Morgunblaðið - 27.11.2020, Blaðsíða 64

64 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. NÓVEMBER 2020
✝ Jón Þór Jó-hannsson
fæddist 11. ágúst
1930 á Hrauni á
Borgarfirði eystra
en ólst upp á Ósi.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Sól-
túni 2. nóvember
2020. Foreldrar
hans voru hjónin
Jóhann Helgason, f.
30.12. 1891, d. 10.2.
1972, og Bergrún Árnadóttir, f.
3.10. 1896, d. 25.6. 1972. Systk-
ini Jóns Þórs: Árni Björgvin, f.
1918, d. 1921, Helga Sesselja, f.
1919, d. 1982, Árný Ingibjörg, f.
1921, d. 2013, Ólöf Þóranna, f.
1922, d. 2012, Sigursteinn, f.
1924, d. 2000, Magnús, f. 1926,
d. 1997, Hannes Óli, f. 1927, d.
2007, Anna Guðný, f. 1928, d.
2018, Þorgeir Stefán, f. 1932, d.
1979, Ída Borgfjörð, f. 1933, d.
1966, Gunnar Sigmar, f. 1934, d.
1935, Sveinn, f. 1935, d. 2019.
Eftirlifandi er Guðmundur, f.
20.9. 1935.
Eiginkona Jóns Þórs var
Bryndís Dóra Þorleifsdóttir, f.
20.11. 1935, d. 20.8. 2016. Þau
gengu í hjónaband 30.6. 1956.
Síðar sótti hann nám við Int-
ernational Marketing Institute
við Harvard University.
Jón Þór réðst til innflutnings-
deildar Sambandsins árið 1952
og varð þar aðstoðarfram-
kvæmdastjóri þar til hann varð
framkvæmdastjóri véladeildar
Sambandsins frá 1968 og bún-
aðardeildar frá 1984. Hann var
síðan fulltrúi forstjóra SÍS 1991-
1993 og átti sæti í fram-
kvæmdastjórn SÍS samfellt frá
1969 til 1993. Jón Þór starfaði
þannig hjá Sambandinu í yfir 40
ár. Eftir starfslok hjá Samband-
inu gerði Jón Þór að fullu starfi
það sem hafði áður verið hans
áhugamál, að vinna fyrir SÍBS
og Landsamtök hjartasjúklinga,
sem starfsmaður stjórnar sam-
takanna og í stjórnum stofnana
sem þeim tengdust s.s. Múla-
lundar og Reykjalundar. Starf-
aði hann við það fram yfir síð-
ustu aldamót. Jón Þór gekk í
Oddfellow-stúkuna nr. 5, Þór-
stein, árið 1958 og var virkur í
starfi Oddfellow-reglunnar á
öllum stigum í yfir 60 ár. Hann
var við fráfall sitt heiðursfélagi
stúkunnar.
Útför Jón Þórs fer fram frá
Lindakirkju í dag, 27. nóvember
2020, kl. 13 að viðstaddri nán-
ustu fjölskyldu. Streymt er á:
https://beint.is/streymi/
jonthor271120
Einnig er virkur hlekkur á:
https://www.mbl.is/andlat
Börn þeirra eru 1)
Þorleifur Þór, f.
24.7. 1958, maki
Þórdís Hrönn Páls-
dóttir, f. 11.10.
1966. Þeirra börn
eru Bryndís, f. 4.11.
1994, og Arnór, f.
23.11. 1996; 2) Stef-
anía Gyða, f. 9.2.
1963. Börn hennar
eru Birna Dís
Benjamínsdóttir, f.
13.4. 1986, Bjarki Dór Benja-
mínsson, f. 17.7. 1991, og Dagný
Björt Benjamínsdóttir, f. 4.1.
1995; Sonur Birnu Dísar er
Bjarki Steinn Brimarsson, f.
2.10. 2020. 3) Jóhann Þór, f.
14.10. 1969. Maki: Þórunn Mar-
inósdóttir, f. 25.4. 1974. Börn
þeirra eru Jón Þór, f. 7.5. 2003,
Margrét Eva, f. 16.9. 2006, og
Sóley María, f. 18.2. 2011; 4)
Bergrún Svava, f. 14.10. 1969.
Maki: Ragnar Baldursson, f.
