Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Side 64

62
kæru konu, og þáktist sælli en myndasmiðurinn Pygmalíon, þegar
líkneskjan lifnaði í faðmi hans. Leiddust þau nú heim aptur til
bæjarins og hallaðist Úndína ástúðlega að armi hans.
Frá því, er riddarinn fór burt með konu sína
Morguninn eptir vaknar Huldubrandur og sér, að kona hans er
horfin. Brá honum einhvernveginn undarlega við það, en þess var
ekki lengi að bíða, að hún kom inn aptur, kyssti hann og settist á
rúmstokkinn hjá honum. „Eg fór snemma á fætur“, sagði hún, „til
þess að sjá, hvort frændi minn stæði við orð sín; hann hefir nú
svæft öldurnar, svo að þær renna með spekt í hinum fyrra farvegi
sínum, og vinir hans í vatni og lopti hafa tekið á sig náðir, svo nú
getur þú háldið heimleiðis þegar þér lízt“. Huldubrandi þókti enn
sem hann dreymdi, svo örðugt veitti honum að skilja í ætterni
Úndinu. En allt fyrir það lét hann á engu bera, enda var kona hans
búin svo óumræðilegum yndisþokka, að hann gleymdi öllu slíku
í návist hennar.
Stundarkorni síðar stóðu þau bæði fyrir utan bæjardyrnar og
horfðu yfir hið iðgræna nes, sem speglaðist í vatninu fagurbláu;
þókti riddaranum þá sem hann væri fastlega samgróinn þessu frið-
sæla heimkynni, er verið hafði vagga ástar hans. „Því eigum við
þá að leggja á stað í dag?“ mælti hann. „Við lifum svo aldrei sælli
daga í glaumi heimsins. Eigum við ekki að sjá sólina renna hér
svo sem tvisvar eða þrisvar ennþá?“
„Það skal vera einsog eiginmaður minn og herra segir fyrir“,
mælti Úndína, „en þess eins vil eg ekki dyljast, að eg veit að vesl-
íngs hjónin gömlu munu gráta sig blind, þegar þau verða vör við
hina tryggu sál í mér og sjá hversu ótæmandi elsku og lotníngu
hún hefir vakið þeim til handa. Mun þeim nú þykja fullsárt að
skilja við mig, og halda þau þó enn sem komið er, að skapskipti
mín séu samkyns og áður, einsog ládeyða, þegar loptið er kyrrt,
og munu þau geta lagt ást á eitthvert blóm eða fallegan fugl, ekki
síður en á mig. Mér mundi falla það þúngt, að birta þeim allt það
ástríki, sem eg bý yfir, á sömu stundinni sem þau verða að sjá mér