Morgunblaðið - 27.11.2020, Blaðsíða 66

66 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. NÓVEMBER 2020
✝ Elsa Ester Sig-urfinnsdóttir
sjúkraliði fæddist á
Sjúkrahúsinu á
Sauðárkróki þann
2. janúar 1963. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans 7.
nóvember 2020.
Foreldrar Elsu
eru Sigurfinnur
Jónsson, línumaður
hjá RARIK, fæddur
á Daðastöðum á Reykjaströnd í
Skagafirði þann 11. mars 1930,
og María Jóhannsdóttir fisk-
verkakona, fædd á Litla-Dal í
Blönduhlíð í Skagafirði þann 30.
maí 1943.
Unnusti Elsu var Rúnar Geir
Björnsson, fæddur 14. nóvember
1967 á Selfossi. Systir Elsu er
Díana Hrönn Sigurfinnsdóttir,
fædd á Sauðárkróki 28. janúar
1969, gift Kristjóni Jónssyni.
Barn þeirra er Atli Gunnar,
fæddur 2006.
Elsa eignaðist tvær dætur með
fyrrum sambýlismanni sínum Er-
lingi Harðarsyni, fæddum 19.
Elsa vann á Sjúkrahúsinu á Sauð-
árkróki frá 1982 til 1985. Elsa
fluttist til Reykjavíkur árið 1985
með þáverandi sambýlismanni
sínum og dóttur. Hóf störf á Víf-
ilsstöðum og vann þar um árabil
og síðan á Landakoti. Frá árinu
2002 starfaði hún á taugalækn-
ingadeild Landspítalans í Foss-
vogi. Hún sinnti lengi trún-
aðarmannastörfum á
vinnustöðunum sínum.
Elsa átti sér mörg áhugamál.
Hún stundaði útivist og göngur.
Dansáhuginn var alltaf mikill
Frá unga aldri var Elsa líka afar
liðtæk við hvers kyns handa-
vinnu.
Elsa veiktist í desember 2016
og var strax dugleg að mæta í
Ljósið.
Útför Elsu verður í Vídalíns-
kirkju þann 27. nóvember kl. 13
að viðstaddri nánustu fjölskyldu
og vinum.
Stytt slóð á streymi: https://
tinyurl.com/y4e7smmn
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á:
https://www.mbl.is/andlat
mars 1963 í Kefla-
vík. Eldri dóttir
þeirra er Dagný
Björk Erlingsdóttir,
fædd á Sauðárkróki
þann 12. október
1984. Dóttir hennar
er María Ósk Ara-
dóttir Thorlacius,
fædd 20. ágúst 2017.
Barnsfaðir Dagnýj-
ar er Ari Thorlacius,
fæddur 3. júlí 1986.
Yngri dóttir Elsu er Sóley Ósk
Erlingsdóttir, fædd í Reykjavík
þann 23. júní 1994. Sambýlis-
maður hennar er Sigurjón Kári
Sigurjónsson, fæddur þann 13.
nóvember 1993. Dóttir þeirra,
nafna ömmu sinnar, er Elsa Rós
Káradóttir, fædd 5. ágúst 2020.
Elsa ólst upp á Sauðárkróki í
Skagafirði. Eftir að Elsa lauk
hefðbundinni skólagöngu fór hún
til Reykjavíkur í Sjúkraliðaskóla
Íslands og útskrifaðist þaðan árið
1982. Að námi loknu flutti hún
aftur á heimaslóðir og gekk í
Fjölbrautaskóla Norðurlands
vestra og varð stúdent árið 1985.
Mig langar að minnast Elsu
mágkonu minnar, sem hefur kvatt
þetta líf allt of snemma. Við
kynntumst fyrst þegar Rúnar
Geir bróðir minn kom með hana í
kaffi til okkar hjóna fyrir góðum
áratug. Þau höfðu bæði farið að
æfa dans í Danshöllinni. Elsa sá
að það væri hægt að gera þennan
dansherra að sínum. Ekki fór á
milli mála að Elsa og Rúnar höfðu
gaman saman og ekki leið á löngu
þar til þau tvö vörðu stund saman
í göngutúr um Elliðaárdalinn til
að kynnast betur og sjá hvort ekki
væri ráð að dansa saman í gegn-
um lífið. Þetta var síðar staðfest
með því að setja upp hringa.
