Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Síða 66

64
En hún varð hrædd og sneri sér undan. „Eg á nú ekkert saman við
þig að sælda“, sagði hún. Þá hló Kaldbrynnir og mælti: „Þú munt
hafa hlotið heldur en ekki hefðarlega giptíngu, og þú skulir ekki
kannast við frændur þína. Manstu ekki eptir honum Kaldbrynni,
föðurbróður þínum, sem bar þig híngað á bakinu?"
„Jú!“ sagði Úndína, „en gerðu það fyrir mig að koma aldrei í
mína augsýn framar. Nú er eg hrædd við þig — og er ekki von að
maðurinn minn fái óbeit á mér, þegar hann sér að svo kynlegir
frændur sækja að mér?“
„Gáðu að því, frændkona litla!“ mælti Kaldbrynnir, að eg er
kominn híngað til að verja þig fyrir glettum jarðálfanna, sem
annars mundu gera sér dælt við þig“. —
Þau Úndína og riddarinn litu nú til klerksins og var sem hann
heyrði ekkert af því er talað var, heldur gekk hann í leiðslu. Þá
sagði Úndína við Kaldbrynni: „Þarna sé eg út úr skóginum; nú
erum við ekki lengur komin upp á þína hjálp og af engu stendur
okkur eins mikill ótti og af þér. Eg bið þig því ástsamlega að hafa
þig á burt og lofa okkur að fara í friði“. Þá varð Kaldbrynnir fok-
reiður, gretti sig í framan og varð svo ógurlegur, að Úndína hljóð-
aði upp yfir sig af hræðslu og kallaði eptir hjálp. Snaraðist riddar-
inn yfir hestinn í einum svip og hjó sverðinu í enni Kaldbrynnis.
En höggið lenti í fossi, sem steyptist fram af háum kletti, og höfðu
þeir ekki tekið eptir honum áður; helltist hann freyðandi yfir þau
og gerði þau haugvot, en niðurinn lét í eyrum líkt og skellihlátur.
Þá var sem prestur raknaði af dái og sagði hann: „Þetta grunaði
mig allténd, lækurinn þarna uppi rann alltaf fram með brekkunni.
Mér heyrðist í fyrstunni einsog það væri maður, sem talaði við
einhvern“. En Huldubrandi þókti sem hann heyrði kveðið í foss-
inum:
„Bregðu, riddari!
Brandi úr slíðrum,
Né eg reiðast skal
Refils höggi,
Verðu svo hið væna
Víf þitt jafnan,
Röskur riddari
Með rjóða vánga!