Strandapósturinn - 01.06.2021, Side 165

164
því að enginn sérstakur
leikvöllur var ætlaður
skólanum. Segja má
með sanni að ekki var
hættulaust að leika sér
þarna á hlaðinu. Bílar
voru til dæmis mikið á
ferðinni þar sem margir
áttu skiljanlega erindi
í kaupfélagið. En sem
betur fór urðu engin
slys í leikjunum og
ber að þakka öllum þá
tillitssemi sem okkur
var ætíð sýnd. Fleiri
hættustaðir voru líka
við skólann og þar má
geta Borðeyrarhallans,
en niður hann var bíl-
vegur, sem ekinn var af
þeim sem komu utan
úr sveitinni. Freistandi
þótti að renna sér niður
hallann þegar snjór
var yfir öllu. Þá var
hætt við að sleðinn rynni alla leið niður í fjöru. Þá færi hann niður á milli
tveggja húsa og yfir veginn sem lá innan úr sveitinni niður í þorpið. En
sem betur fór urðu þar engin slys og ber það líka að þakka.
Stundum lagði fjörðinn og var hann þá fær gangandi fólki og komu
menn stundum gangandi yfir ísinn. En svo þegar hlýnaði og ísinn fór að
bráðna mynduðust oft jakar á firðinum, sem börnunum þótti gaman að
sigla á og stjökuðu þau sig þá áfram á sjónum. En öllu gamni fylgdi líka
mikil alvara. Stundum fóru jakarnir of langt frá landi og þá var gott að
til var prammi á staðnum, sem sótt gat jakafarana, sem þá voru kannski
í vandræðum. Það kom þó ekki oft til þess konar björgunaraðgerða. En
Nemendur yngri deildar skólans í kringum 1960.
Nemendur og starfsfólk skólaárið 1956–1957.
Þorbjörn uppfræðir nemendur utandyra.