Á þessum árum höfum við
kynnst Elsu prýðilega. Með henni
kom nýr vinkill inn í fjölskylduna.
Maður fann í henni skoðanafasta
manneskju, ákveðna, réttsýna og
hlýja móður sem lifði fyrir dætur
sínar og fjölskylduna alla. Hún
var hagsýn og lá ekki á skoðunum
sínum þegar bóndi minn var eitt-
hvað að dásama einhvern dellubíl-
inn. Hún lét hann sko vita að dýrir
lúxusbílar gerðu ekkert fyrir
hana. Bílar ættu að vera sterkir
og traustir sparibaukar sem ent-
ust lengi.
Elsa og Rúnar nutu þess að
ferðast saman og skoða landið
okkar góða og þau ferðuðust einn-
ig utanlands. Til dæmis er ekki
langt síðan þau fóru til Ítalíu til að
njóta lífsins. Hún sleikti sólina og
naut umhverfisins næst hótelinu á
meðan hann fékk útrás í að hjóla
um héruðin í kring. Síðdegin og
kvöldin áttu þau svo hvort með
öðru. Mér er minnisstætt þegar
við hjónin vorum á leið til Fær-
eyja 2015, þá voru Elsa og Rúnar
með bústað á Eiðum. Þau buðu
okkur að koma til sín dvelja hjá
þeim áður en við færum utan.
Þetta var um miðjan júlí. Við kom-
um síðdegis í blíðuveðri til þeirra
og saman spókuðum við okkur
um. Kvöldið fór í að spjalla og
hlæja. Sem endranær var stutt í
brosið hjá Elsu. Elsa hafði marg-
slungið gaman af léttleika tilver-
unnar. Daginn eftir skelltum við
fjögur okkur í dásamlega ferð til
Borgarfjarðar eystra. Fegurð
landsins, litir þess og form og
menning samfélagsins heilluðu
niður í tær. Síðan toppaði það allt
þegar við hittum Magna og hann
sýndi Elsu „bræðsluna“ og lýsti
fyrir henni hvernig sveitarfélagið
og gestir allir legðust á eitt til að
gera bræðsluhelgina að fjársjóði
tónlistar, gleði og góðra minninga.
Einn daginn breyttist allt.
Óvelkominn gestur hreiðraði um
sig í líkama Elsu og krabbinn varð
viðfangsefni hennar næstu árin.
Eftir meðferð sem lofaði góðu
þurfti Elsa að ná upp þreki á ný
og göngutúrar um Kópavogsdal-
inn urðu stór áskorun. Með þraut-
seigju unnust sigrar og þegar
„himnastiginn“ varð sigraður var
hátíð. Batinn var hægur en ákveð-
inn og farið var að leyfa sér að
hugsa til framtíðar. Því miður ent-
ist það ekki lengi og meinið kom
aftur af fullum þunga. Ráðist var
á það á ný og sigrar unnust, en
alltaf mætti hinn óvelkomni gest-
ur á ný. Að lokum fékkst ekkert
við hann ráðið og féll góð kona í
valinn. Vönduð kona sem með
stöku æðruleysi tók á móti örlög-
um sínum.
Elsku Rúnar, ég votta þér og
fjölskyldu Elsu mína dýpstu sam-
úð og megi guð og góðar vættir
styrkja ykkur og hugga á þessum
erfiðu tímum.
Þórdís og Þórarinn.
Ég kynntist Sóleyju Ósk þegar
ég var 17 ára og þar af leiðandi
elsku mömmu hennar, henni
Elsu. Elsa tók einstaklega vel á
móti mér inn í fjölskylduna með
miklum kærleik og var ég fljót-
lega farinn að monta mig við vini
mína að ég ætti sko bestu tengda-
mömmu í heimi. Á þessum árum
sem ég fékk að eiga Elsu sem
tengdamömmu breyttist ég frá
unglingi yfir í mann og átti hún
stóran þátt í því ferli. Hún kenndi
mér svo ótal margt sem mun nýt-
ast mér á lífsleiðinni. Hún kenndi
mér meðal annars að vera já-
kvæður í erfiðum aðstæðum, setja
fjölskylduna í forgang og halda
mér að efninu þangað til verkefnið
klárast. Elsa hafði marga kosti.
