Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.09.1939, Qupperneq 50

V A K A 2. árg. . Júlí-sept. 1939
Jóhannes Óli:
Upp á fjall
tt ið sækjum á brattann rólega en á-
^ kveðið. Hvassar eggjar lausagrjóts-
ins særa iljarnar og íslenzku skórnir eru
að fyllast af sandi og möl. Við hinkrum
við stöku sinum til að blása mæðinni og
þerra svitadropana, sem leka af enninu
ofan á nef og vanga. Stundum hrökkl-
umst við niður aftur um jafnmikið og
okkur hafði miðað upp á við í atrenn-
unni og stundum lengra. Hópurinn ým-
ist þynnist eða þéttist, en alltaf miðar þó
ögn í áttina að takmarkinu — fjallstopp-
inum. Allir eru glaðir og sumir eftir-
væntingarfullur. Svipur vorsins, vask-
leikans og gleðinnar er yfir ferðalaginu.
Nú er gengin snarbrött skriða, sem
er rétt neðan við sundursprungna
hraunborg, er lafir þarna utan í fjalls-
brúninni og sýnist geta hrunið þá og þá.
Við förum skáhallt upp, eitt á eftir öðru
og höfum dálítið bil á milli manna, svo
að grjóthrun undan sporum okkar saki
ekki þá, er síðar ganga.
Allir komast upp á hraunborgina og
nú er örðugasti hjallinn yfirstiginn.
Brattinn minnkandi hér eftir og stutt
eitt upp á háfjallið.
Við setjumst niður og litumst um.
Héðan er hið fegursta útsýni yfir sveit
og sæ. Ennþá eygjum við umferðina
niðri í byggðinni og bátarnir á sjónum
sáust greinilega.
Synd væri að segja, að allir hefðu
haldið heilagan frá vinnubrögðunum
þennan sunnudaginn, fremur en suma
aðra, eða réttara sagt flesta aðra. Á
208
einum bænum var verið að binda. Á
öðrum var flest fólkið við heyþurrk, þó
að brakandi þerrir hefði verið alla vik-
una. Einn bóndinn skar upp torf. Annar
lét hrauka sverði. Meðfram sjónum sá-
ust margar fannhvítar breiður af fiski.
Byssuskot gullu við hér og þar.
Sama blessuð blíðan hafði verið
sunnudaginn næsta á undan, og auð-
vitað hafði alt annað verið svipað. Bless-
aður klerkurinn hafði reyndar ætlað að
messa, en orðið frá að hverfa við svo
búið, því að ekki komu nema örfáar
sálir. Það var ekki einu sinni viðlit, að
koma á „stuttu messu“, hvað þá full-
kominni. Söfnuðurinn var upptekinn af
hamslausri græðgi í fisk, síld og hey.
Sumir steingleymdu sunnudögunum
þangað til þeir voru rétt að verða búnir,
eða alveg. Sjómennirnir voru syfjaðir og
vildu heldur dorma í rúminu sínu, en
hengja hausinn yfir stólbrík úti í kirkju.
Þeim, sem áttu góðan hest, varð það á,
að söðla hann og þeysa fram í dal. Og
bílstjórin skellti „boddíinu" upp á bíl-
pallinn og span-keyrði með það yfirfullt
af ungu fólki í skóginn.
Nú var aftur kominn sunnudagur. Við
höfðum daufheyrzt við öllu vinnu-bóna-
stagli, léttklæðzt í snatri og tekið á rás
eins og Ijónstyggar forustu-kindur.
Nokkrir höfðu að vísu skorizt úr leik,
tekið aðra stefnu. Það voru víst þeir,
sem gengu þarna eftir þjóðveginum og
„hökkuðu“ í sig mórauðan rystólpann frá
bílaumferðinni. Þeim gott af því. Vlð