Strandapósturinn - 01.06.2021, Page 33

32
Kambi vorum við Alfreð að saga rekavið. Af honum var nóg og mikið rak
árið 1936. Vilhelmína mín gekk á rekann með strákunum á Kambi til að
bjarga viðnum frá sjó og var hún þá ófrísk að sínu fyrsta barni eftir mig.
Við söguðum bæði innviði og máttarviði í hús en einnig efni í bát. Það var
mikið vandaverk því borðin máttu ekki vera misþykk og ekki mátti sjást
sprunga í þeim. Bátaviðinn þurfti að þurrka vel og var hann settur í hjall.
Nafni minn frá Ávík kom, valdi nothæfan bátavið og smíðaði síðan tveggja
rúma bát sem reyndist mjög vel. Guðjón smíðaði líka bát fyrir föður minn
þegar foreldrar mínir bjuggu á Reykjanesi. Það var fimm manna far og hét
Víkingur. Meðan við bjuggum á Kambi langaði mig eitt sinn að skreppa
inn að Bæ, sem ég og gerði. Þetta var seinnipart vetrar og orðið all snjó-
létt í byggð og með sjónum. Það var norðangarri þennan dag og ákvað ég
að labba inn Bala. Það gekk allt samkvæmt áætlun og þegar ég kom inn
að Reykjarvík fékk ég Magnús minn til að fara með mig yfir fjörðinn að
Kaldrananesi. Var farið að lægja nokkuð þegar þangað var komið. Ég var
fljótur að rölta yfir Hálsinn að Bæ en skömmu eftir að ég komst þangað
var ég kominn með bullandi flensu og lá í þrjá daga með hita og það sem
tilheyrir. Á fimmta degi lagði ég af stað norður og taldi mig færan í það,
sem reyndist nú alls ekki vera.
Veður var gott og ákvað ég að fara norður yfir fjall. Ég fór frá Bæ
að morgni dags og stefndi að Ásmundarnesi því þar átti gangan upp á
fjallið hefjast. Það var fjara svo ég gat vaðið yfir ósinn á Bjarnarfjarðará.
Kambsbærinn.