Hún var heiðarleg, glaðlynd og
hvetjandi en það sem stendur upp
úr fyrir mér er hversu mikill nagli
hún var. Ekki einu sinni sá ég
hana gefa smávegis eftir í sínum
veikindum og var það greinilegt
til síðasta dags að hún ætlaði sér
aldrei að fara frá okkur.
Ég vildi óska þess að hún Elsa
Rós okkar hefði getað kynnst
Elsu ömmu betur en ég mun
halda minningu hennar lifandi svo
Elsa Rós fái einnig að njóta þess
veganestis sem Elsa gaf okkur.
Takk fyrir alla gleðina sem þú
gafst okkur, elsku Elsa, þú munt
eiga stóran stað í mínu hjarta.
Sigurjón Kári Sigurjónsson.
Að setjast fyrir framan tölvuna
í þeim tilgangi að semja minning-
argrein um mína elskulegu systur
er eitthvað svo fjarlægt með öllu.
Svo ósanngjarnt og verulega sárt.
En það er því miður raunveruleik-
inn. Síðastliðin fjögur ár hafa ver-
ið lituð sigrum og töpum. Því mið-
ur kom stóra tapið þann 7.
nóvember síðastliðinn. Elsa var 6
árum eldri en ég, stóra systir.
Fyrir mér var hún alveg ótrúlega
sterk kona sem alltaf setti alla
aðra en sig sjálfa í fyrsta sæti.
Hún vann allan sinn starfsferil
sem sjúkraliði. Það var henni
metnaðarmál að sinna sjúklingum
í hennar umsjá af samviskusemi
og umhyggju. Hún setti skjól-
stæðinga sína alltaf í fyrsta sæti.
Henni var mjög umhugað um heil-
brigðiskerfið og lagði sitt af mörk-
um með störfum sínum, hljóp allt-
af hraðar á hverri vaktinni. Lífið
færði henni ekki alltaf auðveld-
ustu leiðina en hún var ótrúlega
úrræðagóð og komst yfir hverja
hindrun sem á hennar vegi varð.
Hún eignaðist tvær yndislegar
dætur sem voru augasteinarnir
hennar og sem færðu henni tvær
yndislegar ömmustelpur. Heimili
Elsu var alltaf hlýtt og notalegt og
tók hún vel á móti öllum er þangað
komu. Hún var lagin í höndum og
fórst hannyrðir vel úr hendi. Það
voru ófáar ferðirnar sem ég fór til
hennar með föt af Atla mínum
sem hún lagaði og breytti. Hjalla-
skólafötin löguð, settar bætur á
olnboga, saumsprettur lagaðar,
buxur og skyrtuermar styttar og
síðan lengdar aftur þegar tognaði
úr drengnum. Það voru líka ófáar
gardínur faldaðar. Alltaf var Elsa
tilbúin til að gera allt sem maður
bað um. Ekkert var of flókið, hún
fann út úr öllu og leysti málið.
Elsa mín gekk í verkin, ekkert hik
og við hin áttum oft fullt í fangi
með að fylgja henni eftir. Núna
kemur það svo vel í ljós að Elsa
var miðpunkturinn í fjölskyldunni
sem hélt okkur saman með sinni
einstöku umhyggju og hlýju. Þær
voru ófáar ferðir í Funalindina í
heitt súkkulaði, vöfflur og annað
góðgæti sem var töfrað fram. Það
er skrýtinn raunveruleiki sem við
þurfum að takast á við að hún sé
farin frá okkur. Elsku Elsa mín,
takk fyrir að vera besta systir sem
hægt er að hugsa sér, veit ekki al-
veg hvernig ég á að fara að án þín.
Við hittumst síðar í sumarlandinu.
Af fegurð blóms
verður aldrei sagt
aldrei sagt
með orðum
né þinni með
neinum orðum.
(Stefán Hörður Grímsson)
Þín systir,
Díana.
Í æsku myndast gjarnan sterk
vinabönd. Það er þó ekki sjálfgef-
ið að þau haldist fram eftir aldri.