22.3. 1966. Dætur þeirra eru
Halla Björk, f. 27.9. 1994, Gerð-
ur Hrönn, f. 5.1. 1999, og Brynja
Valdís, f. 5.2. 2004.
Jón Þór stundaði nám við
Héraðsskólann á Eiðum og svo
Samvinnuskólann í Reykjavík.
Mánudaginn 2. nóvember síð-
astliðinn kvöddum við systkinin
elskulegan pabba okkar. Við vor-
um svo lánsöm að geta dvalið öll
hjá honum síðustu dagana, allt
þar til kallið kom, og fengum því
einstakt tækifæri til að sitja hjá
honum og rifja upp liðna tíma.
Pabbi var ráðagóður og leið-
beinandi, kunni alltaf að bjarga
sér og fannst mikilvægt að við
lærðum að vera nýtin og gera
okkur að góðu það sem til var í
húsi. Hann þurfti alltaf að hafa
einhver verkefni á prjónunum og
ekki skemmdi fyrir ef þau tengd-
ust náttúrunni á einhvern hátt.
Þar má nefna baslið við laxastig-
ann í Fagradal eða þá uppbygg-
ingu á sælureitnum á Hrauni í
Grímsnesi, þar sem hann og
mamma nutu sín hvað best. Til
okkar miðlaði hann þekkingu um
náttúruna, æðarvarpið, fjöllin,
átthagana og kvæðin sem stóðu
honum svo nærri og fyrir það er-
um við honum ævinlega þakklát.
Pabbi var sigldur maður og er
í raun magnað að horfa til baka
til þess tíma þegar hann var, sem
ungur maður, sendur á vegum
Innflutningsdeildar Sambands-
ins að semja við stórfyrirtæki er-
lendis um innkaup á búsáhöldum
sem síðan áttu eftir að rata í hill-
urnar hjá kaupfélögum landsins.
Í gegnum tíðina varð svo á vegi
okkar heima í Hjálmholtinu fullt
af erlendum viðskiptafélögum.
Var þeim iðulega boðið heim í
kvöldmat, enda úrvalið af veit-
ingastöðum á þessum árum frek-
ar fátæklegt. Mamma kippti sér
ekki upp við það þó fyrirvarinn
væri skammur enda stutt að fara
í fiskbúðina í næsta húsi. Við
systkinin þekktum ekkert annað
í okkar æsku en langa viðveru í
vinnu fyrir Sambandið og þau
verkefni sem honum voru falin
þar, enda stóð hann þar vaktina í
rúm 40 ár.
Pabbi var ættrækinn og lagði
mikið upp úr því að við þekktum
vel okkar uppruna og frændgarð.
Hann hafði forgöngu um að kort-
leggja ættir okkar að austan og
lagði síðan mikla vinnu í grunn-
inn að Niðjatali Ósættarinnar,
sem er einstök heimild um ætt-
bogann frá afa Jóhanni og ömmu
Bergrúnu. Gamla húsið á Ósi var
honum kært og var hann mjög
sáttur þegar Ósfélaginu, fé-
lagsskap afkomenda afa og
ömmu, var ánafnað húsið. Pabbi
lagði sig fram um að rétta öðrum
hjálparhönd og eflaust vitum við
sem þetta skrifum minnst um
hvar létt var undir, hvort sem
var með meðmælum eða greiða.
Pabbi og mamma voru bæði
mjög virk í Oddfellowreglunni og
þrátt fyrir miklar annir þá tók
hann samviskusamlega að sér öll
þau embætti sem honum voru
þar falin. Hann var kjörinn heið-
ursfélagi stúku sinnar Nr. 5 Þór-
steinn árið 2005. Í minningunni
voru öll fimmtudagskvöld æsk-
unnar ekki bara án sjónvarps,
heldur var pabbi nær undantekn-
ingarlaust á Oddfellowfundi ef
hann var á annað borð á landinu.
Nú er pabbi kominn í faðm
mömmu sem kvaddi okkur fyrir
rúmum fjórum árum. Hann átti
góðar stundir á Sóltúni þó hon-
um fyndist nú framan af að það
væri nú bara tímabundið, enda
stutt að fara heim í Mánatún.
Okkur sem eftir stöndum situr í
huga minning um einstakan föð-
ur, hjartahlýjan og með breiðan
faðm sem alltaf átti rúm fyrir
hlýtt faðmlag og góð ráð.
