Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Qupperneq 21

19
sér hér og aðrir tróðu sér þar. Það var eins og heill hringiðu-
straumur af borgarfólki og bændum, munkum og dátum, eilíft org
og garg, eilíft hringl af bjöllum á ösnum og múlösnum og kirkju-
klukkurnar hringdu þeim til samlætis; þar ómaði og hljómaði
sönglist saman við hávaða af hamragangi og barsmíð, því allir,
sem iðnað ráku, höfðu verkstæði sín í húsdyrum eða úti á götu-
stéttum, og í tilbót var steikjandi sólarhiti og loftið molluþungt;
það var eins og maður væri kominn inn í bakaraofn fullan af tor-
dýflum, aldinborrum, býjum og flugum, svo mikil var suðan fyrir
eyrunum. Jörgen vissi hvorki hvar hann gekk eða hvar hann stóð.
Þá sá hann höfuðdyr dómkirkjunnar beint fram undan sér og
geislaði birtan af ljósunum fram úr hálfdimmum hvelfingunum og
streymdi út sætur reykelsisilmur. Enda ræfilslegustu betlarar
áræddu að ganga upp tröppurnar og fara þar inn, og hásetinn, sem
Jörgen fylgdist með, lagði leið sína gegnum kirkjuna og Jörgen
kom í sjálfan helgidóminn. Ljómuðu þar litfagrar myndir, málaðar
á gullnum grunni. Guðsmóðirin með barnið Jesú stóð á altarinu,
innan um blóm og ljós; messuklæddir prestar sungu og fríðir kór-
sveinar veifuðu silfur-reykelsiskerum. Það var dýrð og viðhöfn,
sem vert var á að horfa; unaðurinn streymdi um sál Jörgens og
gagntók hann allan; kirkja og átrúnaður foreldra hans umvöfðu
hann þarna og slógu á fólgna strengi í sál hans, svo að tárin komu
fram í augu honum.
Or kirkjunni gengu þeir út á torgið og var Jörgen fengið þar
töluvert að bera af matvælum og ýmsu til matgerðar. Vegurinn
var alls ekki stuttur og þreyttist Jörgen að bera, svo að hann
hvíldi sig fyrir utan hús nokkurt mikið og skrautlegt með marm-
arasúlum, standmyndum og breiðum tröppum upp að ganga; þar
hallaði hann byrði sinni upp að múrveggnum, en þá kom óðara
gullborðaskreyttur dyravörður, reiddi að honum silfurbúinn staf
og rak hann burt — sjálfan dóttursoninn þeirra, sem þar áttu hús-
um að ráða — en um það vissi enginn þar, og sjálfur hann síst allra.
Og svo kom hann út á skipið, varð þar fyrir harðhnjaski og ill-
yrðum, fékk mikið erfiði og lítinn svefn; það á að vera svo holt
að þola ilt í æskunni — svo segja þeir — en það er þá svo best, að
ellin verði bærileg.
Hann hafði útendað tíma þann, er hann var til ráðinn; skipið