Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Qupperneq 44

42
verða feimin og líta undan. En það fór á aðra leið, því þegar hún
var lengi búin að virða hann fyrir sér, vék hún sér kunnuglega að
honum, og lagðist niður á kné hjá honum, fór hún þá að leita að
gullnisti, sem hékk á brjósti hennar í fögru meni, og sagði: „Nei!
Ertu þá loksins kominn híngað í veslíngs kofann okkar, þú fagri,
þú ástúðlegi gestur! Hefirðu verið að villast árunum saman áður
en þú komst á veginn híngað? Kemurðu úr eyðiskóginum, elsku
vinur?“ Kona fiskimannsins ávítaði hana þá, svo að riddarinn kom
sér ekki við að svara, og áminnti hún hana, að hún skyldi standa
upp og fara til vinnu sinnar. Ondína svaraði henni ekki orði, heldur
dró hún fótskemil að stólnum, sem Huldubrandur sat á, settist á
hann með snældu sína og sagði blíðlega: „Hér vil eg spinna“. Fiski-
maðurinn lét einsog hann ekki tæki eptir óþekkt Úndínu og fór að
tala um annað. En það lofaði hún honum ekki. „Eg hefi spurt gest-
inn okkar góða“, mælti hún, „hvaðan hann væri kominn, en hann
er ekki farinn að svara mér enn“.
„Eg kem úr skóginum, elsku barn!“ ansaði riddarinn.
„Þú verður þá“, mælti hún, „að segja mér, hvernig á því stóð,
að þú fórst inn í skóginn, þar sem allir aðrir sneiða hjá honum;
það mun líka hafa borið margt kynlegt fyrir þig, því þar inni kvað
ekki allt vera með felldu“.
Þá var ekki trútt um, að hrollur færi um Huldubrand, hann leit
ósjálfrátt út í gluggann og fannst honum nú einsog einhver af for-
ynjum þeim, er hann hafði hitt fyrir í skóginum, horfði glottandi
inn í stofuna, og þó sá hann ekkert nema niðmyrkrið, sem á var
dottið úti. En óttinn fór fljótt af honum og ætlaði hann nú að taka
til frásagna, en fiskimaðurinn greip frammí og mælti: „Nei! herra
riddari! nú er ekki tími til að segja slíkar sögur“. Þá stökk Úndína
reiðulega upp af fótaskemlinum, setti hendurnar fögru í hliðar
sér, gekk að fiskimanninum og mælti: „Svo hann á ekki að segja
okkur æfintýri sín, en nú vil eg það, hann skal, — hann skal gera
það, segi eg“. í því hún sagði þetta stampaði hún hinum nettu
fótum sínum fast á gólfið, en allt þetta gerði hún svo skrítilega og
með svo óviðjafnanlegum yndisleik, að riddaranum leizt enn betur
á hana nú, þegar hún var reið, en áður þegar hún var blíðleg. En
fiskimaðurinn, sem lengi hafði setið á sér, gaf nú reiði sinni rúm
og ávítaði Úndínu harðlega fyrir óhlýðni hennar og ósæmilega