Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Qupperneq 59

57
Frá því, er enn bar til um kvöldið
Bæði fyrir vígsluna og eins meðan á henni stóð hafði Úndína verið
stillt og siðprúð, en nú ærðist hún, svo ekkert hóf var á. Hún gabb-
aði brúðguma sinn og fósturforeldra sína og glettist enda til við
prestinn, sem hún fyrir skemmstu hafði sýnt svo mikla lotningu;
riddaranum geðjaðist ekki að þessum barnalátum hennar og lét
hann hana sjá það á svip sínum og augnaráði; tók hún eptir því
og stillti sig þá allrasnöggvast, settist hjá honum og lét vel að hon-
um, svo að þykkjusvipurinn fór af honum. En þegar minnst vonum
varði, kom aptur á hana sami gállinn, og voru læti hennar engu
betri en áður.
Þá segir prestur með alvörugefni, en þó hógvært: „Enginn getur
horft svo á þig, fallega barn! að ekki verði honum glatt, en gæt
þess í tíma, að stilla svo sál þína, að hún verði samhljóða brúðgum-
ans, sem eg fól þig á vald“.
,,Sál!“ segir Úndína hlæjandi, „það er dáfallegt að heyra og
flestum er það líklega uppbyggileg og affaragóð áminning. En sá
sem nú alls ekki á neina sál — hvað á hann að gera? Og svo er
ástatt fyrir mér“.
Presti brá mjög og svaraði hann engu; hann sneri sér frá henni
með reiðisvip. Úndína gekk þá að honum og sagði með blíðu: „Lofið
mér að tala út áður en þér reiðist mér. Eg get ekki þolað að sjá yð-
Ur reiðan og skyldan býður yður líka að reiðast engri skapaðri
skepnu, sem ekkert hefir gert yður. Hafið bara þolinmæði, þá skal
eg gera yður glögga grein fyrir öllu“.
Hún myndaði sig nú til að tala og var auðséð að henni var mikið
niðri fyrir. Varir hennar lukust sundur, en þá hætti hún allt í einu
°g fór um hana hrollur; kom nú upp fyrir henni grátur með tíðum
ekka og andköfum. en loksins þerraði hún af sér tárin, leit með
alvörusvip til prestsins og mælti: „Eitthvað frábærlega dásamlegt
hlýtur sálin að vera, en jafnframt eitthvað hræðilegt. Guðhræddi
faðir! ætli það væri ekki betra að vera án hennar?“ Hún þagnaði
°g beið svars; hún var hætt að gráta. Voru þau nú öll í kofanum
staðin upp úr sætum sínum og hörfuðu óttaslegin undan henni. En
það var eins og hún sæi engan nema prestinn; óttablandin forvitni