisveislum og hugguleg-
heitum í eldhúskróknum, og
allra tónlistarheimsóknanna og
vöfflukaffisins í Hvassaleitinu.
Ég kveð afa með trega en
einnig full þakklætis fyrir alla
þá ást og umhyggju sem hann
sýndi okkur til seinasta dags.
Takk fyrir allan þann ómetan-
lega stuðning sem þú sýndir
mér í einu og öllu – allir mínir
tónar eru tileinkaðir þér.
Kristín Ýr.
Elsku nafni minn. Ég sit
hérna heima hjá mér og get
ekki sofið. Ég hugsa helst til
þess hvað mér finnst þessi nið-
urstaða ósanngjörn en þess á
milli græt ég yfir því að heim-
urinn hafi glatað jafn yndislegri
manneskju þegar ég rifja upp
allar minningarnar. Minningar
frá því ég mætti í Vog í fyrsta
skipti síðan ég var smábarn og
þú varst svo stoltur og ánægður
með að Nafni væri kominn.
Gafst mér túrinn um tóm
fjárhúsin, sýndir mér skemm-
una, leyfðir mér að sitja í óþægi-
legasta sæti allra tíma aftur í
traktornum og svo endaði dag-
urinn á því að við tókum rúnt í
skítugasta pickup Norður-Þing-
eyjarsýslu. Ég get svarið það að
sessunautur þinn á undan mér
hlýtur að hafa verið Golsa því að
annan eins moldarpytt hafði
borgarbarnið úr Hlíðunum ekki
séð þegar hann tyllti sér skept-
ískur í bílinn en mikið ofboðs-
lega eru þetta ljúfar minningar.
Einhverjum árum seinna fékk
ég svo frí í skólanum til þess að
mæta í eina viku í sauðburð.
Malbikshjartað í mér var gríð-
arlega sterkt en ég mun aldrei
gleyma svipnum á þér og ákaf-
anum í klappinu þínu, klappinu
sem ég myndi helst vilja skrá
sem vörumerki fyrir þig, eftir að
ég hafði á eigin spýtur dregið
jarmandi lamb út úr strögglandi
á í einni krónni í fjárhúsinu
(með hendurnar vel geymdar
innan í ermunum á Valsregn-
jakkanum mínum svo ég yrði
ekki of slímugur á puttunum).
Ég gæti setið hérna í allt
kvöld og skrifað sögur af atvik-
um sem ylja mér um hjartaræt-
ur þegar ég hugsa til þín. Þegar
ég hugsa um þig sé ég þig fyrir
mér sitjandi við eldhúsborðið í
Vogi, nartandi í kleinur og
hlustandi á útvarpið á ókristi-
legum tíma. Mér fannst eins og
þú svæfir aldrei, það var sama
hvað klukkan var, ef þú varst
ekki úti að vinna þá sastu þarna
í hvíta stuttermabolnum með
myndinni af Robin Williams úr
stórmyndinni Jack á. Ég skil
ekki ennþá hvernig þér áskotn-
aðist þessi bolur.
Þrátt fyrir að eiga ekki endi-
lega margt sameiginlegt annað
en ættir og nafn þá áttum við
ótrúlega vel saman. Þú sýndir
öllu sem ég gerði hámarks at-
hygli og mér leið alltaf eins og
hver einasta saga sem ég sagði
þér væri ein sú merkilegasta
sem þú hefðir heyrt. Þú spurðir
mig alltaf hvernig gengi í bolt-
anum og skólanum og síðar meir
leitaðirðu mikið til mín með þín
lögfræðilegu málefni sem í flest-
um tilvikum sneru þó einfald-
lega að því að ræða við fyrirtæki
á netspjalli. Guð einn má síðan
vita hvort einhvern tímann fáist
leyfi fyrir því að setja upp svala-
lokun á íbúðirnar í Hvassaleit-
inu en það er ekki okkar haus-
verkur lengur.
Ég mun sakna þín svo lengi
sem ég lifi og börnin mín sem
þú sýndir allt til loka endalaus-
an áhuga, ást og umhyggju
munu fá að heyra allar þær sög-
ur sem ég á af góðmennsku
þinni og hjartahlýju. Söguna af
því þegar þú fluttir inn í pínulít-
inn bílskúr í Blönduhlíðinni, sög-
una af því þegar þú bjargaðir
mér og Siguringa frá drukknun
(að þínu mati reyndar, við skild-
um ekki alveg allan þennan æs-
ing) í Deildaránni og öll skiptin
sem við sátum saman til borðs í
fjölskyldumatarboðum og þú
starðir yfir hópinn brosandi og
hvíslaðir svo að mér: „Nafni
minn, mikið rosalega er ég rík-
ur.“ Takk fyrir allt, afi minn, ég
bið að heilsa elsku ömmu.
