Rökkur - 01.08.1930, Síða 37

ROKKUR
83
rak niSur hjá honum stoS, og er
hann hafði molcaS mold í holuna
og troðið hana fast niSur, þá batt
hann stofninn fast meS hálmbandi
við stoSina, bæSi aS ofan, neSan
og um miSjuna.
„En segiS mér eitt“, mælti
komumaSur, „þarna úti í horninu
er kræklótt og bogiS tré, sem nærri
því liggur út af á jörðinni, því
bindiS þér þa'S ekki líka viS stoS,
eins og þetta, svo þaS vaxi beint“.
Gamli maSurinn brosti viS og
mælti: „þér taliS, herra góSur, eins
og þér hafiS vit til; en þaS er auS-
heyrt, aS þér hafiS ekki fengist viS
garSyrkjustörf, tréS þarna er
gamalt, knýtt og kræklaS, og eng-
inn getur framar gert þaS beint;
þaS verSur aS venja trén meSan
þau enn eru ung“.
„Alveg eins er um son ySar“,
sagSi komumaSur, „ef þér hefSuS
vaniS hann meSan h^nn enn var
ungur, þá hefSi hann ekki hlaupiS
burt, en nú mun hann vera harSn-
aSur og kræklaSur eins og tréS“.
„Ó-já, meir en svo,“ svaraSi
bóndinn, „þaS er æSilangt síSan
bann fór sína leiS; hann mun hafa
breyst.“
„HaldiS þér nú, aS þér þektuS
hann, ef hann kæmi í augsýn yS-
ar ?“ spurSi komumaSur.
„HæpiS mun þaS, aS eg þekti
hann á andlitsfalli," svaraSi bóndi,
»en einkenni hefir hann, sem hann
er fæddur meS; hann heíir á ann-
ari öxlinni örlítinn nabba, eins og
baun í laginu.“
Þegar bóndi hafSi þetta mælt
dór komumaSur úr frakkanum,
beraSi síSan öxlina og sýndi
bóndanum einkenniS. — „Og sér
er nú hvaS,“ kallaSi gamli maSur-
inn, „sannarlega ertu sonur minn.“
Og föSurelskan vaknaSi í hjarta
hans.
„En,“ bætti hann viS, „hvernig
getur þaS veriS, aS þú sért sonur
minn, þú ert orSinn stórherra og
lifir í allsnægtum; hvernig hef-
urSu komist í þessa velsæld?“
„Æ, faSir minn,“ svaraSi son-
urinn, „ungi viSurinn var ekki
bundinn viS neina stoS og hefir
því bognaS í vextinum; nú er hann
orSinn of gamall, héSan af getur
hann aldrei orSiS beinn. Þú spyr,
hvernig eg hafi aflaS mér alls
þessa? Þar til svarast: Eg er orS-
inn þjófur. En láttu þér ckki bylt
viS verSa. Eg er meistaraþjófur.
Engin lás eSa loka stenst fyrir
mér; alt, sem mig lystii til, er
mitt. Þú mátt ekki halda, aS eg
steli eins og algengur þjófur; eg
tek aS eins af ofurnægS ríkis-
mannanna. Fátæklingarnir eru
óhultir fyrir mér, og þeim gef eg
miklu heldur en eg taki nokkuS
frá þeim. Sama er um þaS, sem
eg get fengiS fyrirhafnarlaust og
án þess aS beita vélum og lag-
kænsku; þaS snerti eg ekki.“
„Æ, sonur minn,“ sagSi bónd-
6*