Rökkur - 01.08.1930, Qupperneq 28

74
R Ö K K U R
með tilliti til þeirra kvæða, sem
hann orkti best.
Eg minnist á þetta af því, að
mér finst Kirkconnell hafa á sér
öll einkenni hins mikilvirka af-
burðamanns. Sumar þýðingarn-
ar í bók hans eru snildarlegar
og flestar þeirra munu, eins og
flest Ijóð Matthíasar, bera þess
einhver merki, að snillingur hef-
ir um fjallað.
í þessu mikla safni Kirkcon-
nells er að eins litið brot þeirra
kvæða, sem hann hefir þýtt eft-
ir skáld 19. og 20. aldar, enda
eru engin kvæði eftir mörg góð
skáld frá þessum tíma í safninu.
Hefir hann og farið sínar eigin
götur um val kvæða til þýðinga,
þýtt þau kvæði, sem hrifu hann,
og eru því í safninu kvæði eftir
allmarga menn, sem jafnvel
sjálfir hafa ekki gert neinar
kröfur til sætis á skáldabekkn-
um. Gaman væri að taka upp
nokkur erindi, til þess að sýna
live snjall þýðandi Kirkconnell
er, t. d. kvæði Þorsteins Gisla-
sonar á bls. 187 („The Garter“).
Gaman er og að bera saman
þýðingar Kirkconnells á þeim
kvæðum, sem aðrir hafa þýtt,
t. d. á „Svífðu nú sæta, söngs-
ins englamál“ eftir Steingrím,
sem Jakobína Johnson hefir
einnig þýtt. Kirkconnell hefir
einnig þýtt „Tárið“, eftir Krist-
ján Jónsson. Seinasta erindið
þýðir Kirkconnell þannig:
„A light within my heart appears
Whenev’er the tear-drops fall;
I thinkthatGod inust countmy tears
And bless me through them all.“
Jakobína þýðir erindið svona:
„I weep and feel my hopes restored,
— A light from heaven I see.
My tears are numbered by the Lord,
My faith shall comfort me.“
Eru báðar þýðingarnar góðar.
Fyrsta erindið í „Ó, fögur er
vor fósturjörð“ þýðir Kirkcon-
nell þannig:
„O, lovely is our fatherland
In radiant summerweather,
When leaves are green on every hand
And flocks are gay together.
Amid the vale the blue crests rise
Athwart the sun’s mild glory;
The meadows glisten to the skies, —
The bay reflects the story.“
-— Mundu aðrir hafa þýtt bet-
ur þessar ljóðlínur úr kvæða-
flokki Stephans G. Stephansson-
ar, „Á ferð og flugi“?:
Ry prairie and slough-side the train
that we rode
Drove ever relentlessly north.
To our left the great River lay
turbid and red
And sprawled itself sullenly forth.
Its breast never quickened in rapid
or fall
Its dull heavy waters were fain
To waddle forever with arms full
of mud