Hvíl í friði, elsku pabbi okkar,
Guð geymi minningar okkar um
ókomna tíð.
Þorleifur, Stefanía,
Bergrún og Jóhann.
Ástkær tengdafaðir minn og
vinur, Jón Þór Jóhannsson, er
fallinn frá níræður að aldri. Jón
Þór átti góða ævi.
Jón var sérlega vandaður og
góður maður er kvæntur var
yndislegri konu, Bryndísi Dóru
Þorleifsdóttur. Það má með
sanni segja að þau héldu þétt ut-
an um fjölskylduna af ást og al-
úð, ekki aðeins eigin börn og fjöl-
skyldur þeirra heldur einnig
systkini Jóns og þeirra fjölskyld-
ur. Einnig var sérstaklega gott
og einstakt samband þeirra við
Svövu, systur Bryndísar, og
hennar fjölskyldu. Ættmenni að
austan áttu öruggt skjól í Hjálm-
holtinu þegar þau áttu erindi í
höfuðstaðinn, mikið var um gjaf-
ir og stuðningur sýndur í verki
þegar á þurfti að halda. Báru þau
heill og velferð alls þessa fólks
fyrir brjósti.
Í fyrsta sinn sem ég hitti Jón
sagði hann við mig: „Jahá, ert þú
maðurinn sem hún Begga geng-
ur með?“ Meðgangan var þó ekki
löng og fljótt urðum við góðir fé-
lagar og hélst vinskapur okkar
alla tíð án þess að skugga bæri
nokkurn tíma á. Þau hjónin út-
bjuggu litla íbúð í kjallaranum í
Hjálmholti fyrir okkur Beggu
þegar við vorum í háskólanum og
var það okkur ómetanlegur
stuðningur. Var það sannur heið-
ur og ánægja að fá að njóta dag-
legra samskipta við tengdafor-
eldrana í fullu fæði og húsnæði á
háskólaárunum og kynnast þeim
náið.
Það var ýmislegt framandi
fyrir mig þegar ég flutti í Hjálm-
holtið. Fjölmennar og glæsilegar
veislur voru tíðum haldnar fyrir
vini og vandamenn af mikilli
rausn og oft var kátt í höllinni.
Jón var framsóknarmaður sem
að sveitamannasið fór nær alltaf
heim í hádeginu, borðaði matar-
afgangana frá því deginum áður
ofan á brauð, lagði sig eftir það í
korter og breiddi þá jafnan mál-
gagnið Tímann yfir andlitið á
meðan. Hélt hann svo endur-
nærður til starfa sinna hjá SÍS
eftir gott hádegishlé. Tryggð
hans við SÍS var svo mikil að þótt
félagið væri löngu hætt starfsemi
keypti hann aldrei aðrar bílateg-
undir en þær sem Sambandið
hafði haft umboð fyrir á árum áð-
ur. Jón var ötull í starfi Oddfel-
lowa og þótti mér mikið til koma
þegar hann klæddist fullum
skrúða fyrir stórfundi, glæsileg-
ur eins og orðum prýddur aðmír-
áll. Jóni þótti gaman að fram-
kvæma og aðstoða aðra við
framkvæmdir. Mætti hann til
leiks ýmist sem múrari, rafvirki,
pípari eða málari, allt eftir þörf-
um hverju sinni. Það var sann-
arlega lærdómsríkt að búa með
honum Jóni.
Við ferðuðumst alloft saman
suður á bóginn þar sem Jón naut
sín og leið vel í sól og heitu lofts-
lagi. Innanlands lá leiðin reglu-
lega austur í fjörðinn fagra en
mestum tíma vörðum við og átt-
um ótal góðar stundir saman í
sumarbústað Jóns og Bryndísar í
Grímsnesinu. Síðar byggðum við
Begga okkur sumarbústað í
göngufæri frá þeim. Var mikill
samgangur í sveitinni og margt
skemmtilegt brallað. Þetta voru
verðmætir tímar fyrir okkur fjöl-
skylduna.