En sú varð raunin hjá okkur
stelpunum sem fæddumst á Sauð-
árkróki árið 1963, fluttum til
Reykjavíkur á fullorðinsárum og
stofnuðum saumaklúbb árið 1995.
Það má segja að Elsa hafi verið
snældan sem spann þráðinn og
hélt okkur saman meir og betur
en nokkur okkar hinna. Við
treystum á hana. Henni var um-
hugað um okkur og vináttubönd
hópsins. Hún skipulagði veturinn
af miklum dug og skráði allt í litlu
dagbókina sína sem alltaf var
hægt að fletta upp í. Með rögg-
semi sinni, en þó ákveðinni hóg-
værð, ýtti hún við okkur ef við vor-
um að gleyma að komið væri að
því að halda næst klúbb.
Elsa var traust vinkona sem
var ávallt tilbúin að gera allt fyrir
vini sína. Hún var glettin og alltaf
stutt í hláturinn. Hún kom til dyr-
anna eins og hún var klædd,
óhrædd við að segja sitt álit. Hrein
og bein og alltaf vissi maður hvar
maður hafði hana. Hún gat líka
verið beinskeytt og var ekkert að
skafa utan af hlutunum heldur
skellti þeim fram frekar en að vera
með eitthvert leynimakk. Það
þótti okkur ótrúlega góður kostur.
Við héldum saumaklúbb reglu-
lega og gerðum margt okkur til
skemmtunar. Þegar við urðum
fertugar skelltum við okkur til
London saman, fórum á ABBA-
söngleik, fórum út að borða,
snæddum dýrindis indverskan og
marokkóskan mat og versluðum
eins og gengur og gerist í slíkum
ferðum. Elsa kolféll fyrir Harrods
í ferðinni og eignaðist fallegt safn
af drykkjarkönnum úr Harrods
sem hún safnaði sér í gegnum ár-
in. Við skemmtum okkur konung-
lega og hlógum mikið. Elsa rifjaði
þessa ferð okkar oft upp með mik-
illi gleði. Síðasta haust fór svo
saumaklúbburinn til Berlínar
saman. Það var mikil upplifun. Við
erum óskaplega þakklátar fyrir að
hafa fengið að eiga þessa daga
með Elsunni okkar þarna úti og
njóta samvista hver við aðra.
Síðustu fjögur árin hafa verið
henni gríðarlega erfið í baráttunni
við óboðinn vágest sem tók sér
bólfestu í líkama hennar og sigraði
að lokum. Aldrei kvartaði hún. Við
vitum þó að baráttan tók gríðar-
lega á hana. Við héldum síðasta
klúbbinn með Elsu okkar á netinu
núna í október þegar veikindin
höfðu barið að dyrum að nýju.
Það er höggvið stórt skarð í
hópinn. Okkur líður eins og við
höfum ekki bara misst niður
lykkju heldur höfum við tapað
prjónunum líka. Við getum ekki
rakið upp og byrjað upp á nýtt,
eins og Elsa sjálf gerði þegar hún
sá í handverki sínu eitthvað örlítið
sem betur mátti fara. Hún kláraði
ávallt sín verkefni með sóma og
sæmd, hvort sem það var handa-
vinna, starfið hennar sem sjúkra-
liði eða uppeldi dætranna. En það
kom að því að hún hafði engin
verkfæri til að takast á við veik-
indin. Hennar verður sárt saknað
en við munum lifa í minningunni
um trausta og góða vinkonu.
Minning hennar lifir sterkast í
stelpunum hennar fjórum sem
voru henni svo dýrmætar. Við
vottum þeim og fjölskyldunni allri
samúð á þessum erfiðu tímum.
Vinkonur í Saumó 6́3,
Ása, Bergrún, Guðný,
Hulda, Jenný og
Auður Sigríður (Lúlla).
Ég man ekki hvernig við Elsa
kynntumst. Hún bara var þarna
um leið og minni mitt varð til.
Traust eins og klettur, úrræðagóð
og hreinskiptin. Svipmikil með sitt
þykka og mikla hár og skýrleg
augu sem gátu skotið gneistum ef
svo bar undir. Hún var snaggara-
leg og alltaf fljót til svars og gekk
að sérhverju verki orðalaust. Allar
þrautir tókst hún á við með óbil-
andi lífsvilja.
