Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Qupperneq 46

44
líkinu, en það kom fyrir ekki, og hefi eg hvergi orðið neins var,
hvorki fyrr né síðar.
Um kvöldið sátum við hjónin gömul og barnlaus hérna í kof-
anum og gátum ekki upp komið orði fyrir harmi. Við sátum þegj-
andi og horfðum í eldinn á arninum; þá heyrðum við að einhver
rjálaði við dyrnar; þær lukust upp og ljómandi fallegt meybarn,
fjögra eða fimm vetra gamalt, stendur á þröskuldinum og horfir
á okkur brosandi. Við urðum forviða, og vissum varla, hvort þetta
var dálítið mannsbarn eða það var einber töfrasjón. En þá sá eg
að sjórinn rann af glitklæðum barnsins og hárinu gullbjörtu, og
skildi þá að það mundi hafa dottið í sjóinn og væri því hjálpar
þurfi. Sagði eg þá við konu mína: „Það hefir enginn getað bjargað
blessuðu barninu okkar, en gerum það fyrir aðra, sem við mundum
fegnust hafa orðið, að aðrir hefðu getað gert fyrir okkur“. Við
afklæddum þá smámeyna, lögðum hana í rúm og gáfum henni
vökvun; en hún talaði ekki orð, heldur starði hún á okkur brosandi
með augunum sæbláum.
Morguninn eptir sáum við að hún hafði ekki orðið fyrir neinum
meiðslum. Eg spurði hana eptir foreldrum hennar, en allt sem hún
sagði mér var endaleysa ein, sem ómögulegt var að botna í. Hún
er víst fædd lángt í burtu héðan, því einskis hefi eg getað orðið
vísari um uppruna hennar í þessi fimmtán ár og svo er það kyn-
legt, sem hún segir stundum, að það mætti halda að hún væri dottin
ofan úr túnglinu. Þá talar hún um gullnar hallir, um krystalls þök
og guð veit hvað annað! En það hefir hún sagt greinilegast, að
hún hafi verið að sigla með móður sinni úti á sjó, en dottið útbyrðis
og fyrst ránkað við sér undir trjánum þarna úti og hafi hún undir-
eins kunnað svo vel við sig uppi á ströndinni.
Nú réðum við af að taka hana í dóttur stað, en þá var sá vand-
inn, að við vissum ekki, hvort hún var skírð eða óskírð. Þegar við
höfðum lengi ráðgazt um það, komumst við loksins til þeirrar
niðurstöðu, að betra væri að gera hið góða tvisvar en að láta það
ógert. Nú vildum við velja henni fallegt nafn, og leizt okkur eptir
lángar ráðagerðir, að Dóróþea væri það nafn, sem bezt ætti við,
því mig ránkaði við, að eg hafði heyrt, að það merkti „guðs gjöf“,
og guð hafði líka sent okkur hana einsog gjöf, til að hugga okkur
í mótlætinu. En hún tók því fjærri og stóð fast á því, að foreldrar