Jóhann Skúli.
Afi - Engin nafnbót betri!
Það er þyngra en tárum taki
að þú sért farinn inn í drauma-
landið.
Það voru ófá sumurin sem ég
kom í Vog, öll skiptin algjörlega
ófær um að taka þátt í sauð-
burði, heyskap eða hvers kyns
störfum sem stóðu yfir. Mín
helsta vinna í sveitinni var að
vera fyrir, láta hafa fyrir mér og
trufla. Ábúendur gerðu sér fulla
grein fyrir því að í Vogi yrði ég
eins og hver önnur heimasæta.
Hápunkturinn var að fara með
þér eftir mæru. Gunnubúð kom
líka sterk inn og fórum við
amma daglega. Á kvöldin var
svo sett upp hárgreiðslu- og
snyrtistofa þar sem þú varst
vatnsgreiddur, fékkst fótabað og
á seinni árum líka rakaður.
Við áttum líka góða tíma sam-
an eftir að þú fluttir í bæinn. Ég
bjó þá ekki langt í burtu svo
heimsóknirnar voru tíðar. Ég sá
þá um að klippa þig og stundum
aðstoðaði ég þig við að halda
matarboð. Við áttum þá líka
samtöl sem ég geymi vel, um
gömlu dagana og mömmu og þá
sorg sem fylgdi andláti hennar.
Eftir flutning þinn í bæinn og
þegar barnabörn fóru að eldast
breyttist orðatiltæki þitt „Það
er ekki bara hægt að leika sér
og leika,“ yfir í „Nú leikum við
okkur og leikum.“ Það þótti
yngri kynslóðinni skemmtilegt
og ekkert toppaði klöppin þín.
Þau ómuðu um hverfið og ég
man að mér leið oft eins og ég
hefði sigrað heiminn þegar þú
byrjaðir.
Nú ertu farinn í draumaland-
ið, elsku besti afi. Það hefur
heldur betur verið tekið vel á
móti þér.
Minning þín lifir.
Hrefna Ýr.
Með söknuði kveð ég kæran
móðurbróður minn, Jóhann Ósk-
ar Hólmgrímsson, sem lést ný-
lega eftir stutt veikindi. Jóhann
var einn sjö systkina, auk
tveggja uppeldissystra. Fjöl-
skyldan bjó fyrst á Skeggjastöð-
um í Norður-Múlasýslu, þar
sem afi var prestur, síðan á
Raufarhöfn en lengst af í Vogi
við Raufarhöfn. Afi dó þegar Jó-
hann var sjö ára gamall og sá þá
amma um þetta stóra heimili.
Þrátt fyrir erfiðleika vegna
ótímabærs fráfalls afa er æsku-
heimili Jóhanns og þeirra systk-
ina umvafið ævintýraljóma í
huga okkar sem yngri erum.
Það gera allar þær sögur sem
okkur hafa verið sagðar, en
samt allra mest af föðurömmu
þeirra, Halldóru í Ormarslóni,
sem af lýsingum bar af öllum
öðrum ömmum.
Veturinn 1961-1962 var ör-
lagaríkur í lífi Jóhanns. Hann
fór í bændaskólann á Hólum í
Hjaltadal og útskrifaðist þaðan
sem búfræðingur og réðst þar
með hvert ævistarf hans yrði.
Þar kynntist hann líka tilvon-
andi eiginkonu sinni, Þórunni
Nönnu Ragnarsdóttur, frá
Grænumýrartungu í Stranda-
sýslu. Þau tóku við búinu í Vogi
og bjuggu þar til margra ára og
þar fæddust líka börnin þeirra
fimm og ólust upp. Fyrstu ár
ungu hjónanna bjó móðir Jó-
hanns, amma mín, þar líka með
yngstu börnin sín og Jósef föð-
urafi Jóhanns og langafi minn.
Sem barn kom ég oft í Vog,
fyrst að heimsækja ömmu og
leika við frændsystkini mín en
seinna meir til Jóhanns og Þór-
unnar. Oft var stoppið stutt en
stundum langt og náði þá yfir
nokkrar vikur á sumrin.
Mörg vorin var þau hjón með
unglinga til að aðstoða við sauð-
burð og önnur störf, oft skyld-
menni en líka stundum aðra. Ég
var svo heppin að vera einn af
þeim unglingum. Mörg vor kom
ég á svipuðum tíma og farfugl-
arnir og aðstoðaði eins og aldur
minn leyfði, bæði með heimilið,
börnin og svo sauðburðinn.
