Studia Islandica - 01.06.1963, Qupperneq 45

43
nafn hans. En um hann má fá nokkra vitneskju í engil-
saxnesku rúnakvæði:
Ing var í árdaga
með Austur-Dönum
sénn af seggjum,
unz hann síðan eftir
yfir vog hvarf.
Vagn eftir rann.1
Þessi frásögn minnir greinilega á Skjöld, sem hvarf
yfir hafið. Og vagninn, sem eftir rann, sýnir Ijóslega, að
honum hefur verið fylgt úr hlaði með hátíðlegum skrúð-
göngum.
Augljóst er, að þjóðflokkar þeir, sem tignuðu gyðjuna
Nerþus, hafa verið meðal Ingaevona, þar sem þeir bjuggu
næstir hafinu. En slíkar skrúðgöngur virðast hafa verið
kjarninn í árblótum þeirra. Ber því allt að sama brunni
um, að menn hafa litið á Ing sem guðlegan forföður og
tignað hann til árs og friðar. Það er því engin furða, þótt
hann rynni saman við árguðinn Frey. En það sést berlega
á orðum Snorra: „Freyr hét Yngvi öðru nafni,“ enn
fremur á nafninu Ingunar-Freyr, sem kemur fyrir í
Lokasennu. Þessi samruni Freys og Yngva virðist hafa
gerzt fyrir daga Þjóðólfs, því að hann kennir konunga
af Ynglingaætt með orðunum Freys afspring og Freys
áttungur.
I Ynglingatali leggur Þjóðólfur mesta alúð við að lýsa
dauða konunganna og legstað. Verður að ætla, að sú
ræktarsemi sé sprottin af þeirri helgi, sem var á sumum
konungunum liðnum. En helgi þeirra var engu minni í
lifanda lífi. Hinir fornu Ynglingar voru ekki einungis
herkonungar, sem áttu að verja land sitt, heldur engu
síður árkonungar, sem var skylt að halda uppi árgæzku
í landinu. Þeir röktu ætt sína til árguðsins Freys, og sú
1 Þýðing Bjarna Aðalbjarnarsonar í formála Heimskringlu,
Isl. fornrit XXVI, bls. XLVI.