Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Qupperneq 60

58
skein út úr yfirbragði hennar og einmitt þessvegna stóð hinum
svo mikill uggur af henni. En er enginn svaraði henni, þá tók hún
aptur til máls og sagði: „Erfitt hlýtur sálin að þýngja — dauðans
erfitt. Tilhugsunin ein er nóg til að hrella mig með kvíða og angist.
Og eg var áður svo léttlynd, svo kát!“ Að svo mæltu tók hún aptur
að gráta og huldi kjökrandi ásjónu sína. Gekk þá prestur að henni
og særði hana í nafni guðs hins hæsta, að dylja þess eigi, ef hún
ætti nokkuð skylt við myrkranna anda. En hún fleygði sér fram
fyrir fætur honum, lofaði guð og vegsamaði, og kallaði hann til
vitnis um að hún vildi engum nema vel. Sagði prestur þá að end-
íngu: „Herra brúðgumi! eg læt yður einan með konu þeirri, sem
eg hefi vígt yður saman við. Svo dularfull sem hún er, þá er hún
frjáls af öllu illu, að því er eg get frekast skynjað. — Munið mig
um það, að sýna varhygð, ástríki og trúmennsku“. Að því mæltu
gekk hann út; en gömlu hjónin signdu sig og fylgdu honum eftir.
Úndína lá enn á knjánum, en er þau voru tvö ein, tók hún skýl-
una frá andliti sínu, leit feimnislega til riddarans og mælti: „Nú
vilt þú víst ekki þekkjast mig, og eg veslíngs, veslíngs barn, — eg
hefi þó ekkert illt gert!“ Hún var svo yndisleg ásýndum og svipur-
inn svo grátfagur, að riddarinn gleymdi öllu því, er honum þókti
hafa verið óttalegt og ískyggilegt, og vafði hana upp að brjósti sínu.
Þá hló hún með tárin í augunum; — það var einsog þegar morgun-
sólin skín á litla læki. „Þú getur þó ekki fengið af þér að skilja við
mig“, sagði hún einsog með ofurhuga og fór hinum mjúku höndum
sínum um vánga hans. Hvarf nú sú hin óttalega grunsemd úr huga
honum, að það væri álfkona eða nokkur vond vættur, sem hann
hafði gengið að eiga. En ein spurning varð honum samt ósjálfrátt
á munni. „Elskulega Úndína!" mælti hann, „segðu mér hvað það
var, sem þú talaðir um jarðanda og Kaldbrynni, þegar presturinn
barði á dyrnar?“
„Barnahjal og annað ekki“, ansaði Úndína og hló eins dátt og
vant var, „fyrst ætlaði eg að gera þig smeykan, og seinna hræddir
þú mig með því. Og svo er þá blessað brúðkaupskvöldið á enda“-
„Nei, ekki enn“, hvíslaði riddarinn að henni, hugfanginn af elsku,
og slökkti Ijósin, bar hann síðan hina yndisfögru konu sína í fáng-
inu, með kossum og blíðlæti, til brúðarhússins, sem máninn upp-
lýsti með töfrandi ljóma.