Við vorum ólíkar en bundumst
eigi að síður sterkum vináttubönd-
um sem héldust alla tíð, þrátt fyrir
að oft hafi liðið mörg ár á milli þess
sem við hittumst. Ég sá Elsu síð-
ast á afmælisdaginn hennar 2. jan-
úar sl. þar sem hún talaði á svo
æðrulausan hátt um veikindi sín
að mig setti hljóða. Þá var ljóst að
hugur hennar var fyrst og fremst
hjá dætrunum þeim Dagnýju og
Sóley sem nú sjá á eftir yndislegri
móður.
Leiksvæði okkar á Króknum
voru Nafirnar, Kirkjuklaufin og
það sem við kölluðum „Sundið“.
Elsa var „úti-stelpa“ eins og hún
sagði oft til mótvægis við mig,
„inni-stelpuna“, sem vildi heldur
búa til leiki um dúkkur og drama.
Elsa var alltof orkumikil fyrir
slíka leiki en við sömdum; inni í
Elsa Ester Sigurfinnsdóttir
✝ Tómas EllertÓskarsson
fæddist 6. október
1935 á Sandeyri við
Ísafjarðardjúp.
Hann lést 16. nóv-
ember 2020 á
Hjúkrunarheimilinu
Mörk í Reykjavík.
Hann var sonur
Ástu Tómasdóttur
húsfreyju, f. 9.1.
1913 á Sandeyri, d.
24.5. 1969, og Sigurjóns Viktors
Finnbogasonar, sjómanns, f. 9.9.
1907, frá Hnífsdal í Eyrarhreppi
d. 3.3. 1946. Ásta giftist Óskari
Sigurðssyni, f. 27.4. 1911, frá
Hærri-Bæ á Snæfjallaströnd,
skipasmið á Ísafirði, síðar hús-
verði í Reykjavík, d. 9.5. 1977.
Systkini Tómasar sammæðra
eru: Þórir Halldór, f. 1939, og
Ragnheiður, f. 1943.
Þann 3.2. 1966 kvæntist Tóm-
as Sigurbjörgu Karlsdóttur, f.
2.4. 1945. Þau slitu samvistir.
Börn þeirra eru: 1) Elízabet
Guðný, f. 23.10. 1964, landslags-
arkitekt, börn hennar eru Arnar
Tryggvi, f. 1993, og Kristján, f.
1996, Arnfinnssynir 2) Lúðvík
Karl, f. 18.1. 1966, löggiltur end-
urskoðandi, kvæntur Kristínu
Guðmundsdóttur, f. 3.10. 1966,
viðskiptafræðingi, börn þeirra:
Matthildur, f. 2003, og Kristjana,
f. 2008. 3) Tómas Ellert, f. 20.11.
1970, byggingarverkfræðingur
og bæjarfulltrúi í Svf. Árborg,
kvæntur Dýrleifu Júlíu Guð-
laugsdóttur, f. 29.11. 1980, líf-
tæknifræðingi, börn þeirra:
Elízabet Embla, f. 2018, og Þor-
björg Eva, f. 2018. Börn Dýr-
leifar i) Steinrún Dalía, f. 2006,
og ii) Sylvía Björk, f. 2011. Áður
var Tómas Ellert kvæntur Guð-
björgu Helgu Guðmundsdóttur
framhaldsskólakennara, f. 1970,
og á með henni stjúpson, Andra
Karl Helguson, BA í margmiðl-
unartækni, f. 23.6. 1989, í sam-
búð með Hafdísi Elvu Hjalta-
dóttur, f. 17.3. 1990. Börn
þeirra: Daníel Karl,
f. 2011, og Snædís
Freyja, f. 2014.
Fyrir átti Tómas
Önnu Rósu Þor-
finnsdóttur, f. 1.5.
1962. Sambýliskona
Tómasar um árabil
var Svanhildur
Sigurðardóttir, f.
28.4. 1929, d. 5.3.
2002.