Nú á kveðjustundu er ég full-
ur þakklætis fyrir að hafa fengið
að fylgja Jóni og Bryndísi síð-
ustu rúmu þrjá áratugina. Sökn-
uðurinn mun eflaust aldrei
hverfa að fullu en minningarnar
lifa um einstaklega gott og ást-
ríkt fólk. Takk fyrir allt og hvíldu
í friði Nonni minn.
Ragnar Baldursson.
Kæri frændi, það sem eftir
stendur eftir öll þessi ár sem við
höfum ratað saman er þakklæti.
Nú þegar við kveðjum þig, Jón
Þór, föðurbróðir og vinur, þá
stendur aðeins í manni þegar
maður fer að rifja upp lífsleið
okkar sem er í raun öll mína ævi.
Alltaf voru hús ykkar Binnu
opin fyrir okkur.
Sá góði vinskapur ykkar
systkina varð til þess að við vor-
um öll náin, upp úr standa ferða-
lögin sem þið systkinin fóruð í
gamla daga svo ekki sé minnst á
öll jólaboðin annan í jólum sem
voru nánast hátindur jólanna
þegar stórfjölskyldan kom sam-
an þar var margt um manninn og
mikið gaman, spilað bridge og
stutt var í sönginn, ótrúlegt hvað
þið kunnuð alla texta eftir að
hafa heyrt þá einu sinni.
Þegar fjölskyldur okkar fóru í
þær fjölmörgu ferðir vestur á
Mýrar bæði yfir sumarið og
haustin í mörg ár þá þótti manni
gaman að hafa frænda á góðum
bíl, við fengum að leika okkur að-
eins á stærstu gerðum af bílum,
t.d Blazer-jeppa þegar færi
gafst.
Þegar ég var að veiða í Soginu
þá gat maður verið viss um að fá
gott að borða og jafnvel einn smá
út í kaffið í sumarhúsi ykkar
Binnu.
Eftir að ég gekk í Oddfellow
þá efldist vinskapur okkar og
fórum við saman bæði á flesta
fundi vikulega í félagsheimilinu
okkar og svo á þá viðburði sem
okkur var boðið upp á svo ekki sé
minnst á Rússlandsferð stúkunn-
ar, það var góð ferð.
Það hefur verið heldur tóm-
legt í horninu síðasta ár sem þú
hefur ekki náð að mæta á fundi.
Það eru ekki margir sem ná að
vera virkir yfir 60 ár í stúku Odd-
fellow.
Jæja fóstri, nú kveð ég með
virðingu, þakklæti og söknuði að
fá ekki sögur frá gamalli tíð bæði
frá Borgarfirði og Sambandinu.
Nú verður sungið í sumarlandinu.
Nú kemur vorið sunnan að …
Jóhann Berg Þorgeirsson.
Elskulegur Jón Þór móður-
bróðir minn, eða Nonni frændi,
eins og við kölluðum hann ávallt
á mínu heimili, hefur nú kvatt
þennan heim.
Nonni og Binna voru yfirleitt
nefnd í sömu andrá ef um þau
var talað enda sérlega samstíga
og yndisleg hjón. Ég var þeirrar
gæfu aðnjótandi í æsku að búa
ávallt ekki langt frá þeim og mik-
ill samgangur á milli heimilanna.
Fékk ég meira að segja þann
heiður að keyra Stebbý í kerru
um allan bæ, og allir að dást að
litlu „Shirley Temple“. Nonni
frændi fór á þessum árum gjarn-
an til útlanda í viðskiptaferðir og
þá oft til Bandaríkjanna og
fannst mér það ekki lítið flott að
eiga frænda sem færi til Amer-
íku. Hann kom oft með gjafir
handa mér úr þessum ferðum,
t.d. skærgrænar stretch-buxur,
servíettur í hundraðatali og Mac-
intosh. Verð að minnast á jóla-
veislurnar í Hjálmholtinu á jóla-
dag þegar öll stórfjölskyldan
kom þar saman. Þá var glatt á
hjalla, spilað, sungið og horft á
kvikmyndir á breiðtjaldi sem
Nonni frændi átti, oft voru það
myndir frá Árna Stefánssyni
frænda okkar.
