Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Síða 55

53
heim með ámuna í þurru, en jafnskjótt sem henni var inn komið,
steyptist regnið fossandi niður úr skýjunum.
Nú voru tappaðar nokkrar flöskur af ámunni og sátu þau öll glöð
að víndrykkju; þá kom allt í einu alvörusvipur á fiskimanninn og
tók hann þannig til máls: „Guð minn góður! við sitjum hér og
gleðjum okkur, en hinn rétti eigandi vínsins hefir ef til vill látið
líf sitt í vatninu". „Þá erum við erfingjar hans“, sagði Úndína hlæj-
andi og hellti á fyrir riddarann. „Eg sver yður það við drengskap
minn, faðir sæll!“ mælti Huldubrandur, „að væri þess nokkur kost-
ur að finna hann, þá skyldi náttmyrkrið og hættur þess ekki aptra
mér frá því að reyna til þess. Og því megið þér treysta, að nái eg
nokkurntíma aptur til mannabygða, þá skal eg leita hann upp eða
þá erfingja hans og borga þeim vín þetta tvöfalt eða þrefalt“. Fiski-
manni geðjaðist vel að þessum orðum hans; honum varð hughægra
og drakk hann nú vínið ánægðari en áður. En Úndína sagði við
riddarann: „Fari það sem má um skaðabæturnar; en það sem þú
sagðir, að þú vildir leita upp eigandann, var heimskulega talað. Eg
gréti mig blinda ef þú færist — og þú mundir líka heldur vilja vera
hjá mér og drekka vínið góða?“ „Það má nærri geta“, sagði Huldu-
brandur brosandi. „Var það þá ekki heimskulega talað af þér?“
mælti Úndína, „því hver er sjálfum sér næstur, og hvað varðar
okkur um aðra?“ Kona fiskimannsins hristi höfuðið og leit út í
hött, en karlinn gleymdi í þann svipinn hvað honum þótti vænt um
Úndínu og talaði til hennar hörðum orðum. „Menn skyldu halda“,
sagði hann að endingu, „að þú værir uppalin innanum Tyrkja og
heiðingja. Guð fyrirgefi bæði mér og þér, þú vonda barn!“ „Eg er
nú svona gerð“, svaraði Úndína, „hver sem hefir uppalið mig, og
hvað stoða þá orð ykkar!“ „Þegiðu!" kallaði fiskimaður uppvægur
°g hrökk þá Úndína saman, því þrátt fyrir dirfsku sína var hægt
að hræða hana; hún hallaði sér titrandi upp að riddaranum og
sagði í hálfum hljóðum: „Ert þú líka reiður?“ Riddarinn tók um
hönd hennar og strauk hárið frá enni hennar. Hann var svo reiður
útaf hörku fiskimannsins við hana, að hann fékk engu orði upp
komið. Þannig sátu hjónin og hjónaefnin í vondu skapi hvert and-
spænis öðru, og töluðu ekki orð.