Hlakkaði ég alltaf jafn mikið til
að fara austur, hitta fólkið mitt
þar og upplifa vorið við litla vog-
inn, anda að mér þaralyktinni,
fara upp á Ás í eggjaleit og
austur á Borg í leit að fjársjóði
eða fara á leka árabátnum að
veiða silung. Það var líka ómet-
anleg lífsreynsla að vera yfir-
ljósmóðir í fjárhúsunum undir
handleiðslu Jóhanns og sjá
mörg líf kvikna á hverjum degi.
Ég held að allir þeir unglingar
sem hafa verið í Vogi sem „að-
stoðarmenn“ muni vera sam-
mála mér að þetta hafi verið
góðir tímar. Jóhann og Þórunn
voru góðir húsbændur og um
leið uppalendur. Það sem sér-
staklega einkenndi þau í fram-
komu við unglingana var að þau
töluðu við þá eins og fullorðið
fólk og voru dugleg að hrósa
þeim, sem er dýrmætt veganesti
út í lífið.
Jóhann var tilfinningaríkur
og mátti helst ekkert aumt sjá.
Hann var þó ekki allra, en þeir
sem honum líkaði við fengu
óspart að njóta hlýju hans. Ég
þakka Jóhanni frænda mínum
fyrir samfylgdina, hans þátt í
uppeldi mínu og ekki síst vænt-
umþykjuna sem hann alltaf
sýndi mér og fjölskyldu minni.
Börnum hans og fjölskyldum
þeirra sendi ég innilegar sam-
úðarkveðjur. Megi minning hans
lifa og verma um ókomin ár.
Ingibjörg S. Helgadóttir.
Samfélög manna eru sitt með
hverjum hætti og virðast í fljótu
bragði ósambærileg. Þegar bet-
ur er að gáð er það þó sama
tengiefnið, sama límið, sem ræð-
ur því hvernig úr rætist í sam-
býli, hvort sem um ræðir millj-
ónaþjóð eða íbúa í fjölbýlishúsi.
Uppskrift að því lími sýnist ein-
föld; aðalefnin eru líklega heið-
arleiki, vinsemd og mannkær-
leikur, en hin endanlega
blöndun getur oltið á ýmsu. Þar
veldur hver á heldur.
Jóhann Hólmgrímsson gerð-
ist borgarbarn eftir ævistarf í
fámennu en þéttu samfélagi á
Norðausturlandi, umhverfi
þeirra andstæðna í tímanum
sem skynja má af verkum
tveggja mikilla sagnaskálda,
sögum Jóns Trausta um mannlíf
á heiðarbýlum og Halldórs Lax-
ness af umsvifum Bersa Hjálm-
arssonar. Andrúmsloft úr sögum
þeirra beggja var hluti af lífs-
anda Jóhanns og það fylgdi hon-
um af austanverðri Melrakka-
sléttunni í Kringlumýrina án
þess að þau vistaskipti yrðu or-
sök nokkurrar merkjanlegrar
togstreitu. Sem sjávarbóndi var
hann vanur mannaforráðum til
sjós og lands, og samneyti við
fólk, alls konar fólk, var sjálf-
sagður þáttur í hans menningu.
Metnaður hans fólst í því að
verða að liði, koma góðu til leið-
ar, hlaupa undir bagga og láta
sér annt um umhverfi og bæj-
arbrag. Jóhann sóttist ekki eftir
metorðum en hann var sífellt
reiðubúinn að leggja góðum
málum lið, varð fljótlega for-
svarsmaður síns litla samfélags,
húsfélagsins, og gegndi því emb-
ætti í hartnær áratug. Hver fé-
lagsformaður hefur sína stjórn-
arhætti og hvað Jóhann snerti
fólust þeir eins og vænta mátti í
því að vera sífellt tiltækur til
þess að bregðast við hvers kyns
erindum. Lengst af sinni for-
mennsku sinnti hann einnig hús-
vörslu, þar sem vaktirnar urðu
sennilega oft nokkuð lengri en
viðmið vinnulöggjafar kann að
segja til um. En án mikilla hug-
leiðinga um stjórnarhætti og
valdmörk tókst honum á sinn
hátt að verða það lím, sem
bundið getur hvert samfélag,
stórt eða smátt, saman í eina
heild.
Heilsu Jóhanns hrakaði mjög
hin síðari ár, hann glímdi við
sjúkdóma sem einir og sér hefðu
mátt duga til að draga hann frá
störfum. Það var þó ekki á dag-
skránni fyrr en hann mátti láta í
minni pokann fyrir helsta vá-
gesti samtímans.
Að leiðarlokum þökkum við
Jóhanni Hólmgrímssyni örugga
forystu og ljúfa samfylgd, og
vottum aðstandendum hans ein-
læga samúð.
F.h. íbúa og samstarfsfólks
í Hvassaleiti 56-58,
Hinrik Bjarnason.
Jóhann Óskar
Hólmgrímsson