Eftir að ég varð fullorðin og
búin að stofna fjölskyldu hélst
alltaf sami vinskapurinn og
Nonna var mikið í mun að vita
hvernig börnin hefðu það og
hvað þau væru að sýsla. Eftir að
Binna veiktist hugsaði hann eins
vel um hana og hugsast gat, var
hjá henni nær öllum stundum
eftir að hún fór á Sóltún. Þar
endaði hann einnig sína ævidaga
og var undir lokin oftar en ekki
með hugann hjá systkinum sín-
um og í gamla tímanum. Gott
held ég að honum finnist að vera
kominn til Binnu sinnar og dvölin
á hjúkrunarheimilinu ekki verið
lengri. Hann sagði reyndar að
stelpurnar væru ansi góðar við
sig og vel væri um hann hugsað.
Kæra fjölskylda, við Ómar
vottum ykkur innilegar samúðar-
kveðjur.
Elsku frændi, hvíldu í friði.
Þín systurdóttir,
Rósa Guðný.
Elskulegur móðurbróðir minn
og mikill fjölskylduvinur er lát-
inn.
Mamma og Jón frændi voru
miklir vinir og höfðu alla tíð mik-
ið samband, en þurftu samt alltaf
aðeins að þrasa. En það var allt í
góðu og var Jón alltaf til staðar
fyrir hana eftir að Finnur dó.
Þau urðu næstum upp á dag
jafngömul, rúmlega níræð.
Jón frændi var alltaf hluti af
mínu lífi og passaði mig litla þeg-
ar mamma bjó ein með mig í
Tjarnarborg. Hann kom oft að
heimsækja okkur til Hólmavíkur
og eftir að við fluttum til Reykja-
víkur vorum við fastagestir þeg-
ar eitthvað var um að vera hjá
þeim, sem var oft, í Bogahlíðinni,
Hjálmholtinu og nú síðast í Má-
natúninu.
Jón þurfti oft að ferðast utan í
tengslum við vinnuna sína hjá
Sambandinu, þar sem hann
starfaði alla tíð. Þegar ég var
unglingur taldi hann ekki eftir
sér að kaupa eitthvað flott á
frænku sína, hluti sem ekki feng-
ust á Íslandi.
En hann var ekki einn, hann
átti yndislega konu, hana Binnu,
sem stóð brosandi við hlið Jóns
alla tíð. Hún var afskaplega gjaf-
mild og gestrisin. Binna lést fyrir
fjórum árum og var aðdáunar-
vert hvað Jón hugsaði vel um
hana í hennar veikindum.
Eftir að ég og mín fjölskylda
fluttum til Lúxemborgar, fyrir
næstum hálfri öld, kom Jón oft
við í vinnuferðum sínum. Einnig
komu þau Binna oft í heimsókn
og þá ávallt með eitthvað flott
eða gott, sem ekki fékkst í út-
löndum.
Börnin mín muna Jón sem
besta frænda og þeim fannst sér-
staklega gaman að tala við hann
á þýsku.
Elsku frændi, síðustu skiptin
sem ég heimsótti þig varstu kom-
inn mikið í sveitina og vildir alls
ekki að maður stoppaði of lengi.
Við Doddi og fjölskyldan öll
sendum innilegar samúðarkveðj-
ur til Polla, Stebbýjar, Beggu,
Jóa og þeirra fjölskyldna.
Þórhildur Hinriksdóttir
(Tóta).
Jón Þór
Jóhannsson
✝ Unnur Hjart-ardóttir fædd-
ist í Þverárkoti 21.
janúar 1928. Hún
lést á Dvalarheim-
ilinu Brákarhlíð 9.
nóvember 2020.
Foreldar hennar
voru Hjörtur Jó-
hannsson, f. 6. des-
ember 1901, d. 3.
mars 1996, og Guð-
mundína Guð-
mundsdóttir, f. 28. maí 1899, d.
4. sept 1997. Unnur var næst-
elst fjögurra systkina en elstur
var Einar Hafsteinn, f. 1925, d.
1995, Oddur Rúnar, f. 1931, d.
2020, og Sigrún f. 1942, d.
2020.
Unnur vann ýmis störf í
gegnum tíðina; verslunarstörf,
á lager, við hann-
yrðir og fleira.
Eiginmaður
Unnar var Jóhann
Kristján Guð-
mundsson bifreið-
arstjóri, f. 28. febr-
úar 1913, d. 30.
október 1998. Börn
Unnar og Jóhanns
eru: Guðmundína,
f. 1948, Ólöf, f.
1949, og Hjörtur, f.