Tómas Ellert ólst
upp á Sandeyri við Ísafjarð-
ardjúp hjá ömmu sinni og afa,
þeim Elísabetu Guðnýju Kol-
beinsdóttur frá Unaðsdal og
Tómasi Sigurðssyni frá Sand-
eyri, hreppstjóra og oddvita á
Snæfjallaströnd. Hann flutti síð-
an með þeim, ásamt Sigríði Mar-
íu móðursystur sinni og hennar
fjölskyldu til Reykjavíkur vorið
1943. Þar hóf hann hefðbundna
barnaskólagöngu og síðan lá
leiðin í gagnfræðaskólanám í
Gagnfræðaskóla Vesturbæjar
(„Gaggó Vest“).
Tómas Ellert stundaði nám í
Samvinnuskólanum í Reykjavík,
fór síðan í framhaldsnám í Pit-
man‘s College í London. Tómas
lauk síðar prófi í endurskoðun
frá Háskóla Íslands. Eftir nám í
Englandi flutti hann til Grund-
arfjarðar, þar sem hann starfaði
hjá Kaupfélaginu og kenndi um
skeið við Grafarnesskóla eins og
skólinn í Grundarfirði hét á
þeim tíma. Tómas starfaði í
mörg ár á Endurskoðunarskrif-
stofu Jóns H. Runólfssonar og sá
lengi um endurskoðun fyrir bíla-
umboð Ingvars Helgasonar.
Afkomendur Tómasar eru
orðnir 18 talsins.
Útför Tómasar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 27. nóv-
ember, kl. 11 að nánustu ætt-
ingjum viðstöddum. Athöfninni
verður streymt á slóðinni:
https://youtu.be/bHHyPY50zyY
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á:
https://www.mbl.is/andlat
Nú hefur þú kvatt okkur
systkinin í hinsta sinn og fengið
friðinn pabbi minn. Á þessum
tímamótum rifjast upp fyrir mér
þær stundir sem ég átti með þér
einum og einnig með þér og eldri
systkinum mínum.
Það var ætíð mikið tilhlökkun-
arefni að heimsækja þig, þar sem
vitað var að til stæði að gera ein-
hverja spennandi og skemmti-
lega hluti með þér. Þau voru ófá
skiptin á bernsku- og unglings-
árum sem farið var með rútunni
frá Selfossi til Reykjavíkur og
hoppað út við vinnustaðinn þinn í
kastalahúsinu í Rauðagerðinu.
Þar hófust margar af heimsókn-
unum sem voru alltaf skemmti-
legar.
Ég minnist knattspyrnulands-
leikjanna, bíltúrana, bíóferðanna
og vídeóglápsins þar sem ég sé
þig fyrir mér enn í dag hlæjandi
og skellandi upp úr með þínum
smitandi hlátri með troðfulla
nammipoka við höndina. Ég
minnist einnig með hlýju heim-
sóknanna til ykkar Svönu um
jólahátíðarnar og annarra
skemmtilegra stunda með ykkur
þegar allt lék í lyndi.
Nú þegar þú pabbi minn hefur
kvatt okkur og fengið friðinn
óska ég þess og bið fyrir að þú
megir njóta þín á nýjum slóðum
og takir þar nokkur geggjuð
djasslög á orgelið þér og öðrum
til skemmtunar.
Megi minningin um þig, pabbi,
verða okkur afkomendum þínum
til blessunar og hvatning til feg-
urra lífs.
Að sigra heiminn er eins og að spila
á spil.
með spekingslegum svip og taka
í nefið,
(Og allt með glöðu geði
er gjarnan sett að veði.)
Og þó þú tapir, það gerir ekkert til
því það var nefnilega vitlaust gefið.
(Steinn Steinarr)
Tómas Ellert Tómasson.
Tómas Ellert
Óskarsson
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
GESTUR JANUS RAGNARSSON,
Miðgarði 4, Neskaupstað,
lést á hjúkrunardeild HSA í Neskaupstað
sunnudaginn 22. nóvember.
Útförin fer fram frá Norðfjarðarkirkju mánudaginn 30. nóvember
klukkan 14. Athöfninni verður streymt á síðu Norðfjarðarkirkju;
https://www.facebook.com/nordfjardarkirkja
Sérstakar þakkir fær starfsfólk hjúkrunardeildar HSA.
Óli Hans Gestsson Guðlaug Björk Benediktsdóttir
Birna Rósa Gestsdóttir Sigurður Karl Jóhannsson
Rakel Gestsdóttir Sigurd Jón Jacobsen
barnabörn og barnabarnabörn