Strandapósturinn - 01.06.2021, Side 42

41
Veðrabrigði geta verið snögg við Húnaflóann og fyrr á tíð voru fæstir
viðbúnir þeim þegar engar eða ónákvæmar veðurspár var að hafa. Fyrir
kemur, þó það sé sem betur fer ekki algengt, að brestur á norðaustan
fárviðri með engum fyrirvara og var það í mínu ungdæmi kallað áhlaup.
Slík ofsaveður grönduðu mörgum litlum bátum með allri áhöfn en aðrir
komust frá þeim hremmingum við illan leik.
Ekki eru suðvestan- og vestanrokin skárri sem skella á sem hendi sé
veifað. Í einu slíku veðri fórust frændur mínir frá Heydalsá í desember
árið 1950, þrír ungir menn sem leituðu eftir nafni hjá móður minni og
er ég skírður eftir þeim. Það sem hér verður sagt frá gerðist rúmlega tíu
árum seinna þegar grásleppuvertíð stóð sem hæst. Bátar voru að vitja um
grásleppunet á Bjarnarnesmiðunum þegar veðrið skall á. Einhverjir renndu
undan veðrinu í var norður á Bjarnarfirði en að minnsta kosti tveir bátar
reyndu að berja á móti rokinu til að komast í land. Þetta voru Guðmundur
ST-108 og Skoppa.
Í áhöfn Guðmundar voru Guðjón Guðmundsson í Bakkagerði og Sævar
sonur hans og á Skoppu voru Magnús B. Andrésson og Andrés Jóhannsson
frá Bassastöðum, bróðursonur Magnúsar. Strax þegar hvessti varð móðir
mín mjög óróleg og ekki leið á löngu þar til hún bað mig um að hlaupa
út á mel þar sem vel sést út á miðin og athuga hvort ég sæi eitthvað til
þeirra pabba og Sævars. Þá voru þeir komnir skammt inn fyrir fremstu
boðana á svokölluðum Brotum og virtist miða hægt en ekkert sá ég til
Skoppu sem gæti á þeim tímapunkti hafa verið komin upp á land. Bjarni
Guðmundsson í Bæ fylgdist með ferðum Skoppunnar og sá þegar bátnum
Suðvestanrokið
mikla
Björn Guðni Guðjónsson
frá Bakkagerði