1956, maki Matthildur Guðna-
dóttir.
Útför Unnar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 27. nóv-
ember 2020, klukkan 15 og er
athöfninni streymt:
https://sonik.is/unnur
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á https://www.mbl.is/andlat
„Hún var mér best, hún gaf
mér hest.“ Á þessum orðum byrj-
aði lag sem ég og Katrín dóttir
mín sungum til ömmu á sjötugs-
afmælinu hennar. Sem betur fer
fékk ég oft tækifæri til að þakka
ömmu fyrir allt sem hún hafði
gert fyrir mig í lífinu. En amma
var ekkert fyrir láta hrósa sér og
ef ég var að lofsama hana sagði
hún: „Ég vissi ekki að þú værir
svona skreytin, Beta mín.“ Unnur
amma var hrein og bein. Hún
þoldi ekki smjaður og fals og ég
þekki enga manneskju sem eins
auðvelt var að sjá á hvort henni
líkaði við viðkomandi eða ekki.
Hún var hörkudugleg, mætti í
vinnu þótt hún væri fárveik og
þoldi engan aumingjaskap. Ég sé
fyrir mér svipinn á henni þegar ég
reyndi að komast hjá að fara í
skóla og hún barði í borðið og
sagði: „Í okkar ætt stöndum við
meðan stætt er!“
Amma var líka kjörkuð hesta-
kona. Amma og afi járnuðu hest-
ana sína sjálf alla tíð, seinni árin
járnaði amma og afi hélt löppum.
Ég var svo lánsöm að flytja til
Unnar ömmu og afa Jóa þegar ég
var tíu ára og bjó hjá þeim í nokk-
ur ár. Þessi tími var ómetanlegur.
Allt var í föstum skorðum, kóte-
lettur á laugardögum og læri eða
hryggur á sunnudögum, fiskur
þrisvar í viku og pönnukökur bak-
aðar á laugardagsmorgnum. Síð-
ast en ekki síst var það hesta-
mennskan með þeim sem veitti
mér gleðistundir sem aldrei
gleymast. Við afi fórum á hverj-
um virkum degi allan veturinn í
hesthúsið og sóttum svo ömmu í
vinnuna. Um helgar eyddum við
öllum deginum í hesthúsinu, fór-
um í langa reiðtúra og eftir út-
reiðarnar var amma með veislu-
kaffi í hesthúsinu. Þegar ég lít til
baka eru þessi ár sveipuð ævin-
týraljóma. Afi var mikill brand-
arakall og kringum hann var
gleðin ríkjandi. Amma var sú
trausta. Hún lagði mér lífsregl-
urnar og oft vorum við ekki sam-
mála og við rökræddum oft og
hækkuðum róminn en þetta var
bara okkar samskiptaform. Eftir
rökræðurnar þegar ég hugsaði
málið hafði amma oftast rétt fyrir
sér. Eins og ég sagði var amma
hörkutól, hún vann myrkranna á
milli og prjónaði líka lopapeysur
og seldi. Hún var kletturinn í fjöl-
skyldunni. Hún bauð ekki bara
mér inn á heimilið þar sem var
rauninni engin aðstaða enda svaf
ég í borðstofunni. Hún bauð líka
systur sinni að búa hjá þeim á
sama tíma. Seinna þegar ég var
farin að búa sjálf fluttu amma og
afi til mín austur í Hraungerðis-
hrepp og gerðist amma þá ráðs-
kona hjá mér á stóru heimili þar
sem oft voru margir vinnu- og iðn-
aðarmenn í mat. Aldrei sinnaðist
okkur ömmu á þessum árum.
Amma var ofboðslega gestrisin.
Allir þekkja kökuhlaðborðin hjá
ömmu gegnum tíðina og erfitt að
fara ekki pakksaddur frá henni.
En eins og komið hefur fram væri
amma ekkert sérstaklega hrifin
af svona lofi og myndi segja mig
vera að skreyta ansi mikið.
Elsku Unnur amma, þakka þér
fyrir allt. Ég væri sannarlega
ekki sú sem ég er í dag ef þín hefði
ekki notið við. Vona að þú sért bú-
in að hitta afa Jóa og þið að þeysa
um tún og engi.
Elísabet Axelsdóttir.
Unnur
Hjartardóttir